Ο Μπόλονι, ο Πάμπλο Γκαρσία, το ΚΚ και ο αντικομμουνισμός της διπλανής πόρτας!

Ο φασισμός της διπλανής πόρτας δεν είναι μόνο οι σεσημασμένοι χρυσαυγίτες. Είναι και όλοι όσοι αναμασάν τα χρυσαυγίτικα κλισέ, που τα έκαναν κτήμα τους δια της συχνής επανάληψης και μας τα πετάνε κατάμουτρα σαν “μεγάλες αλήθειες”, που συνήθως έχουν σαν πρόλογο το γνωστό “δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…”

Ο αντικομμουνισμός της διπλανής πόρτας είναι κάτι σαν το δίδυμο αδερφάκι του. Πηχτές βλακείες, που τις ακούμε άπειρες φορές, πάθαμε ανοσία και πάψαμε να αντιδράμε. Αλλά το δηλητήριο συνεχίζει να εξαπλώνεται ύπουλα και να κάνει τη δουλειά του. Σε γήπεδα, καφενεία, στο διαδίκτυο, σε κάθε γωνιά που είναι σαν καθρέφτης της κοινωνίας μας -αν και ενίοτε κάπως παραμορφωτικός.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι ένα άρθρο που αλιεύσαμε από το Gazzetta, με τον αρθρογράφο να γράφει “για οτιδήποτε άλλο εκτός από ποδόσφαιρο” και να μεταφέρει αμάσητο ως τσιτάτο του Λένιν μια φράση που θυμίζει μάλλον το “πες-πες κάτι θα μείνει” του ναζί Γκέμπελς.

Πολλές σελίδες αναφέρουν τη… “λενινιστική φράση”, αλλά καμία δε μας δίνει πηγή ή την παραπομπή στον σχετικό τόμο των Απάντων. Όλες την παίρνουν έτοιμη από άλλες σελίδες, καταλήγοντας να αναπαράγουν η μία την άλλη και όλες μαζί το ίδιο λάθος.

Αν μη τι άλλο, όσοι αντιγράφουν ψεκασμένες σελίδες με αναξιόπιστα ανθολόγια και άλλες υποτιθέμενες φράσεις του Λένιν, αποδεικνύουν του λόγου το ασφαλές. Ένα ψέμα που επαναλαμβάνεται από πολλά στόματα, αρχίζει να φαίνεται πιο αληθινό και από την αλήθεια.

Το πιο κραυγαλέο παράδειγμα των ημερών, πάντως, ήρθε από τον Λάζλο Μπόλονι, τον Ρουμάνο προπονητή του Παναθηναϊκού με τις ρίζες από την Ουγγαρία, που σήμερα αντιμετωπίζει ως αντίπαλο την παλιά του ομάδα, τον ΠΑΟΚ, όπου κάποτε είχε υπό τις οδηγίες του και τον Πάμπλο Γκαρσία, τον νυν τεχνικό του δικέφαλου, με τον οξύθυμο χαρακτήρα και τα γνωστά ξεσπάσματα.

Όταν ο Μπόλονι ρωτήθηκε σχετικά με τις φήμες που θέλουν τις τότε σχέσεις των δύο ανδρών να είναι εκρηκτικές, έκανε μια απρόβλεπτη παρέκβαση με πολιτικές και ιστορικές προεκτάσεις.

«Όχι, δεν είναι σωστή η πληροφορία. Σχετικά με αυτό έχω να σας πω ένα αστείο. Παλιά στο κομμουνιστικό σύστημα υπήρχε μία συνάντηση ανάμεσα στα μέλη του κόμματος και μιλάγανε για όλα τα μεγάλα επιτεύγματα που είχαν γίνει και όλα όσα είχαν χτίσει (σχολεία και μαιευτήρια κλπ.). Κι αυτά βέβαια ο πρόεδρος του κομμουνιστικού κόμματος τα έλεγε με ιδιαίτερη περηφάνια. Εκείνη τη στιγμή που τα έλεγε αυτά ο πρόεδρος, υπήρχε ένας μικρός μαθητής που σήκωσε το χέρι του και είπε: “Σύντροφε, αυτά που λες δεν τα είδα ποτέ στη ζωή μου”. Η απάντηση του προέδρου ήταν: “Είναι καλύτερα να διαβάζεις εφημερίδες και να βλέπεις τηλεόραση”.

Άρα λοιπόν είναι λανθασμένη, είναι ψευδής αυτή η πληροφορία. Με τον Γκαρσία δεν μπορείς ποτέ να είσαι σε κακές σχέσεις. Ο Γκαρσία ήταν ένα παιδί που μιλούσε λίγο, αλλά ήταν ο leader μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Λυπάμαι πολύ που θα πω ότι κάνετε λάθος».

Το βασικό συμπέρασμα είναι να μην πιστεύουμε όσα λένε τα ΜΜΕ, γιατί σπανίως έχουν σχέση με τα αληθινά γεγονότα. Και για να το δείξει αυτό ο Μπόλονι χρησιμοποιεί μια εικόνα από τα νιάτα του στη ΛΔ Ρουμανίας και την “κομμουνιστική προπαγάνδα” για τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού που δεν έβλεπε κανείς.

Θα ήταν ενδιαφέρον να κάνουμε μια σύγκριση με τα σημερινά “επιτεύγματα” του καπιταλισμού στην ίδια χώρα, αλλά θα αποφύγουμε να βαρύνουμε ένα “ανάλαφρο θέμα”. Ας περιοριστούμε να σημειώσουμε πως σήμερα απολαμβάνουμε πλουραλισμό απόψεων κι υποδειγματική πολυφωνία στα ΜΜΕ.

Άλλοι δημοσιογράφοι θεωρούν τον Πάμπλο Γκαρσία “δολοφόνο των γηπέδων” και άλλοι “επαναστάτη” -ήμαρτον, που θα έλεγε και ο Γεωργίου. Άλλοι μπορεί να βγάλουν τον Μπόλονι “λίγο” και “μυρωδιά”, και άλλοι μεγάλο προπονητή-φιλόσοφο, που σημάδεψε τις ομάδες που πέρασε. Άλλοι βλέπουν καθαρό πέναλτι (ο ορισμός του πέναλτι κυρία μου) και άλλοι θέατρο για κίτρινη κάρτα. Άλλοι κάνουν λόγο για εξυγίανση και άλλοι για παράγκα. Και άλλοι περιγράφουν αγώνες και δεν τολμάν να πουν τι βλέπουν, γιατί αγαπάν τη ζωή τους και θέλουν να μείνουν αρτιμελείς. Εκφράζουν πάντα ελεύθερα και αυθόρμητα τη γνώμη τους, χωρίς να επηρεάζεται στο παραμικρό η κρίση τους από εξωτερικούς παράγοντες, από ισχυρούς και συμφέροντα.

Ο ορισμός της αντικειμενικής και αδέσμευτης δημοσιογραφίας, κυρία μου… Και μιλάμε μόνο για τον χώρο του αθλητισμού, αποφεύγοντας τις πολιτικές αναφορές, γιατί δε θα τελειώναμε ούτε αύριο.

Και μην ξεχνάτε, η αλήθεια είναι επαναστατική. Αρκεί να μην βλάπτει το αφεντικό της ομάδας που δουλεύουμε, του μέσου που γράφουμε, της εταιρίας που μας πληρώνει κοκ…