Η ομάδα όνειρο κι οι εφιάλτες των αντιπάλων

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 25 χρόνια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και διάφορα επετειακά αφιερώματα βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Τα περισσότερα στέκονται στην ανάπλαση και την αισθητική αναβάθμιση της πόλης, που πήρε ώθησε σε διάφορους τομείς, σε αντίθεση με το παράδειγμα (προς αποφυγή) της Αθήνας το 2004, την έλλειψη σχεδίου και οργάνωσης, που άφησε τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις να ερημώνουν αναξιοποίητες. Παράλληλα, ο ισπανικός αθλητισμός πήρε τα πάνω του σε διάφορα ατομικά και ομαδικά αθλήματα, μπαίνοντας στη “χρυσή εποχή” του, ενώ σημαντική ώθηση δόθηκε και στην οικονομική ανάπτυξη.

Η άλλη όψη του νομίσματος που σπανίως προβάλλεται είναι πως ταυτόχρονα οξύνθηκαν οι αντιθέσεις και η ανισομετρία στο εσωτερικό της ισπανικής κοινωνίας, αλλά και των κοινοτήτων που συγκροτούν το ισπανικό κράτος, με αποτέλεσμα η πλούσια και ανεπτυγμένη αστική τάξη της Καταλονίας -ή ένα τμήμα της τουλάχιστον- να επιδιώκει την ανεξαρτητοποίησή της από το φτωχό ισπανικό νότο και την απεμπλοκή της από τα ελλείμματά του.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτού του τύπου ανάπτυξης, που λούζονται οι κάτοικοι της Βαρκελώνης, βλέποντας την πόλη τους να εξελίσσεται σε τουριστικό κέντρο που χάνει το ιδιαίτερο στίγμα της, είναι η δυσκολία όσων θέλουν να εγκατασταθούν σε αυτήν, να βρουν σπίτι για να νοικιάσουν, καθώς τα περισσότερα προορίζονται για βραχύχρονη ενοικίαση στους τουρίστες, με το περιβόητο airbnb. Οι κάτοικοι νιώθουν πως χάνουν την ίδια τους την πόλη και αρχίζουν να στρέφονται ενάντια στους τουρίστες, αν και η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται αλλού.

Αλλά οι Ολυμπιακοί της Βαρκελώνης πέρασαν στην ιστορία κυρίως για το μεταβατικό τους  χαρακτήρα σε μια καινούρια -αλλά όχι απαραίτητα καλύτερη- εποχή, καθώς ήταν οι πρώτοι αγώνες μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας -με κάποιους αθλητές της Κοινοπολιτείας, όπως λεγόταν τότε, να κρατάν κρυφά την κόκκινη σοβιετική σημαία στις καρδιές τους και όχι μόνο. Ήταν όμως κι οι πρώτοι αγώνες στους οποίους επιτράπηκε και τυπικά η συμμετοχή επαγγελματιών αθλητών. Το ολυμπιακό πνεύμα εγκαταλείπει τα προσχήματα και τα φύλλα συκής, αλλά καλύπτει τη γύμνια του με τη λάμψη των αστέρων του ΝΒΑ και της Ομάδας-Όνειρο που σάρωσε τα πάντα στο διάβα της, συναντώντας αντίσταση μόνο στον τελικό για ένα ημίχρονο, από τους Κροάτες, που ηττήθηκαν μόλις… με 32 πόντους.

Μια ομάδα που είχε στα ντουζένια της τον Τζόρνταν, πιθανότατα τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών, και τους δύο καλύτερους πριν τη δική του εμφάνιση, τους Μάτζικ Τζόνσον και Λάρυ Μπερντ, που εκτόξευσαν τη δημοφιλία του ΝΒΑ με την πιο σπουδαία φιλία-αντιπαλότητα (μες στο παρκέ) στο αμερικάνικο μπάσκετ. Είχε επίσης τεσσάρια όπως ο Μπάρκλεϊ και ο Μαλόουν, το Διόσκουρο του δεύτερου στους Τζαζ, Τζον Στόκτον, τον Σκότι Πίπεν, που ήταν το συμπλήρωμα του Τζόρνταν στους Μπουλς, 5άρια όπως ο Ρόμπινσον και ο Γιούινγκ, το Ντρέξλερ, τον Κρις Μάλιν και τον κολεγιόπαιδα Κρίστιαν Λέτνερ, που δεν έκανε τελικά σπουδαία καριέρα, αλλά ήταν ο συνδετικός κρίκος με το παρελθόν, όταν οι ΗΠΑ κατέβαζαν κολεγιακές ομάδες με ερασιτέχνες, λόγω του γνωστού περιορισμού.

Δεν είχαν βέβαια τον Αιζάια Τόμας, γιατί δεν τον συμπαθούσαν οι υπόλοιποι σταρ, αλλά είχαν κόουτς τον Τσακ Ντέιλι να εκπροσωπεί τα κακά παιδιά του Ντιτρόιτ. Δεν έπαιζε ούτε ο Χακίμ (που άργησε να πολιτογραφηθεί ως Αμερικανός) ούτε ο μικρός Σακίλ, αφού από τα κολεγιόπαιδα προτιμήθηκε ο Λέτνερ. Δύσκολα όμως θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πώς αυτή η ομάδα θα μπορούσε να γίνει καλύτερη και να την χτυπήσει κανείς στα ίσια.

Είναι χαρακτηριστικές κάποιες αντιδράσεις κι αναμνήσεις των αμφιτρυώνων Ισπανών, όταν ήρθε η δική τους σειρά να αναμετρηθούν με την ομάδα όνειρο.

Βιγιακάμπα: υπάρχουν κάποιες συμπτώσεις με εμένα και τον Τζόρνταν. Γεννηθήκαμε την ίδια χρονιά, έχουμε το ίδιο ύψος, παίζουμε στην ίδια θέση, πήραμε τον πρώτο μας τίτλο την ίδια χρονιά (91′)…Στο μισθό μόνο υπήρχε μια μικρή διαφορά…
Ερέρος: Ήταν σαν την ταινία, όπου ο Τζόρνταν παίζει κόντρα στους εξωγήινους (Space jam), αλλά τώρα τους είχε μαζί του.
Ράφα Ζοφρέσα: πριν τον αγώνα, με ρωτάει ο Ζόρντι (Βιγιακάμπα) αν θα μαρκάρω τον Τζόρνταν ή τον Μάτζικ. Αρχίσαμε να γελάμε, βέβαια…
Μπιριούκοφ: σε μια φάση, ο Γιούινγκ μπορούσε να με ταπώσει, αλλά δεν το έκανε γιατί με λυπήθηκε…
Ορένγκα: έκανα ένα σκληρό φάουλ στον Μπερντ και κάτι μου είπε. Μάλλον με πρόσβαλε, αλλά εντάξει, το έκανε ο Μπερντ, που είναι ένας μύθος…
Αντρέου: λέω σε όλο τον κόσμο ότι ήμουν εκεί. Κι έπαιξα καλύτερα από τον Τζόρνταν. Εγώ είχα 11 πόντους και έξι ριμπάουντ, ενώ αυτός μόνο 11 πόντους και 4 ριμπάουντ…
Τομάς Ζοφρέσα: στο ημίχρονο ο προπονητής έλεγε στον Κίκε Αντρέου: “ποιος είναι ο Μπάρκλεϊ για να σου παίρνει τα ριμπάουντ;” Κι ο Κίκε του απάντησε: ο καλύτερος ριμπάουντερ στο ΝΒΑ…
Αλντάμα: στον χαιρετισμό, μετά την παρουσίαση των ομάδων, βρέθηκα με τον Τζόρνταν. Δεν ήξερα τι να πω και του είπα το κλασικό “καλή τύχη”. Λες και την χρειαζόταν…
Αρθέγκα: περισσότερο από το να μαρκάρω τον Τζόρνταν με απασχολούσε να μην τον τραυματίσω… Σε μια στιγμή ο Αντρέου -που λάτρευε τους Μπουλς- έφαγε ένα χτύπημα στο μάτι και αποσύρθηκε στον πάγκο. Μας ρώτησε αν τον χτύπησε ο Τζόρνταν και του είπαμε πως όχι, δεν είχε αυτήν την τύχη…

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει φυσικά ποια θα ήταν η πορεία της Team-USA τα επόμενα χρόνια και της κυριαρχίας της, αν πχ τα μέλη της δεν ήταν πλήρως απαλλαγμένα από τους ελέγχους δειγμάτων για χρήση αναβολικών (ντόπινγκ-κοντρόλ). Ή αν αντιμετώπιζαν την ενωμένη Γιουγκοσλαβία -ακόμα και την ενωμένη Σοβιετική Ένωση*. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν κάποια ομάδα δικαιούταν τον τίτλο της ομάδας-όνειρο, είναι αυτή και καμία άλλη απομίμηση..

Υγ*: στους ίδιους αγώνες, στο τουρνουά του μπάσκετ, η Κοινοπολιτεία υπέταξε τις Ηνωμένες Πολιτείες στον ημιτελικό και τις υποχρέωσε να παίξουν στο μικρό τελικό για το χάλκινο με αντίπαλο την Κούβα, ενώ η ίδια πήρε το χρυσό στον τελικό, απέναντι στην Κίνα.