No Zlatan No Party

Αν δει κανείς το Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς στο δρόμο, θα προσέξει ίσως πως έχει μεγάλη μύτη και παράστημα. Αν τον δει να παίζει στο γήπεδο, θα διαπιστώσει και τη μεγάλη ποδοσφαιρική του αξία. Κι αν τον ακούσει να μιλάει ο ίδιος για αυτήν την ποδοσφαιρική αξία, θα καταλάβει πως έχει πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Εν μέρει δικαιολογημένα. Ο Ζλάταν είναι πιθανότατα ο μεγαλύτερος παίκτης της γενιάς του, μετά το δίδυμο Μέσι-Ρονάλντο, αλλά πιστεύει πως η κορυφή έχει θέση μόνο για αυτόν και μπορεί να διχάσει τους πάντες, ακόμα και με τη σωστή προφορά του ονόματός του (Ιμπραχίμοβιτς ή χωρίς να ακούγεται το χι;). Είναι χαρακτηριστικό πχ πως μετά από τον αποκλεισμό της Σουηδίας από την τελική φάση του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 14′, είχε δηλώσει πως δε σκοπεύει να το παρακολουθήσει, γιατί ένα Μουντιάλ χωρίς αυτόν, δεν έχει καμία αξία. No Zlatan, no Party…

Πώς λέμε Σιρανό; Ναι αλλά των γηπέδων, σε ποδοσφαιρική εκδοχή.
Και πώς λέμε σεμνή υπογραφή και τα λοιπά; Ε ναι, καμία σχέση…

Όλα είναι μεγάλα και ιδιαίτερα στην περίπτωση του σχεδόν δίμετρου Σουηδού με τις Βοσνιακές και Κροατικές (ή απλά γιουγκοσλαβικές και σε τελική ανάλυση Βαλκανικές) ρίζες, που γεννήθηκε από μετανάστες γονείς σαν σήμερα, στις 3 Οκτώβρη του 1981, μερικές ημέρες πριν από τη δική μας “Αλλαγή”. Έκανε ως έφηβος τα πρώτα του βήματα στη Μάλμε και την FC Balkan -που το όνομά της πάει γάντι και με τις ρίζες του- όπου τον εντόπισαν οι κεραίες του Άγιαξ. Στην Ολλανδία βρήκε τη χαρά του επιθετικού ποδοσφαίρου κι έμεινε πέντε χρόνια, δίνοντας μαγικές στιγμές σαν κι αυτήν.

To ολλανδικό πρωτάθλημα ήταν αρκετά μικρό για να κρατήσει το ταλέντο του, η μεταγραφή του όμως κλείδωσε όταν τραυμάτισε σε ένα φιλικό αγώνα Εθνικών Ομάδων το συμπαίκτη του Ράφαελ Φαν Ντερ Φάαρτ, που θεώρησε την κίνηση σκόπιμη κι απαίτησε από τη διοίκηση την απομάκρυνσή του.

Μετακομίζει στο Καμπιονάτο και τη Γιουβέντους, όπου έμεινε μέχρι το σκάνδαλο Καλτσιόπολις και τον υποβιβασμό της Μεγάλης Κυρίας. Παίρνει μεταγραφή στην Ίντερ, τη βοηθάει να πάρει το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 17 χρόνια και να χτίσει τη δική της δυναστεία με άλλα δύο πρωταθλήματα. Κι επιστρέφει στο Μιλάνο -με ενδιάμεσο σταθμό τη Βαρκελώνη- για τη συμπολίτισσα Μίλαν, για να της δώσει το τελευταίο μέχρι σήμερα πρωτάθλημά της, καταφέρνοντας να κλείσει τον κύκλο του στις τρεις μεγαλύτερες ομάδες της Ιταλίας.

Όλα αυτά τα χρόνια καταφέρνει ένα μοναδικό ρεκόρ, αφού κατακτά με όλες τις ομάδες του κάθε χρόνο το πρωτάθλημα, φτιάχνει ένα ανεπανάληπτο σερί και γίνεται εγγύηση τίτλου για κάθε νέο σύλλογό του. Το σερί του διακόπτεται το 12′ για να συνεχίσει στη Γαλλία με την Παρί Σεν Ζερμέν και να φτάσει τελικά τις 12 κατακτήσεις πρωταθλημάτων, που δεν μπόρεσε να τις αυξήσει όμως στην Premiere League με τη Γιουνάιτεντ.

Αυτοί οι τίτλοι όμως συνοδεύονται από την κατάρα του Τσάμπιονς Λιγκ. Παίζει στα κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης, γίνεται ο μόνος που έχει αγωνιστεί με επτά διαφορετικές ομάδες στο Τσου-Λου, αλλά δεν καταφέρνει να το κατακτήσει με καμία. H Ίντερ το κατακτά τη χρονιά που τον πουλά στην Μπαρτσελόνα και αυτός δεν τα καταφέρνει ούτε με τη διαστημική ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα, με τον οποίο είχε κάκιστες σχέσεις και αναγκάστηκε να φύγει ένα χρόνο μετά, αφού προειδοποίησε τους διοικούντες των μπλαουγκράνα πως αν ξαναπετύχαινε κάπου τον Γκουαρδιόλα, θα τον σκότωνε. Και τους ζήτησε να του το μεταφέρουν…
Τον αμέσως επόμενο χρόνο -όπως και τον αμέσως προηγούμενο- η Μπάρτσα πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά ο Ίμπρα όχι…

Στην Ιταλία βρήκε την Ιθάκη του, έκανε μαγικά πράγματα, τον φώναζαν Ίμπρα-Κατάμπρα. Αλλά τα πιο εντυπωσιακά γκολ του τα έβαλε με την Εθνική Σουηδίας -με την οποία είχε μερικές καλές πορείες σε κάποιες διοργανώσεις, χωρίς να αναπληρώσει το κενό στην τροπαιοθήκη του σε διεθνείς τίτλους.

Ο επίλογος της καριέρας του στη Γιουνάιτεντ, όπου ξαναβρήκε το Μουρίνιο, δεν ήταν ασφαλώς όπως τον φανταζόταν. Ένας σοβαρός τραυματισμός απειλούσε να βάλει τέλος στην καριέρα του, ο Ίμπρα έσφιξε τα δόντια, υποσχέθηκε να ξαναγυρίσει, φημολογούνταν πως θα το κάνει και πάλι με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ, για να καταλήξει τελικά στις ΗΠΑ και το πρωτάθλημά τους, που θεωρείται “νεκροταφείο πολυτελείας” για βετεράνους.

Η ζωή στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο συνεχίζεται και χωρίς το Ζλάταν. Αλλά ποιος θα κάτσει να το δει, τώρα που δεν υπάρχει Ιμπραΐμοβιτς. Ο ίδιος πάντως όχι…