Ωδή στην αφάνα του Κάρλος Βαλντεράμα

Αν ο Μαραντόνα ήταν pibe de oro (χρυσό παιδί), ο Βαλντεράμα ήταν απλώς “το παιδί”, η απάντηση των Κολομβιανών και το δέκα το καλό μιας χρυσής γενιάς -αν και συνήθως ξεκινούσε τις επελάσεις του από λίγο πιο πίσω, ως οκτάρι-, μαζί με τον Ασπρίγια, τον Ρινκόνι, τη μορφή που ακούει στο όνομα Ρενέ Ιγκίτα και τον μακαρίτη αμυντικό Εσκομπάρ, που έπεσε θύμα της μαφίας της χώρας του.

Ο Βαλντεράμα γεννήθηκε στη Σάντα Μάρτα της Βόρειας Κολομβίας. Στα 24 του πήρε μεταγραφή στην Ντεπορτίβο Κάλι και έγινε διεθνής. Βγήκε δύο φορές καλύτερος παίκτης της Λατινικής Αμερικής (1987 και 1993), όπου πέρασε τα πιο παραγωγικά ποδοσφαιρικά του χρόνια. Στο ενδιάμεσο πέρασε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού για τη Μονπελιέ, με την οποία πήρε το πρωτάθλημα το 1990, και τη Βαγιαδολίδ, ομάδες μάλλον ταπεινές και δευτεροκλασάτες για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Αν τον είχαν διαλέξει μεγαλύτερες ομάδες, μπορεί να μεγάλωνε και η δική του λάμψη. Αλλά το δικό του ταμπεραμέντο ήταν πολύ αλέγκρο, λάτιν και προπαντός… αργό, για να προσαρμοστεί στην πειθαρχία και το τρεχαλητό των Ευρωπαίων. Όπως είπε ο συμπαίκτης του Λοράν Μπλαν:

Στο γρήγορο και μανιασμένο ευρωπαϊκό παιχνίδι δεν είχε πάντα στην ευκολία του, αλλά ήταν τόσο προικισμένος που του δίναμε την μπάλα όταν δεν ξέραμε τι άλλο να κάνουμε με αυτήν, γνωρίζοντας ότι δεν θα τη χάσει … και συχνά έκανε πράγματα που οι περισσότεροι από εμάς μόνο ονειρευόμασταν.

Έτσι λοιπόν έγραψε τις πιο χρυσές σελίδες της καριέρας του στην αμερικάνικη ήπειρο, ακόμα και στο MLS των ΗΠΑ, που μόλις τότε έρχονταν σε επαφή με το άθλημα, κυρίως όμως με την Εθνική Κολομβίας. Ο μικρός τελικός του Κόπα Αμέρικα, όπου σκίασε τη λάμψη του Μαραντόνα. Η εκκωφαντική πεντάρα μες στο σπίτι της Αργεντινής, στην προκριματική φάση του 93′, που σφράγισε την επιστροφή του Ντιέγκο στην Εθνική, για μια τελευταία παράσταση. Η πορεία στο Μουντιάλ του 90′, που σταμάτησε στους 16, στο Καμερούν του Ροζέ Μιλά και την γκάφα του Ιγκίτα. Ο αποκλεισμός-δράμα από τη φάση των ομίλων στο Μουντιάλ του 94′, με τον τραγικό επίλογο και τη μαφιόζικη δολοφονία του Εσκομπάρ -που είχε σημειώσει ένα αυτογκόλ. Και το κύκνειο άσμα στο Μουντιάλ της Γαλλίας το 98′, όπου παραλίγο να τον συλλάβουν οι τοπικές αρχές, εξαιτίας ενός παλιού χρέους, από τη θητεία του στη Μονπελιέ.

Το σήμα-κατατεθέν του ήταν η ξανθιά, λιονταρίσια χαίτη του, στην οποία παραμένει πιστός μέχρι σήμερα. Προκάλεσε σοκ στους φίλους του ποδοσφαίρου και της χαίτης του, όταν ίσιωσε τα μαλλιά του και παρουσιάστηκε θυμίζοντας τη Σακίρα με γένια -όπως σχολίασαν πικρόχολα κάποιοι στα social media.

Οι περισσότεροι όμως θυμούνται νοσταλγικά την εμφάνισή του στο Μουντιάλ της Ρωσίας, μαζί με τον Ιγκίτα, όπου μεταξύ άλλων γράφτηκε πως ήταν σαν το επόμενο πρωταγωνιστικό δίδυμο στο True Detective…