Μικρόφωνο στα γήπεδα, αποχαιρετισμός στα όπλα

Αν ακούς αυτές τις νότες και σε κατακλύζουν κύματα νοσταλγίας, αρχέγονες, ξεχασμένες μνήμες, σου έρχονται δάκρυα που δυσκολεύεσαι να νικήσεις, αν τρέμεις από συγκίνηση ακούγοντάς το, είσαι σύντροφός μου… Ή τέλος πάντων μπορεί να ανήκουμε στην ίδια γενιά και να μεγαλώσαμε ακούγοντας “Μικρόφωνο στα Γήπεδα”, με Ηρακλή Κοτζιά και Κώστα Μότση, ο οποίος πέθανε σήμερα και η είδηση του θανάτου του ξετύλιξε ένα ολόκληρο κουβάρι αναμνήσεων.

Τότε που το λεξιλόγιο των εκφωνητών σου έμοιαζε (μπορεί να ήταν κιόλας, δεν τα εξιδανικεύει όλα η νοσταλγία) πιο πλούσιο, αναρωτιόσουν τι μπορεί να σημαίνει η (αμυντική) “ολιγωρία”, έκανες εντυπωσιακή εκτίναξη μαζί με τον τερματοφύλακα, περίμενες το εναρκτήριο λάκτισμα στη σέντρα, και κοιτούσες τον ουρανό (με υψωμένο δάχτυλο, όπως στις ταινίες) για να δεις αν θα έχουμε απόψε “ιδανικές συνθήκες για ποδόσφαιρο”, αν και ένιωθες πως είσαι “παντός καιρού” και δυσκολευόσουν να καταλάβεις ποιες συνθήκες δεν είναι ιδανικές για ποδόσφαιρο. Αφού μια φορά που είχε πιάσει πάγος στην αυλή του σχολείου και γλιστρούσες κάθε φορά που πήγαινες να δώσεις πάσα, ήταν από τις πιο διασκεδαστικές φορές, που το κατευχαριστήθηκες με την ψυχή σου, μέχρι να βγει ο διευθυντής και να μας σταματήσει, γιατί κινδύνευε -λέει- η σωματική μας ακεραιότητα.

Και τι ξέρει αυτός; Πώς θα νιώσεις γεμάτος κι ακέραιος, σαν παιδί, άμα δεν έχεις παίξει μια φορά μπάλα στον πάγο, να νιώσεις σαν τον καλλιτέχνη του πατινάζ; Η μπάλα είναι τέχνη αφού. Και την τέχνη την αγαπάνε πιο πολύ -το λέει κι η λέξη άλλωστε- οι ερασιτέχνες που τραυματίζονται, όχι οι επαγγελματίες με τα τόλουπ και τα άξελ. Αυτοί που θα αρρωστήσουν αν δεν παίξουν μπάλα, ή μπορεί να αρρωστήσουν κι αν βγουν να παίξουν μες στο καταχείμωνο, σε μη ιδανικές συνθήκες για ποδόσφαιρο -λες και υπάρχουν τέτοιες…

Κι αυτό το κείμενο είναι μια ωδή στα παιδικά χρόνια, στον αθλητισμό που είναι η καλύτερη μορφή παλιμπαιδισμού, γιατί το παιδί και το παιχνίδι έχουν την ίδια ρίζα, και σου δίνουν την ψευδαίσθηση της αιώνιας νεότητας ή έστω της παιδικότητας.

Μια ωδή σε φωνές -και νότες- που στοιχειώνουν τη μνήμη και τις ανακαλείς γλυκά σα μητρικό νανούρισμα, όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό αυτό στον απέξω, που δεν ξέρει, δεν μπορεί να νιώσει, να καταλάβει. Και σε μια γενιά εκφωνητών που μπορεί να ήταν όλοι τους ΠΑΣΟΚ, διορισμένοι στην ΕΡΑ, βολεμένοι, βυσματίες, κοκ, αλλά είχαν τουλάχιστον ένα μέταλλο στη φωνή, μια γραφικότητα, ένα κάτι που δεν περνούσε απαρατήρητο, ακόμα κι αν δεν ήταν για καλό. Δεν ήταν άχρωμοι κι άοσμοι, όπως οι διάδοχοί τους, που δεν είναι λιγότερο βύσματα -και ας είναι λιγότερο βολεμένοι, κάθε εποχή έχει το βόλεμα και τους εκφωνητές που της αξίζουν. Και μαζί την ΕΡΑ ΣΠΟΡ που της αξίζει…

Ο θάνατος του Κ. Μότση -που η φωνή του μας συνόδευε για πολλά χρόνια, αλλά ήταν μόλις 67 χρονών, αν και από τους ιδρυτές της ΕΡΑ ΣΠΟΡ- είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας που θάβουμε, ένα κομμάτι αναμνήσεων ή μάλλον της ηχητικής υπόκρουσης (soundtrack) που το συνόδευε. Κι ένα σοκ, σα να μαθαίνεις πχ πως πέθανε η φωνή που έκανε τον Μπα(ρ)μπαστρούμφ, τον εκφωνητή της Φρουτοπίας, τον Dr Mad, κοκ…

Υστερόγραφα

Αντέχετε να το δείτε ως το τέλος;

Κι όλα αυτά, σε μια μέρα όπου ο δικομματικός καβγάς αρχίζει να θυμίζει πια σκηνές από Γκοσινί ή διαπληκτισμούς μεταξύ Αστερίξ και Οβελίξ.

Και σε μια αγωνιστική ημέρα, όπου ο μπασκετικός Άρης πέτυχε 40 πόντους σε 40 αγωνιστικά λεπτά, στην επέτειο από το ντεμπούτο του Γκάλη στην Ελλάδα, που στις καλές του μέρες πετύχαινε 40 πόντους μόνος του… Και με τον Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο σε απόγνωση, στο ρόλο του συνδετικού κρίκου με τα περασμένα μεγαλεία -και διηγώντας τα να κλαις…