Μέχρι το τετέλεσται…

Η αντίθεση είναι σχεδόν Αστεριξικού τύπου.

Ειρηνικό τοπίο, όπου ο ήλιος λάμπει, τα ζωάκια χαίρονται τις αχτίδες του στο παχύ χορτάρι και τα πουλάκια τιτιβίζουν όμορφες μελωδίες. Την ίδια στιγμή όμως στο ρωμαϊκό οχυρό πέφτει άγριο ξύλο και μπούφλες στους Λεγεωνάριους.

Το περασμένο ΠΣΚ είδαμε στην Ευρωλίγκα παικταράδες σαν το Λάρκιν, ματσάρες όπως ο τελικός, ομαδάρες σαν την πρωταθλήτρια ΤΣΣΚΑ που έφτασε τα 8 και κυνηγά τη Ρεάλ με τα 10. Ναι αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με την άγρια ομορφιά της Basket League, όπου δεν ξέρεις καν αν θα αρχίσουν οι αγώνες, αν θα κριθούν στα χαρτιά, δικαστικά στο ΑΣΕΑΔ, σε πρώτο, δεύτερο βαθμό κοκ.

Έλα μωρέ τώρα, τι να μας πει η Euroleague Mafia, 45 βολές εκτέλεσε η αρκούδα στον ημιτελικό, κι ούτε ένα μπλουζάκι, μια αποχώρηση στο ημίχρονο, ένα στρινγκάκι έστω, κάποιος να πετάξει χαρτονομίσματα στο παρκέ, να δείξει το φλογερό του πάθος για την ομάδα που αγαπά.

Πώς να χαρείς ένα άνοστο, νερόβραστο πιάτο, αν δεν έχει λίγες τοξίνες; Οι φλώροι ερωτεύτηκαν το ζογκλέρ Λάρκιν, αγάπησαν τους Τούρκους της Εφές, χάρηκαν για τον Έλληνα Ιτούδη, συγκινήθηκαν με το ξέσπασμά του στο τέλος, από την πίεση του αποτελέσματος. Κλαυσίγελος δηλαδή…

Ποιον; Τον Ηττούδη. Που προκαλούσε ως αντίπαλος, έπαιρνε τηλ τους παίκτες να φύγουν, που ήταν δορυφόρος του Ομπράντοβιτς, ποτέ αυτόφωτος. Σε παρακαλώ τώρα…

Κι ούτε ένα χάσταγκ, μέχρι τέλους, ένα σουξεδάκι του Νίνο, είμαι ένας άλλος, ένας στίχος του Ρίτσου να ανέβει το επίπεδο, ένα πρωτοσέλιδο με κόκκινες επαναστάσεις στο παρκέ, ένα σύνθημα για την Α2, ένα κοτόπουλο. Διοργάνωση για φλώρους και κότες…

Κι όχι πες μου εσύ, πού θα βρεις τέτοιο σασπένς, τους δύο διεκδικητές να τερματίζουν τρίτος και έκτος, να πέφτει ο ένας στην Α2 γιατί δεν κατέβηκε, τρομερά πράγματα, το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Δεν ξέρεις ποιος θα πέσει, ποιος θα μείνει, πόσοι θα πέσουν, πόσοι θα παίζουν του χρόνου. Μια διαρκής (θανάσιμη) αγωνία…

Όχι μέχρι τέλους, λέμε, σαν το αριστεροχώρι στο δημοψήφισμα, κωλοτούμπα, θυμάσαι φιάσκο. Ναι αλλά να σου πω κάτι; Αν τους χάσουμε, θα καταστραφεί το ελληνικό μπάσκετ, πάει – τέλειωσε. Όχι όπως τώρα που ανθεί, κατακτά απάτητες κορφές και θαμπώνει την Ευρώπη.

Και τι θα κάναμε χωρίς αυτούς όλους (…)
Τους έχω σιχαθεί…

Αντίο σε εσένα, εκεί στην Α1…

Και πάμε τώρα μέχρι τέλους, το τέλος πλησιάζει, η λύτρωση, τετέλεσται.
Και οι οπαδοί φωνάζουν ρυθμικά: Ηλί, Ηλί, Λαμάχ Σαβαχθανί, να το πιάνει κι ο Μπλατ.

Και σου έχω πει και το άλλο;
Μια φορά μου ‘χες πει δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι
Πριν το τετέλεσται πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη