O Αρχ-Άγγελος Αναστασιάδης των γηπέδων

Ο Άγγελος Αναστασιάδης κλείνει σήμερα τα 65 του χρόνια και έχει να καμαρώνει για μια σειρά σπουδαία επιτεύγματα, ως παίκτης και ως προπονητής, ή μάλλον για πολλές περιπτώσεις καταλυτικής βοήθειας του θεϊκού στοιχείου, αφού εκεί αποδίδει συνήθως κάθε αθλητική επιτυχία.

Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στον ΠΑΟΚ, όπου κούμπωσε στη μεσαία γραμμή με Κούδα και Σαράφη, κατακτώντας ένα πρωτάθλημα κι ένα κύπελλο, με την καλύτερη ίσως φουρνιά στην ιστορία του δικέφαλου. Την ίδια συγκομιδή είχε και στον Παναθηναϊκό, όπου πήγε με ελεύθερη μεταγραφή κι έπαιξε για μια τριετία, αλλά στο τέλος είχε ελάχιστες συμμετοχές κι έφυγε για να κλείσει την καριέρα του σε ομάδες μικρότερων κατηγοριών. Έφτασε και στο εθνικό συγκρότημα, αλλά δεν επιλέχθηκε από τον Αλκέτα Παναγούλια για την τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών το 1980 κι αυτή τη χρονιά κατέγραψε τις τελευταίες του συμμετοχές ως διεθνής.

Ως προπονητής, οι βασικοί σταθμοί της καριέρας του ήταν οι ίδιοι, ο ΠΑΟΚ και ο Παναθηναϊκός, ενώ η μεγαλύτερη στάση του ήταν μια επταετία στον πάγκο της Εθνικής Κύπρου, που κατάφερε να ανέβει επίπεδο υπό τις οδηγίες του. Η διαορά είναι πως πήρε μεν λιγότερους τίτλους -ένα Κύπελλο με τον ΠΑΟΚ το 2003- αλλά προκάλεσε περισσότερο ντόρο, τόσο με τις ικανότητές του ως τεχνικός, όσο και με τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του, τα ξεσπάσματά του, τη σχέση μίσους-πάθους με τους δημοσιογράφους και τα επεισοδιακά περάσματά του από διάφορες ομάδες.

Έχουν μείνει στην ιστορία οι γραφικές αναφορές του στο θείο στοιχείο -που το επικαλείται συχνά επί ματαίω, αλλά μόνο στις νίκες- και η μονίμως βλοσυρή φυσιογνωμία του, με το σκοτεινό βλέμμα, που ούτε φωτοστέφανο μπορεί να το φωτίσει. “Νικήσαμε με τη βοήθεια της Παναγίας”, είναι μια συχνή φράση του στις συνεντεύξεις τύπου, χωρίς να έχει εξηγήσει ποτέ γιατί αυτή η εύνοια είναι επιλεκτική και πού οφείλονται τα άτυχα αποτελέσματα της ομάδας του. “Κάποια παλικάρια δεν μπορούν…” ήταν μια άλλη διάσημη φράση του, αφού προφανώς οι παίκτες του μάλλον δεν είχαν ακούσει το αρχαίο “συν Αθηνά και χείρα κίνει” -ή τέλος πάντων, πόδι, εν προκειμένω.

Ο Άγγελος λατρεύει σαν επίγειο θεό τον ΠΑΟΚ, όπου λατρεύτηκε και ο ίδιος από πολλούς οπαδούς (είναι τρελός ο Άγγελος…), και τις τέσσερις (!) φορές που πήγε στην ομάδα. Μία από αυτές μάλιστα, γύρισε μετά από μια ελάχιστη διακοπή δύο εβδομάδων και μια βαριά εντός έδρας ήττας από τον Άρη, του οποίου οι οπαδοί είχαν γράψει προφητικά στην εφημερίδα τους: “το Σάββατο το βράδυ, εμείς θα ξαναφέρουμε τον Αναστασιάδη”. Κι έτσι ακριβώς έγινε, σαν προφητεία του Παΐσιου…

Ο Αναστασιάδης λάτρευε επίσης τη σκληρή πειθαρχία, για αυτό και είχε πει πως θα προτιμούσε να έχει στην ομάδα του 11 Ζαφειρίου -που τον θεωρούσε πρότυπο μαχητικότητας, παρά τη μάλλον μέτρια αξία του παίκτη. Δεν είχε ποτέ ακριβώς… χριστιανικές σχέσεις με τις μεγάλες βεντέτες και τα ξένα αστέρια, όπως τον Πάουλο Σόουζα στον ΠΑΟ, που τον αντιμετώπιζε σαν αξιοθέατο ιθαγενή.

Έκανε ένα μέρος της θερινής προετοιμασίας στο… Άγιο Όρος, για να βρουν πνευματική ηρεμία οι παίκτες του, ενώ μια άλλη σπουδαία ατάκα, που είχε πει σε μια συνέντευξη τύπου, ήταν πως “το Μάιο θα είμαστε καλά”, εννοώντας πως η ομάδα θα έχει πετύχει τους στόχους της, στο τέλος της χρονιάς.

Αυτό τελικά συνέβη ελάχιστες φορές στην καριέρα του. Είτε γιατί ο εκρηκτικός του χαρακτήρας δεν τον βοηθούσε να μακροημερεύσει στις ομάδες που πήγαινε, είτε γιατί τελικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο επικρατούν άλλου είδους ανώτερες δυνάμεις από τις άνωθεν βοήθειες στις οποίες πιστεύει ο Άγγελος, και όποιος πηγαίνει με το σταυρό στο χέρι, τον καθαρίζουν στεγνά.

Επίλογος με μια εμφάνιση του Άγγελου Αναστασιάδη -που όμως δεν είναι ακριβώς χαρακτηριστική της παρουσίας του μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες.