Ο Γκάλης, η “ιεροσυλία” κι οι ζωντανοί-νεκροί

Πέρα από την αντίθεση στο “κράτος των Αθηνών” (αντίληψη, όχι αστεία), η Θεσσαλονίκη έχει και τις δικές της ενδοαστικές (με την έννοια του εντός της πόλης, αλλά όχι μόνο) συγκρούσεις.

Αν είσαι Παοκτζής, λες “μία πόλη, μια ομάδα”, σου απαντάει ο Ηρακλειδέας “μια τζατζίκι, μια πατάτες”, εσύ μετά “μια στη Β’, μια στη Γ'” και πάει λέγοντας.

Αν είσαι Αρειανός, λες πως ο Γκάλης μόνος του έχει πιο πολλούς τίτλους από τον μπασκετικό και τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ μαζί. Κι αν θες να το χοντρύνεις, κάνεις την ίδια σούμα με το Λυπηρίδη.

Αν είσαι Παοκτζής, απαντάς για τους τρεις υποβιβασμούς του συμπολίτη στο ποδόσφαιρο, για τον τελευταίο τίτλο του που ήταν το 70′ και δεν τον προλαβαν τα μικρά παιδάκια -που τώρα μεγάλωσαν και ακόμα να δουν χαρά- και για την Α-τι-τλέτικο Θεσσαλονίκης.

Αν έχεις ξεπεράσει αυτό το επίπεδο, χτυπάς στο χέρι ένα τατουάζ με τον Γκάλη, αν και Παοκτζής, και γίνεσαι πρώτο θέμα -και πρώτος μάγκας- στη χώρα.

Αν δεν έχεις φτάσει σε αυτό το επίπεδο, γυρνάς στο προηγούμενο με την καζούρα, που μπορεί να έχει και πλάκα σε κάποιες περιπτώσεις, ή απλώς ασκείς το δικαίωμα στον παλιμπαιδισμό που όλοι έχουμε -μαζί με το παιδί μέσα μας.

Αυτό δεν περιλαμβάνει “αστεία” με νεκρούς, σαν την Τζένη, (την αδικοχαμένη πρώτη σύζυγο του Γκάλη, με τον οποίο είχε επεισοδιακό φινάλε στη σχέση τους), που σε κάνουν πιο “κιτρινιάρη” κι από όσο θεωρείς τον αντίπαλό σου. Όχι γιατί ο Γκάλης είναι κάποιο τοτέμ, αλλά γιατί η βλακεία έχει όρια. Εκτός κι αν είναι έμμισθη, οπότε βαφτίζεται δημοσιογραφία, αποκτά άλλοθι και γίνεται απεριόριστη.

Κι όχι, το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Κόλκας -και ο κάθε Κόλκας- είναι οπαδός κι όχι “κανονικός” επαγγελματίας δημοσιογράφος, χωρίς δεοντολογία. Το πρόβλημα είναι πως οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι πληρώνονται για να κάνουν τους οπαδούς, να υμνούν σαν υπάλληλοι την ομαδάρα και την προεδράρα. Κι όποιος τολμήσει να κουνηθεί και να παρεκκλίνει λιγάκι, μπορεί να δεχτεί μερικές επισκέψεις, για να τον βοηθήσουν να επανέλθει στον ίσο δρόμο.

Υγ: ο Γκάλης ασφαλώς και δεν είναι τοτέμ. Αν πχ θελήσει να αξιοποιήσει τη δημοφιλία του, κατεβαίνοντας στον πολιτικό στίβο -με τη ΝΔ που τον φλερτάρει ή όποιο άλλο κόμμα εξουσίας, γιατί στόχευε πάντα στην κορυφή- εννοείται πως επιβάλλεται όχι απλά να του γίνει κριτική, αλλά να φάει και κράξιμο, όπως πχ ο Πύρρος Δήμας με το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ.

Εί(μα)στε σίγουροι όμως πως θα τον έκραζε τότε και ο κάθε “γραφικός” Κόλκας;