“Με στομάχια που γουργουρίζουν πώς θα μπορέσουν 200.000 παιδιά να νιώσουν περήφανα τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο της Αγγλίας;” – Ο Μάρκους Ράσφορντ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ζητά να ανακληθεί η κατάργηση των κουπονιών σίτισης από τη βρετανική κυβέρνηση

Οργή έχει προκαλέσει στην Αγγλία η απόφαση της κυβέρνησης να μην επεκτείνει την επισιτιστική βοήθεια με κουπόνια αξίας 15 λιρών τη βδομάδα, που λάμβαναν 1,3 εκ. οικογένειες στη διάρκεια του λοκντάουν στη θέση των χαμένων σχολικών γευμάτων. Αυτό σημαίνει, πως στη διάρκεια της θερινής διακοπής των μαθημάτων, τα παιδιά δε θα έχουν καμία διατροφική στήριξη από το κράτος, σε μια περίοδο που ειδικά τα χαμηλότερα στρώματα στα οποία ανήκουν οι οικογένειές του ταλανίζονται από την οικονομική κρίση που διαδέχεται την πανδημία σε μια Βρετανία που μέτρησε ύφεση ρεκόρ άνω του 20% τον Απρίλη. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, ο επιθετικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Μάρκους Ράσφορντ, που πέρασε κι ο ίδιος φτωχικά παιδικά χρόνια, ζητά με ανοιχτή επιστολή τους προς το βρετανικό κοινοβούλιο να αλλάξει αυτή η απόφαση και συνολικά να προστατευτεί αυτό το ιδιαίτερα ευάλωτο κομμάτι της βρετανικής κοινωνίας. Ο τόνος της επιστολής είναι ήπιος και αποφεύγει οποιαδήποτε ριζοσπαστική αιχμή, αναδεικνύει ωστόσο γλαφυρά την πραγματικότητα που ο ίδιος γνώρισε στο πετσί του παλιότερα και δεν έχει ξεχάσει, όπως και το ζοφερό μέλλον που περιμένει παιδιά λιγότερο τυχερά ή ταλαντούχα από τον ίδιο.

Σε μια βδομάδα που θα άνοιγε το Euro 2020, θέλω να κάνω μια ανασκόπηση πίσω στις 27 Μάη 2016, όταν καθόμουν στο μέσον του Stadium of Light στο Σάντερλαντ, έχοντας μόλις σπάσει το ρεκόρ του νεαρότερου παίχτη που σκόραρε στο πρώτο του διεθνές παιχνίδι στην κατηγορία των αντρών. Έβλεπα τα πλήθη να κουνούν τις σημαίες τους και να χτυπούν με τις γροθιές τους τα τρία λιοντάρια (σ.σ έμβλημα της Εθνικής Αγγλίας) και ήμουν πλημμυρισμένος από υπερηφάνεια όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους όσοι με είχαν βοηθήσει να φτάσω σε αυτή τη στιγμή και να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να παίξω για την αγγλική εθνική ομάδα.

Καταλάβετέ το: Δίχως την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία της κοινότητας που είχα γύρω μου, δε θα υπήρχε ο Μάρκους Ράσφορντ που βλέπετε σήμερα: ένας 22χρονος μαύρος άντρας αρκετά τυχερός ώστε να κάνει καριέρα παίζοντας το παιχνίδι που αγαπά.

Η ιστορία για να φτάσω ως εδώ είναι υπερβολικά οικεία για οικογένειες στην Αγγλία: Η μαμά μου δούλευε σε πλήρη απασχόληση, βγάζοντας τον κατώτατο μισθό για να είναι σίγουρη ότι πάντα είχαμε ένα καλό βραδινό στο τραπέζι. Αλλά αυτό δεν αρκούσε. Το σύστημα δεν είναι φτιαγμένο για να πετυχαίνουν οικογένειες σαν τη δική μου, ανεξάρτητα του πόσο σκληρά δούλευε η μαμά μου.

Ως οικογένεια, βασιζόμασταν σε λέσχες πρωινού, δωρεάν σχολικά γεύματα και τις καλές πράξεις γειτόνων και προπονητών. Τα κοινωνικά παντοπωλεία και τα συσσίτια δε μας ήταν ξένα: Θυμάμαι πολύ καλά τις επισκέψεις μας στο Northern Moor (συνοικία του Μάντσεστερ) για να συλλέξουμε τα χριστουγεννιάτικα γεύματά μας κάθε χρόνο. Μόνο τώρα καταλαβαίνω πραγματικά την τεράστια θυσία που έκανε η μητέρα μου στέλνοντάς μας στα 11 να ζήσω σε ίδρυμα, μια απόφαση που καμία μητέρα δε θα έπαιρνε ελαφρά τη καρδία.

Αυτό το καλοκαίρι θα έπρεπε να είναι γεμάτο υπερηφάνεια, με γονείς και παιδιά να ανεμίζουν τις σημαίες τους, αλλά στην πραγματικότητα, το στάδιο του Γιουέμπλεϊ θα θα μπορούσε να γεμίσει πάνω από δυο φορές με παιδιά που αναγκάστηκαν να παραλείψουν γεύματα στη διάρκεια του λοκντάουν επειδή οι οικογένειές τους δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε φαγητό (200000 παιδιά σύμφωνα με το ίδρυμα Food Foundation).

Καθώς τα στομάχια τους γουργουρίζουν , απορώ πώς αυτά τα 200.000 παιδιά θα μπορέσουν ποτέ να είναι αρκετά περήφανα για τη χώρα τους ώστε να φορέσουν μια μέρα το μπλουζάκι της εθνικής Αγγλίας και να τραγουδήσουν τον εθνικό ύμνο από τις κερκίδες. Δέκα χρόνια πριν, θα ήμουν ένα από αυτά τα παιδιά  και ποτέ δε θα ακούγατε τη φωνή μου και την αποφασιστικότητά μου να γίνω μέρος της λύσης.

Όπως πολλοί ξέρετε, καθώς ήρθε το λοκντάουν και τα σχολεία έκλεισαν προσωρινά, συνεργάστηκα με τη φιλανθρωπική επισιτιστική οργάνωση FareShare για να βοηθήσω να καλυφθεί ένα μέρος του ελλείμματος σε σχολικά γεύματα. Ενώ η εκστρατεία συνεχίζεται μοιράζοντας 3 εκ. γεύματα στους πιο ευάλωτους στο ΗΒ, αναγνωρίζω πως απλά δεν είναι αρκετό.

Δεν έχει να κάνει με την πολιτική, έχει να κάνει με την ανθρωπότητα. Το να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να νιώθουμε ότι κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να προστατεύσουμε αυτούς που δεν μπορούν, για οποιονδήποτε λόγο ή συνθήκη, να προστατέψουν τον εαυτό τους. Πέρα από πολιτικές προτιμήσεις, δεν μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι κανένα παιδί δεν πρέπει να πηγαίνει για ύπνο νηστικό;

Η διατροφική φτώχεια στην Αγγλία είναι μια πανδημία που θα μπορούσε να επεκταθεί επί γενιές αν δεν πάρουμε τώρα τη σωστή πορεία. Ενώ 1,3 εκ. παιδιά στην Αγγλία έχουν εγγραφεί για δωρεάν σχολικά γεύματα, ένα τέταρτο από αυτά τα παιδιά δεν έλαβαν καμία υποστήριξη από τότε που διατάχθηκε το κλείσιμο των σχολείων.

Βασιζόμαστε στους γονείς, πολλοί από τους οποίους είδαν τις δουλειές τους να εξατμίζονται λόγω κορονοϊού, να παριστάνουν τους δασκάλους στη διάρκεια του λοκντάουν, ελπίζοντας πως τα παιδιά τους θα έχουν αρκετή συγκέντρωση για να μάθουν, ενώ μόνο ένα μικρό ποσοστό των διατροφικών τους αναγκών καλύπτεται στη διάρκεια αυτής της περιόδου.

Αυτό είναι μια συστημική αποτυχία και χωρίς παιδεία ενθαρρύνουμε αυτό τον κύκλο κακουχίας να συνεχίζεται. Για να βάλουμε αυτή την πανδημία σε ένα πλαίσιο, από το 2018-2019, εννιά στα 30 παιδιά σε κάθε τάξη ζούσαν σε φτώχεια στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτός ο αριθμ΄ςο αναμένεται να αυξηθεί κατά ένα εκατομμύριο ως το 2022. Στην Αγγλία σήμερα, 45% των παιδιών σε μαύρες και μειονοτικές κοινότητες ζει τώρα στη φτώχεια. Αυτή είναι η Αγγλία του 2020.

Σας ζητώ να ακούσετε τις ιστορίες των γονιών, καθώς έχω λάβει χιλιάδες τέτοιες από ανθρώπους που τα βγάζουν πέρα δύσκολα. Άκουσα πατεράδες να μου λένε πως παλεύουν με την κατάθλιψη, δεν μπορούν να κοιμηθούν, ανησυχούν μέχρι αρρώστειας πώς θα καταφέρουν να στηρίξουν τις οικογένειές τους έχοντας χάσει ξαφνικά τις δουλειές τους, διευθυντές που καλύπτουν από την τσέπη τους το κόστος των γευμάτων για τις ευάλωτες οικογένειες όταν η πιστωτική κάρτα του σχολείου τους έχει φτάσει στο όριο, μητέρες που δεν μπορούν να καλύψουν το αυξημένο κόστος ρεύματος και φαγητού στο λοκντάουν και γονείς που θυσιάζουν τα δικά τους γεύματα για να φάνε τα παιδιά τους. Το 2020 δε θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοια διλήμματα.

Διάβασα τουίτ τις τελευαίτες μέρες όπου κάποιοι κατηγορούν τους γονείς ότι κάνουν παιδιά που “δεν μπορούν να συντηρήσουν”. Αυτοί θα μπορούσαν να έχουν δαχτυλοδειχτούμενη και τη μητέρα μου, κι όμως μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον με αγάπη και φροντίδα.

Ο άντρας που βλέπετε μπροστά σας σήμερα είναι προϊόν της φροντίδας και της αγάπης της. Έχω φίλους από τη μεσαία τάξη που ποτέ δεν ένιωσαν ένα μικρό ποσοστό της αγάπης που έλαβα από τη μητέρα μου: Μια μητέρα μόνη της που θυσίασε όσα είχε για την ευτυχία μας. Γι’ αυτούς τους γονείς μιλάμε. Γονείς που δουλεύουν κάθε ώρα της μέρας για τον κατώτατο μισθό, οι περισσότεροι στον επισιτισμό και τα ξενοδοχεία, έναν κλάδο που βρίσκεται σε λοκντάουν εδώ και μήνες.

Στη διάρκεια αυτής της πανδημίας, οι άνθρωποι επιβιώνουν στην κόψη του ξυραφιού: Ένας χαμένος λογαριασμός έχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα, το άγχος και το στρες του να ξέρεις πως η φτώχεια είναι ο βασικός λόγος που παιδιά καταλήγουν στην κοινωνική πρόνοια, ένα σύστημα σχεδιασμένο να αφήνει στην τύχη τους τις οικογένειες με χαμηλό εισόδημα. Ξέρετε πόσο κουράγια θέλει ένας ενήλικας να πει “Δεν τα βγάζω πέρα” ή “Δεν μπορώ να στηρίξω την οικογένειά μου;” Άντρες, γυναίκες, όσοι δίνουν φροντίδα σε άλλους, μας φωνάζουν βοήθεια και δεν τους ακούμε.

Έλαβα και ένα τουίτ από βουλευτή που μου έλεγε: “Να γιατί υπάρχει σύστημα επιδομάτων”. Μείνετε ήσυχος, γνωρίζω καλά το σύστημα πρόνοιας και ότι η πλειονότητα των οικογενειών που κάνουν αίτηση έχουν καθυστέρηση πέντε εβδομάδων. Τα επιδόματα απλώς δεν είναι μια άμεση λύση. Ξέρω επίσης μιλώντας με κόσμο ότι υπάρχει όριο στα δυο παιδιά ανά οικογένεια, που σημαίνει πως κάποιος σαν τη μαμά μου θα μπορούσε να καλύψει το κόστος μόνο δύο από τα πέντε παιδιά της. Τον Απρίλη του 2020, 2,1 άτομα ζήτησαν επίδομα ανεργίας. Αυτό είναι μια αύξηση 850000 μόνο από το Μάρτη του 2020. Καθώς φτάνουμε στο τέλος των αναστολών συμβάσεων και μια περίοδο μαζικής ανεργίας, το πρόβλημα της παιδικής φτώχειας απλά θα χειροτερεύει.

Γονείς σαν τους δικούς μου θα βασίζονταν σε λέσχες παιδιών στη διάρκεια του καλοκαιριού, που παρείχαν έναν ασφαλή χώρο και τουλάχιστον ένα γεύμα, καθώς εργάζονταν. Σήμερα, οι γονείς δεν έχουν τέτοιες επιλογές. Αν ήταν άνεργοι, γονείς σαν τους δικούς μου θα ήταν στον ΟΑΕΔ τη Δευτέρα το πρωί να βρουν οποιαδήποτε δουλειά για να στηρίξουν την οικογένειά τους. Σήμερα δεν υπάρχουν δουλειές.

Ως μαύρος άντρας από μια φτωχή οικογένεια του Wythenshawe στο Μάντσεστερ, θα μπορούσα να έχω απλά υπάρξει μια στατιστική. Αντιθέτως, χάρη στην αυτοθυσία της μητέρας μου, της οικογένειάς μου, των γειτόνων μου και των προπονητών μου, τα μόνα στατιστικά με τα οποία συνδέομαι είναι τα γκολ, οι εμφανίσεις στο πρωτάθλημα και τους διεθνείς αγώνες. Θα ήταν άδικο στην οικογένεια και την κοινότητά μου αν δεν ήμουν εδώ σήμερα με τη φωνή μου και τηο βήμα μου να σας ζητήσω βοήθεια.

Η κυβέρνηση έχει μια προσέγγιση “πάση θυσία” για την οικονομία. Σας ζητάω σήμερα να επεκτείνετε τον ίδιο τρόπο σκέψης για την προστασία όλων των ευάλωτων παιδιών στην Αγγλία. Σας ζητώ να ακούσετε τις ικεσίες τους και να βρείτε την ανθρωπιά σας. Παρακαλώ αναθεωρήστε την απόφασή σας να καταργήσετε τα κουπόνια σίτισης την περίοδο των θερινών διακοπών και να εξασφαλίσετε την επέκτασή τους.

Αυτή είναι η Αγγλία του 2020 και αυτό είναι ένα θέμα που χρειάζεται άμεση αρωγή. Σας παρακαλώ, καθώς τα μάτια τους έθνους πέφτουν πάνω σας, κάντε μια στροφή 180 μοιρών και κάντε ύψιστη προτεραιότητά σας την προστασία της ζωής των πιο αδύνατων.