Η μέρα της μαρμότας

Το Φάιναλ Φορ της Πόλης άφησε μια γεύση πικρής περηφάνιας στους Ολυμπιακούς και μια έντονη αίσθηση deja-vu στους υπόλοιπους, πως κάπου τα έχουν ξαναζήσει όλα αυτά και τους είναι οικεία και γνώριμα.

Γιατί;

Οι λογής-λογής “Ελληνόψυχοι” (τύπου Άδωνη) ονειρεύονταν να πάρουμε την Κωνσταντινούπολη, ανήμερα της γιορτής του Κωνσταντίνου -έμειναν τελικά με την όρεξη, αλλά είναι “διαχρονική αξία” και σίγουρα θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας.

Ο Σπανούλης έκανε το 5/5 στους ημιτελικούς. Το ίδιο κι ο Σλούκας -με τη Φενέρ- που ξεπέρασε το ρεκόρ του Κούκοτς, κι είπε ότι “γελάει ο κόσμος” με αυτήν τη σύγκριση.

Ο Ολυμπιακός πήρε το σκαλπ της λιγόψυχης ΤΣΣΚΑ, που αν και ρώσικη αρκούδα, γίνεται πιο ακίνδυνη κι από το Μίσα, το αρκουδάκι των Ολυμπιακών της Μόσχας, απέναντί του. Και μένει να απορεί γιατί να μην κρίνεται ο τίτλος με play-off (δηλαδή σειρά αγώνων), όπου θεωρεί πως θα είχε πλεονέκτημα.

Οι ερυθρόλευκοι έχασαν για τρίτη φορά σε τελικό από την οικοδέσποινα -οι δύο προηγούμενες ήταν από τη Ρεάλ.

Κι ο Ομπράντοβιτς κράτησε το αήττητό του σε Φάιναλ Φορ από τον Ολυμπιακό -τέταρτη νίκη, με τέταρτη διαφορετική ομάδα. Φαντάσου να μην του ταίριαζε κιόλας το στιλ της Φενέρ, όπως έλεγαν οι ειδικοί.

Βασικά ήταν ένα Φάιναλ Φορ καρμπόν με αυτό του 15′ στη Μαδρίτη, αλλά με ελαφρύ ανασχηματισμό στους ρόλους. Η ίδια τελική τετράδα, οι ίδιοι ημιτελικοί, το κλασικό σενάριο στο ΤΣΣΚΑ-Ολυμπιακός, άνιση μάχη στο Φενέρ-Ρεάλ υπέρ των διοργανωτών, που στο τέλος σηκώνουν το κύπελλο απέναντι στους Πειραιώτες (που πέρασαν τον Παναθηναϊκό σε τελικούς, αλλά έχουν μόλις 3/8, σε αντίθεση με το φοβερό 6/7 που έχουν οι πράσινοι).

Αλλά η πιο dejavu εικόνα είναι αυτή με τον Ομπράντοβιτς να σηκώνει το τρόπαιο. Για ένατη φορά, με πέμπτη διαφορετική ομάδα (Παρτιζάν, Μπανταλόνα, Ρεάλ και ΠΑΟ οι άλλες) και τρομερό ρεκόρ με 9 στους 11 τελικούς.

Ο Ζοτς είναι ο Μίδας του σύγχρονου Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Έχει μόνος του τόσα κύπελλα όσα η Ρεάλ Μαδρίτης σε όλη την ιστορία της, και περισσότερα από κάθε άλλη ομάδα. Έχει 16 παρουσίες σε Φάιναλ Φορ -παραπάνω από τα μισά- και μόνο η ΤΣΣΚΑ μπορεί να τον κοιτάξει στα μάτια. Βγάζει διαρκώς λαγούς από το καπέλο του, όπως τον Κάλινιτς -που έγινε σουτέρ σε ένα μήνα, μετά από τη σειρά των play-off με τον ΠΑΟ. Μπορεί να μη διδάσκει φαντεζί μπάσκετ που ξεσηκώνει την εξέδρα, αλλά δένει χειροπόδαρα τον αντίπαλο και τον αφήνει να απορεί τι έγινε και πώς ακριβώς έχασε. Και το μελιτζανί χρώμα που παίρνει, όταν δίνει οδηγίες, είναι ό,τι πιο κοντινό -σχεδόν ταυτόσημο- στο βαθύ κόκκινο χρώμα μιας μπάλας μπάσκετ.

Μόνο ένα πράγμα ήταν καινούριο, σε σχέση με το παρελθόν. Να σηκώνει στο τέλος την Ευρωλίγκα τούρκικη ομάδα, για πρώτη φορά στα χρονικά. Οι Τούρκοι είχαν φέρει τους καλύτερους μισθοφόρους, είχαν πάρει τη χορηγία του θεσμού, είχαν ρίξει πακτωλούς χρημάτων… αλλά δεν είχαν μαζί τους τον Μίδα.

Τώρα που κατάφερε να το πάρει με ομάδα από την Τουρκία -κι ας μην είχε ούτε έναν Τούρκο πρωταγωνιστή- μπορεί να αναζητήσει την επόμενη πρόκληση. Να το πάρει πχ με βοηθό προπονητή τον Ιωαννίδη και το Ρενέσες, τους άρχοντες των αποτυχιών σε Φάιναλ Φορ…

Υγ: όσο για τον Ολυμπιακό δεν αξίζουν δάκρυα (αφενός για την προσπάθεια κι αφετέρου γιατί είναι απλά ένας αγώνας μπάσκετ). Αν μη τι άλλο η αποστολή θα γυρίσει από την Πόλη περήφανη. Και προπαντός αεροπορικώς…