Να ζήσω ή να πεθάνω σε ένα σεντόνι πάνω…

Μπορεί η Bundesliga να μην έχει σεντόνι στο τελετουργικό της, όπως το Τσάμπιονος Λιγκ, είναι όμως το πρώτο μεγάλο πρωτάθλημα στην Ευρώπη που επιστρέφει στην αγωνιστική δραστηριότητα και στρέφει όλα τα βλέμματα πάνω του. Αφενός όσων είναι κολλημένοι με την μπάλα και νιώθουν στις φλέβες του το στερητικό σύνδρομο, δυο μήνες τώρα χωρίς δράση. Κι αφετέρου όλου του κόσμου που βλέπει την Bundesliga ως crash-test για τα μέτρα ενάντια στον ιό και την επιστροφή σε έναν βαθμό κανονικότητας. Αν το πείραμα της Γερμανίας πετύχει, παίρνουν κι οι άλλες διοργανώτριες αρχές πράσινο φως για τη δική του επανεκκίνηση. Αν όχι όμως…

Το ξεκίνημα αυτό δε θα μπορούσε να είναι πιο μίζερο. Αν το ποδόσφαιρο είναι το μπαλέτο της εργατικής τάξης και του λαού γενικότερα, τότε οι αναμετρήσεις κεκλεισμένων των θυρών είναι μια άχαρη χορογραφία χωρίς μουσική, που σε αφήνει μέσα σου λειψό κι ανικανοποίητο. Το σημερινό ντέρμπι της κοιλάδας του Ρήνου (Μπορούσια Ντόρντμουντ-Σάλκε), θα συνοδευόταν κανονικά από μια μαγική ατμόσφαιρα και το Κίτρινο Τείχος στις κερκίδες του Βεστφάλεν. Τι θα ήταν άραγε το ποδόσφαιρο χωρίς κόσμο στα γήπεδα, χωρίς τον 12ο παίκτη του, χωρίς τον λαϊκό του χαρακτήρα; Αυτή όμως είναι μια συνθήκη, με την οποία πρέπει να μάθουμε να ζούμε το επόμενο διάστημα, για να μην επαναληφθούν φαινόμενα αναμετρήσεων που έγιναν πηγές διασποράς του ιού, όπως το Αταλάντα-Βαλένθια του περασμένου Μάρτη, στο Μιλάνο.

Το πιο μίζερο στοιχείο, όμως, είναι η στάση των αρχών και των διοικήσεων. Η επανεκκίνηση των πρωταθλημάτων διαφημίζεται ως ένας θρίαμβος της ζωής που ανακτά τα δικαιώματά της. Στην πραγματικότητα είναι ο πιο μίζερος κυνικός υπολογισμός των επιχειρηματιών του ποδοσφαίρου που θέλουν πάση θυσία να γίνουν τα πρωταθλήματα για να μειώσουν την χασούρα τους. Εντάξει, μπορεί να πεθαίνουν κάθε μέρα εκατοντάδες, να έχουν βυθιστεί στο πένθος πόλεις και χώρες ολόκληρες, οι ομάδες όμως δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, αλλά ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις που ζητάνε επιστροφή σε ένα είδος κανονικότητας. Και θα αποδείξουν την κοινωνική τους ευαισθησία βάζοντας τους παίκτες να φορέσουν μαύρα περιβραχιόνια και να κρατήσουν ένα λεπτό σιγής στην αρχή.

Η ζωή συνεχίζεται. Show must go on. Άρτος και θεάματα -άρτος για τους επιχειρηματίες και θεάματα για να χορτάσει το πόπολο και να ξεγελάσει τη μιζέρια του. Το ποδόσφαιρο γίνεται το όπιο του λαού, πραγματικό παυσίπονο, για να ξεχαστεί από τη μαυρίλα του θανάτου και να την ντύσει με δίχρωμα-πολύχρωμα κασκόλ. Ο θάνατος είναι εξάλλου μια απλή μεταβολή, λιγότερο σημαντική από τη μεταβολή μιας πτωτικής καμπύλης εσόδων-κερδών ενός επιχειρηματία. Για ανθρώπινες ζωές θα μιλούμε τώρα…