Ο έκπτωτος Σαν Ίκερ Κασίγιας

Προχτές ο Τζίτζι Μπουφόν αποχαιρέτησε το κοινό της Γιουβέντους και μάλλον την ενεργό δράση, αφού η Ιταλία έμεινε εκτός Μουντιάλ, έχοντας τον τίτλο του καλύτερου τερματοφύλακα της γενιάς του και του αιώνα που διανύουμε. Έναν τίτλο που μόνο ο Ίκερ Κασίγιας θα μπορούσε ίσως να αμφισβητήσει, αν είχε καλύτερο φίνις στη δική του -γεμάτη τρόπαια και διακρίσεις- καριέρα. Όπου η βασική διαφορά με τον Μπουφόν είναι πως ο Ιταλός έγινε η σημαία της ομάδας του, που έμεινε στον ιστό της ως τα 40 του. Ενώ ο Κασίγιας οδηγήθηκε στην έξοδο από την αγαπημένη του Ρεάλ και πήρε την κάτω βόλτα τα τελευταία χρόνια.

Γεννημένος στις 20 Μαΐου του 1981, βρέθηκε στις τάξεις της Ρεάλ από πολύ μικρός και στη συνέχεια άρπαξε την ευκαιρία που του έδωσαν οι συγκυρίες για να γίνει βασικό κι αναντικατάστατο στέλεχος της Βασίλισσας, μόλις στα 18 του χρόνια. Μάλιστα, ένας από τους πρώτους αγώνες του στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν στο ΟΑΚΑ, εναντίον του Ολυμπιακού, σε ένα χορταστικό 3-3, όπου είχε πολύ καλή εμφάνιση, παρά την απειρία του και παρά τα τρία γκολ που δέχτηκε.

Την ίδια χρονιά, η Ρεάλ έμεινε πέμπτη στο πρωτάθλημα, αλλά θα έφτανε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου η φανέλα της ήταν πολύ πιο βαριά από της “πρωτάρας” Βαλένθια του Έκτορ Κούπερ και έφτασε με ένα εύκολο 3-0 στην κορυφή της Ευρώπης. Αυτό ήταν το πρώτο από τα δεκάδες τρόπαια που κατέκτησε με τους Μαδριλένους ο Κασίγιας, ζώντας όλες τις διακυμάνσεις και τα σκαμπανεβάσματα της ομάδας: από τα χρόνια του Ντελ Μπόσκε και των galacticos, που έφτασαν σε άλλη μια κούπα στο Τσάμπιονς Λιγκ το 2002, με την γκολάρα του Ζιντάν στη Λεβερκούζεν, στη μεταβατική περίοδο της ξηρασίας και της κυριαρχίας της Μπάρτσα, για να εκπληρωθεί τελικά το απωθημένο της Decima, της 10ης κούπας για τη Ρεάλ στην κορυφαία διοργάνωση, που πιστοποιούσε πως είναι το πιο πετυχημένο κλαμπ στην Ευρώπη.

Σε μια ομάδα όπου μετρούσε πάνω απ’ όλα το γκολ, το θέαμα και οι μεγάλοι επιθετικοί, η άμυνα ήταν συγκριτικά πιο ευάλωτη και χρειαζόταν πάντα ήρωες σαν τον Ίκερ Κασίγιας να καλύπτουν τις τρύπες στην άμυνα και να την σώζουν από δύσκολες καταστάσεις. Ο Κασίγιας το έκανε αυτό πολλές φορές στην καριέρα του κι απέκτησε έτσι το προσωνύμιο του “αγίου”, του San Iker, που ερχόταν σαν από μηχανής θεός και έκανε το θαύμα του πάνω στην πιο κρίσιμη στιγμή, με κάποια φοβερή επέμβαση.

Στο ενδιάμεσο  ο Κασίγιας ήταν στέλεχος της Εθνικής Ισπανίας, με την οποία κατέκτησε τα πάντα στο διάστημα της κυριαρχίας της. Έγινε βασικός μόλις στα 21 του, στο Μουντιάλ της Άπω Ανατολής (που έμεινε στην ιστορία για το πρωτοφανές σπρώξιμο της διοργανώτριας Κορέας και τη σφαγή χωρίς αναισθητικό κάποιων αντιπάλων της -μεταξύ των οποίων κι η Ισπανία), εξαιτίας των συγκυριών και της ατυχίας του Σαντιάγκο Κανιθάρες που έσπασε το πόδι του παραμονές του Μουντιάλ με έναν αφρό ξυρίσματος!

Έκτοτε ο Ίκερ πήρε τη φανέλα του βασικού σπίτι του, κατακτώντας με τη Ρόχα δύο φορές το EURO κι ένα Μουντιάλ, από όπου προέρχεται και το χάι-λάιτ της καριέρας του, με τη φοβερή απόκρουση στο τετ-α-τετ με το Ρόμπεν, που κράτησε ζωντανούς τους Ισπανούς στον τελικό με την Ολλανδία.

Το φινάλε έμοιαζε βγαλμένο από ελληνική ταινία, με τον Κασίγιας να επισημοποιεί με ένα φιλί μπροστά στην κάμερα τη σχέση του με τη δημοσιογράφο και μετέπειτα σύζυγό του Σάρα Καρμπονέρο, λίγα λεπτά μετά το τέλος του τελικού.

Η επιτυχία της Ισπανίας βασίστηκε στο πολύ καλό κλίμα μεταξύ των διεθνών της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα, με κορυφαίο παράδειγμα την πολύ στενή φιλία του Κασίγιας με τον μπλαουγκράνα Τσάβι. Αυτό παραδόξως ήταν η αρχή του τέλους για τη σχέση του με τη Ρεάλ απ’ τη στιγμή που ανέλαβε προπονητής ο Ζοσέ Μουρίνιο, επιλέγοντας ως τακτική για την αναχαίτιση των μπλαουγκράνα την αύξηση της έντασης σε πρωτοφανή -ακόμα και για clasico- επίπεδα μακριά από κάθε έννοια φερ-πλέι. Οι σχέσεις των διεθνών δοκιμάστηκαν αλλά δεν έφτασαν στη ρήξη και τότε μπήκαν στο στόχαστρο του Special One οι σημαίες της ομάδας και προπαντός ο Κασίγιας, που από αναντικατάστατος άρχισε να τρώει πάγκο.

Ο Μουρίνιο απομακρύνθηκε τελικά από τη Ρεάλ, κάνοντας το λάθος να πιστέψει τον εαυτό του για μεγαλύτερο μέγεθος από το σύλλογο. Παράλληλα όμως βγήκε τραυματισμένη κι η αυτοπεποίθηση του Κασίγιας που σήκωσε μεν ως αρχηγός την Décima υπό τις οδηγίες του Αντσελότι, ξαφνικά όμως έγινε ασταθής, έκανε γκάφες και δεν ενέπνεε την ίδια εμπιστοσύνη στην άμυνά του. Μετά από ένα χρόνο, έπεσαν τίτλοι τέλους στη σχέση ζωής που είχε με τη Ρεάλ και φαινόταν πως θα είναι ισόβια…

Ο Κασίγιας πέρασε τα επόμενα δύο χρόνια στην Πόρτο, σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά έμεινε μάλλον σκιά του παλιού καλού εαυτού του και πλέον ψάχνει στα 37 του τον επόμενο σταθμό της καριέρας του, που έχει πάρει μάλλον οριστικά την κατιούσα (έχασε παράλληλα και τη θέση του στην εθνική).

Κι έτσι θα μείνει ως ερωτηματικό πώς θα γραφόταν η ιστορία αν δε σκάλωνε η καριέρα και ποιον θα θεωρούσαμε σήμερα κορυφαίο γκολκίπερ του αιώνα μας…