Ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει

Λένε πως το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να αποδίδει δικαιοσύνη και να απονέμει στον καθένα ό,τι του αξίζει.

Ο ΠΑΟΚ πήρε το Κύπελλο με άλλη μια επαγγελματική νίκη, χωρίς να πασχίσει ή να εντυπωσιάσει, πιστοποιώντας τη φετινή κυριαρχία του. Μπορεί φέτος να θυσίασε λίγο θέαμα προς όφελος της ουσίας, αλλά η ιστορία γράφεται από τους νικητές, με τρόπαια και τίτλους. Κι αυτή θα γράψει πως έκανε το πρώτο νταμπλ στην ιστορία του, με αήττητο πρωτάθλημα, σε μια εντυπωσιακή χρονιά που αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον.

Η ΑΕΚ έμεινε στο μηδέν, παίρνοντας ό,τι ακριβώς της άξιζε φέτος. Και τώρα αντικρίζει την πραγματικότητα κατάματα, αφού προσπάθησε να βγάλει μια χρονιά με ψέματα κι ημίμετρα, χωρίς να χτίσει στον περσινό της τίτλο.
-Ναι αλλά και η Τόττεναμ κατάφερε να φτάσει τελικό Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς μεταγραφές.
-Περνάμε στην επόμενη γραμμή…

Οι κολλημένοι πήραν αυτό ακριβώς που τους άξιζε και περίμεναν. Μια αμφισβητούμενη φάση και τη χρήση του VAR να αποδεικνύει πως είναι χρήσιμο μόνο για να διορθώσει μόνο εξόφθαλμα λάθη. Κι όσο παραμένει αναξιόπιστο το πρωτάθλημα, όσο συνεχίζονται να κρίνονται πολλά στο παρασκήνιο, οι διαιτητές θα παραμένουν στημένοι στη γωνία, αφού πλέον αφαιρείται το άλλοθι της υποκειμενικής κρίσης και του τυχαίου λάθους. “Το είδε στο VAR και δεν το σφύριξε, ρε τον πουλημένο…” θα είναι το εύκολο συμπέρασμα.

Κι η ΕΠΟ; Η ΕΠΟ διοργάνωσε έναν ακόμα αξιομνημόνευτο τελικό, που ξεχάστηκε από την ίδια κιόλας μέρα. Με χίλιες προσκλήσεις και τριπλάσιους αστυνομικούς, σε μια αναλογία που συναντά κανείς μόνο στις διαδηλώσεις. Με άδειες κερκίδες και ένα μουντό κλίμα, που μας θύμισε πως το άθλημα χωρίς τον κόσμο που τον παρακολουθεί είναι σαν μπαλέτο χωρίς μουσική. Το μπαλέτο της εργατικής τάξης, όπως έχει αποκληθεί το ποδόσφαιρο…

Κι αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, εμείς μπορούμε να κάνουμε οικονομία στις υπόλοιπες και να αποδώσουμε τα χτεσινά με την εικόνα του αστυνομικού που αποκοιμήθηκε στις κερκίδες, περιμένοντας το υπερθέαμα με αγωνία. Κι αν φορά ασφυξιογόνο μάσκα -εξ ου και η κομμένη ανάσα- είναι ίσως από την μπόχα που αποπνέει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.

Κι εμείς -η εργατική τάξη που λέγαμε; Αν εμείς  λοιπόν που αγαπάμε το ποδόσφαιρο, πιστεύουμε πως αξίζουμε κάτι παραπάνω από αυτό, πρέπει να κάνουμε κάτι και για να το αλλάξουμε, αντί να μένουμε απαθείς σα θεατές. Να κάνουμε κάτι όχι σε επίπεδο ΕΠΟ ή ποδοσφαίρου, αλλά στην πραγματική ζωή, γιατί η μπάλα δεν είναι παρά ο καθρέφτης της.