Μα είναι δυνατόν να είναι αυτοί πρωταγωνιστές;

–Μα είναι δυνατόν να είμαστε εμείς πρωταγωνιστές αντί για τον Καλάθη και το Σπανούλη;

Είπε στους δημοσιογράφους που τον περίμεναν ο Γιαννακόπουλος και πήγε στη σύσκεψη με το Βασιλειάδη (υφυπουργός Αθλητισμού) και τους Αγγελόπουλους, για να ξεκινήσει η επόμενη πράξη του έργου.

Το θέαμα ήταν υψηλότατο, σαν την υψηλή κοινωνία που εκπροσωπούνταν στη συνάντηση. Ένταση, καταγγελίες, χαρακτηρισμοί (του τύπου “πορνόγερος”), φτυσιές και σπρωξίματα που ο μεν αποδίδει στην (επιστημονική) φαντασία των δε και τούμπαλιν. Και εντυπωσιακό φινάλε, με σκηνή καταδίωξης στο τέλος που χάζευε live ο κόσμος στο Instagram, με ποπ-κορν ή χωρίς.

Μα με τόσο ταλέντο πώς θα ήταν δυνατό να μην είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές;

Μπορεί να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, είδατε όμως πόσα εφέ και τι πλοκή είχαμε; Και πάνω από όλα επιβλητικές ερμηνείες, με το Βασιλειάδη να βάζει δυνατή υποψηφιότητα για βραβείο κομπάρσου. Τι καλύτερο θα μπορούσαν δηλαδή να προσφέρουν στη θέση τους ο Σπανούλης και ο Καλάθης; Δεν έχετε βαρεθεί να τους βλέπετε; Σουτ, πάσες, καλάθια, όλο τα ίδια και τα ίδια…

Κάθε φορά που λέμε πως το ελληνικό πρωτάθλημα έχει πιάσει πάτο, έρχονται νέα επεισόδια να τον ξύσουν λίγο ακόμα, καθώς οι βασικοί ήρωες του έργου διεκδικούν την κορυφή. Και το χειρότερο είναι πως έχουν πιστούς θαυμαστές που χαίρονται με την “επίδειξη πυγμής”, με την “ηγετική τους στάση” και τους ζητωκραυγάζουν.
-Μπράβο πρόεδρε, καλά τους έκανες…

Η συμμετοχή του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα είναι πια στον αέρα, οι φήμες για συμμετοχή στην Αδριατική Λίγκα φουντώνουν και όλα δείχνουν πως είμαστε στην αρχή της κατηφόρας. Είναι ζήτημα αν το ελληνικό πρωτάθλημα μπορεί να αντέξει την αποχώρηση ενός από τους δύο αιώνιους. Στον αντίποδα βέβαια, ο βρεγμένος τη βροχή δε φοβάται. Πόσο παρακάτω να πάει ένα πλήρως απαξιωμένο πρωτάθλημα; Και όμως, εχθρός του κακού είναι πάντα το χειρότερο.

Μετά από τη σύσκεψη-παρωδία (με χτύπησε, με έφτυσε, τι κάνει η πολιτεία; Φεύγω από τη σύσκεψη, φεύγω από το πρωτάθλημα) οι αφοί Αγγελόπουλοι έλεγαν πως δεν υπήρχαν κοινά σημειά, αλλά διαπιστώθηκε τουλάχιστον ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Το θέμα βέβαια είναι τι αντιλαμβάνεται ο καθένας ως πρόβλημα για να το λύσει.

Όσο αδιανόητο φαίνεται να πρωταγωνιστούν οι παράγοντες των ομάδων αντί για τους παίκτες, άλλο τόσο αυτονόητο είναι στο μοντέλο του επαγγελματικού αθλητισμού. Πρωταγωνιστές της κατρακλύλας είναι τα αφεντικά των ομάδων που θεωρούν το χώρο τσιφλίκι τους και μας “εκβιάζουν” πως αν αποχωρήσουν, χωρίς αυτούς θα σβήσει ο αθλητισμός και το ελληνικό μπάσκετ.

Εδώ και χρόνια ακούμε ύμνους και επαίνους για τις δύο οικογένειες που επενδύουν τόσα λεφτά σε ένα προϊόν που είναι μαύρη τρύπα και ποιος ξέρει τι θα γινόμασταν χωρίς αυτούς όλους και πού θα ήταν το μπάσκετ; Μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε το ακριβώς αντίθετο και να τελειώνουμε ή να ανοίξουμε μέτωπο έστω ενάντια στις ανώνυμες εταιρίες και τους παράγοντες στον αθλητισμό;