Να μην τελείωνε ποτέ…

Υπάρχουν κάποιοι αγώνες τόσο θεαματικοί, που λες να μην τελείωναν ποτέ, και φτάνουν στο 90′ προτού το καταλάβεις. Κι είναι άλλοι, σαν το ντέρμπι των δικεφάλων στην Τούμπα -και οι περισσότεροι στη Σούπερ Λίγκα- που παρακαλάς να σφυρίξει το κοράκι τη λήξη, γιατί έχουν πονέσει τα μάτια σου, και δεν τελειώνουν ποτέ.

Θα ‘ναι σα να παίζεται μπάλα, αλλά θα παίζεται κλοτσοσκούφι, δυσφήμηση του αθλήματος. Θα ‘ναι σα να μπαίνει γκολ, αλλά δε θα μετράει. Θα ‘ναι σα να κρίνονται όλα μες στο γήπεδο, αλλά… το άλλο με τη Σουπερλίγκα το ξέρεις; Θα ‘ναι σα να μπαίνει η άνοιξη…

Ήταν το ιδανικό σενάριο, που κολλούσε γάντι στο ποδόσφαιρο που έχουμε, αντάξιο με το πιο συναρπαστικό πρωτάθλημα της Ευρώπης. Με πιο πολλές κίτρινες κάρτες, παρά τελικές προσπάθειες και φάσεις στις δυο εστίες. Με νεύρα, σκληρά φάουλ, ένταση, ματς για τα θηρία και μια αμφισβητούμενη φάση στο 90’. Με διαιτητή που χρειάζεται πέντε λεπτά και μια γενική συνέλευση για να πάρει μια απόφαση -και να είναι λανθασμένη. Με ντου στο γήπεδο, φουσκωτούς μπράβους που αλωνίζουν, προέδρους με περίστροφα να κάνουν βόλτες, να αποσύρουν την ομάδα τους από το γήπεδο, για να την φέρουν μετά πίσω και να ζητάνε να κατέβει κι ο αντίπαλος. Με δημοσιογράφους να καταπίνουν τη γλώσσα τους, μη τυχόν και θίξουν κάποιον από τους παράγοντες και τους λαθρέμπορους που κυβερνάνε το ποδόσφαιρο, αλλά να γίνονται λάβροι και να αρχίζουν την κασέτα με το γνωστό κήρυγμα, αν δουν έναν οπαδό να κάνει ένα κλάσμα από όλα αυτά.

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, λένε. Εδώ δεν τελείωσε καν το ματς, οπότε όλοι ευτυχισμένοι. Μπορεί να μην τελειώσει καν και το πρωτάθλημα, με τόσο μπαρούτι που έχει μαζευτεί τον τελευταίο μήνα. Μακάριοι και οι πτωχοί τω πνεύματι, που ασχολούνται-μαστε ακόμα με το ελληνικό πρωτάθλημα και νιώθουν ηλίθιοι, όταν το κάνουν. Ίσως η λύση να είναι να το σκοτώσει κάποιος από τους πιστολάδες που σουλατσάρουν ανενόχλητοι με περίστροφα στο γήπεδο, να γίνει κι αυτό “μακαριστό” και να ησυχάσουμε…