Ντένις Μπέργκαμπ – Ο ιπτάμενος Ολλανδός που φοβόταν τα αεροπλάνα…

Μια μέρα σαν και σήμερα, το 1969, γεννήθηκε ο Ντένις ο Τρομερός του ποδοσφαίρου και κατά κόσμον Ντένις Μπέργκαμπ, ένας καλλιτέχνης των γηπέδων, που μοίραζε σακούλες και αυτόγραφα στους αμυντικούς. Ρωτήστε και το Νίκο Νταμπίζα, που ήταν θύμα κι αυτόπτης μάρτυρας αυτής της πιρουέτας, σε έναν αγώνα Άρσεναλ-Νιούκαστλ.

Κι αν πιστεύει κανείς πως τέτοια γκολ μπαίνουν μόνο μια φορά στην καριέρα ενός παίκτη, ας θυμηθούν καλύτερα πώς χόρεψε τον Αγιάλα, σε έναν προημιτελικό Μουντιάλ με την Αργεντινή, όπου η μπάλα συναντά την τέχνη και την ιστορία.

Έχετε ξανακούσει Ολλανδό να τρελαίνεται έτσι;

Ο Ντένις ο τρομερός ξεκίνησε την καριέρα του στον Άγιαξ, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 80′ και ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε δύο σπουδαίες φουρνιές: των παιδιών του Μίχελς, που σήκωσαν το 88′ το EURO -το μοναδικό τρόπαιο μιας βασίλισσας χωρίς στέμμα- και των τρομερών μωρών του Φαν Χάαλ στον Άγιαξ, που έφτασαν στην κορυφή της Ευρώπης και το Τσάμπιονς Λιγκ, το 95′ στη Βιέννη.

Ο Μπέργκαμπ είχε πάρει μεταγραφή δυο χρόνια πριν, το 93′, για την Ίντερ, με το Καμπιονάτο να είναι ο αυτονόητος προορισμός για κάθε μεγάλο αστέρα εκείνη την εποχή. Πήρε ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, αλλά δεν μπόρεσε να ξεδιπλώσει το μεγάλο ταλέντο του και να πείσει για την αξία του. Το καλοκαίρι του 95′ βρίσκει την Ιθάκη του στον Άγιαξ, όπου γίνεται βασικό στέλεχος της μεγάλης ομάδας του Βενγκέρ. Παίρνει τρία πρωταθλήματα στην Πρέμιερ Λιγκ -εκ των οποίων το ένα είναι το ιστορικό αήττητο, με 26 νίκες και 12 ισοπαλίες- τέσσερα Κύπελλα και φτάνει στον τελικό του Τσάπιονς Λιγκ, στην τελευταία του χρονιά στα γήπεδα, όπου η Άρσεναλ χάνει από την Μπαρτσελόνα -που είχε παράδοση με τους Ολλανδούς, αλλά ο Μπέργκαμπ της ξέφυγε.

Το πιο σημαντικό ομως είναι πως έφτιαξε ένα τρομερό δίδυμο με τον Ανρί και τους άλλους άσους (Πιρές, Λιούνμπεργκ κτλ) κι έπαιξε σπουδαία μπάλα, κάνοντας την (κάποτε) “Boring, boring Arsenal” μία από τις πιο επιθετικές και θεαματικές ομάδες του ποδοσφαίρου.

Με την Ολλανδία έπαιξε σε όλη τη δεκαετία του 90′ κι αποχώρησε μετά το χαμένο ημιτελικό στο EURO του 2000 από τους Ιταλούς στα πέναλτι -τι άλλο; Πρόλαβε στα τελειώματα τη μεγάλη ομάδα των Γκούλιτ, Βαν Μπάστεν -που αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα τραυματισμών- κι έκανε δυο πολύ καλές πορείες στα Παγκόσμια Κύπελλα του 94′ στις ΗΠΑ και του 98′ στη Γαλλία, για να σκοντάψει δύο φορές στο εμπόδιο της Βραζιλίας -και τη δεύτερη φορά στην κατάρα των πέναλτι.

Με τους Ολλανδούς απέκτησε σε μια πτήση -όπου σταμάτησε προς στιγμήν να πετάει ο κινητήρας- και τη φοβία του για τα αεροπλάνα, που δεν την ξεπέρασε ποτέ, κάνοντας το προσωνύμιο “ιπτάμενος Ολλανδός” να αποκτά μια χροιά τραγικής ειρωνείας. Για αυτό το λόγο έχασε πολλά εκτός έδρας παιχνίδια της Άρσεναλ και προτιμούσε να ταξιδεύει οδικά, όπου ήταν αυτό δυνατό.

Αλλά αυτή ήταν μια πινελιά αδυναμίας που τόνιζε τις τρομερές ικανότητες ενός από τους μεγαλύτεροης παίκτες στην ιστορία της Ολλανδίας και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.