Ό,τι σπερ(ν)ς, θερίζεις – Σα βγεις στον πηγαιμό για τα πλέι-οφ του ΝΒΑ

Οι ιππότες της τριγωνικής τραπέζης, το Λαϊκό Στρώμα, ο Sniper και ο Giorgos Miamis (Heats), αναλύουν, συνθέτουν και ανασυνθέτουν τα φετινά πλέι-οφ του ΝΒΑ, έγκυρα και -όχι και τόσο- έγκαιρα, αφού η αρχή έγινε προχτές. Ξεκίνησε…

Στο α’ μέρος της παρέμβασής τους μιλάνε για την αγαπημένη τους ομάδα-παίκτη, ως σεσημασμένα Σπερσόσκυλα, Βοστονόσκυλα (pride) και Λεμπρονόσκυλα -κατ’ αντιστοιχία. Στο δεύτερο μέρος φοράνε τη στολή του αντικειμενικού και λένε παντελονάτα την άποψή τους για όσα πρόκειται να δούμε τις επόμενες βδομάδες, μέχρι να το πάρουν οι Γουόριορς. Ή μήπως… ναι;

Το φετινό table στο πιάτο σας. Αν και συνήθως το πιάτο πάει πάνω στο table…

Λαϊκό Στρώμα (Σπερσόσκυλο)

Ό,τι Σπέρ(ν)ς θερίζεις λένε και αυτό έχει μεγάλη εφαρμογή στην ομάδα του Αγιαντώνη, της οποίας τυγχάνω φαν από το ‘99. Η αλήθεια είναι ότι οι οιωνοί φέτος ήταν κακοί. Έφυγε ολοκληρωτικά η παλιά φουρνιά των Τζινόμπιλι και Πάρκερ αλλά έφυγε και το ανδροειδές από το Blade Runner ονόματι Καβάι Λέοναρντ. Παράλληλα τραυματίστηκαν μια σειρά νεαροί φερέλπιδες παίκτες. Μετά την αρχική θλίψη και μετάβαση σε «μιζέρια-mode» ο Πόποβιτς έκανε το (σχετικό) θαύμα του. Όταν όλος ο υπόλοιπος ντουνιάς, σε περίπτωση που δε διεκδικεί πρωτάθλημα, «τανκάρει» ασύστολα (δηλαδή χάνει ψιλοχοντροεσκεμμένα) για να πάρει υψηλότερη επιλογή στο draft και να επανέλθει στις νίκες μετά από μια μακρά περίοδο ανασυγκρότησης, οι Σπερς, όντας μονίμως συγκροτημένοι σε σώμα, φτάσαν φέτος (μοναδικοί στο ΝΒΑ) για 21η συνεχόμενη χρονιά στα play–offs. Δεν τα λέω εγώ, που είμαι Σπερσόσκυλο, τα νούμερα το λένε. Υπάρχει το σύστημα, υπάρχει ο καλύτερος προπονητής του κόσμου οπότε «βρε αμάν-βρε ζαμάν», κάτω απ’ την 8η θέση το Σαν Αντόνιο δε θα πέσει. Βέβαια φέτος δε θα διεκδικήσει και τίποτα απολύτως, αλλά τουλάχιστον θα καθυστερήσει τα «μπάνια» των παικτών του τουλάχιστον ένα γύρο.

Τριγωνική επίθεση. Στην κορυφή ο Στρώμας με τους Σπερς, που ξέρει πολλά κιλά (μπάσκετ).

Όσον αφορά τα play–offs γενικά, μου έχουν προκαλέσει τρομερή εντύπωση τα πρώτα «τσάφ» των φαβορί στην Ανατολή, πλην βεβαίως του Γιάννη ο οποίος άλλος Ρόμποκοπ πήρε παραμάζωμα την πατρίδα του υβριδικού σούπερ-ήρωα, το Detroit. Ας μην κρυβόμαστε, το Μιλγουόκι λόγω και προπονητή, GM, λοιπού roster ωρίμασε απότομα, και από ‘κει που το περιμέναμε να κάνει χρονιά σταθερής ανόδου, φαίνεται ότι θα πάει ντουγρού για τελικό Ανατολής. Εκεί βέβαια θα βρει το Τορόντο, το οποίο αν και χωρίς αντίστοιχο προπονητή, φαίνεται να αποπνέει σαφήνεια, σοβαρότητα και στιβαρότητα (κάτι σαν ΚΚΕ δηλαδή). Και εκεί θα «σφίξουνε τα γάλατα». Βοστώνη και Φιλαδέλφεια θα φτάσουν στα ημιτελικά αλλά η μεν πρώτη φαίνεται, παρά την προσθήκη (ή μήπως εξαιτίας αυτής;) του Ίρβινγκ να έχει χάσει την περσινή φρεσκάδα και όρεξή της, ενώ η δεύτερη έχει ακόμα ζητήματα να λύσει, όπως αυτό της πλήρους εκμετάλλευσης του ταλέντου του Ben Simmons, μπροστά στον οποίο ο υποτιθέμενος «άσουτος» Γιάννης φαντάζει μίξη Reggie Miller και Ray Allen και βάλε. Συνεπώς, «Γιάννης και Άγιος ο Θεός στην Ανατολή».
Στη Δύση τώρα, τα πράγματα είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένα. Οι Γουόριορς, έστω και φερόμενοι ως «ανόρεχτοι» και «κορεσμένοι» φέτος, θα ανεβάσουν ταχύτητες στα play–offs και θα καθαρίσουν την παρτίδα. Ούτε το Χιούστον, ούτε ο Westbrook, ούτε κάποιος άλλος θα σταθεί εμπόδιο σε αυτό. Μας αρέσει-δε μας αρέσει (εμένα προσωπικά μπορεί να με χαλάει λίγο αλλά τους το αναγνωρίζω) η «Εποχή Γκόλντεν Στέητ» δεν έχει τελειώσει ακόμα. Ακόμα και αν καλώς και «εθνικοπατριωτικώς» εχόντων των πραγμάτων ο αεροδιαστημικός Γιάννης φτάσει στον τελικό, θα υποκλιθεί στη γαματότητα, τη γαμηστερότητα (σόρρυ για το σεξισμό) και γενικά στην ανωτερότητα του Κάρεως, του Ντουράντεως και των άλλων παιδιών. Υστερογραφικά να πούμε ότι ο Γιάννης, φτάσει δε φτάσει τελικό, θα πάρει μάλλον το βραβείο του MVP (που δίνεται βάσει της απόδοσης στην κανονική σαιζόν μόνο), κόντρα στα τερατώδη φετινά στατιστικά του Χάρντεν, επειδή συν τοις άλλοις είναι πιο «άνθρωπος» και λιγότερο «αχώνευτος» στον κόσμο του NBA από τον «Μούσια».

Γκριμάτσα MVP, ενώ χωνεύει τον αχώνευτο Χάρντεν.

Sniper – Boston Dog

“Το βασικό πρόβλημα των Σέλτικς αυτή τη σεζόν είναι το ότι δεν παίζουν σαν ομάδα”.

Ποιος θα το έλεγε αυτό για τους Σέλτικς, που έχουν 17 πρωταθλήματα βασιζόμενοι παραδοσιακά στην ομαδικότητα και την άμυνα και όχι στις τρελές επιδόσεις ενός-δυο σουπερσταρ. Πέρσι, με τα χειρότερα προβλήματα τραυματισμών σε όλη τη λίγκα, έχοντας χάσει μέσα σε λίγα λεπτά στο πρώτο ματς της σεζόν (και για όλη τη σεζόν) τον Gordon Hayward, χάνοντας τον Kyrie Irving για αρκετά ματς της κανονικής διάρκειας και για όλα τα play-off, οι Σέλτικς βρέθηκαν μια ανάσα από τους τελικούς του πρωταθλήματος, όπου είναι βέβαιο πως θα είχαν καλύτερες επιδόσεις σε σχέση με τους Cavaliers του LeBron. Φέτος, όλα έμοιαζαν ιδανικά και ρόδινα, έτσι ώστε να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος των Warriors, που έχουν κυριαρχήσει στο πρωτάθλημα με μοναδικό τρόπο τα τελευταία χρόνια. Αλλά, από την αρχή μέχρι το τέλος των 82 ματς, υπήρξαν μια σκέτη απογοήτευση και μάλιστα, τηρουμένων των αναλογιών, μεγαλύτερη από την αποτυχία των Λέικερς να μπουν ΚΑΙ φέτος στα πλει οφ. Η τέταρτη θέση σίγουρα δεν είναι καταδικαστική, άλλα τους δίνει πλεονέκτημα έδρας μόνο στην πρώτη φάση των πλει οφ, κόντρα στους (χωρίς Ολαντ;iπο) Πέισερς και το χρειάζονται πραγματικά, έχοντας πάιξει άσχημα εκτός έδρας.

Το τι φταίει για την κακή τους πορεία, έχει γίνει αντικείμενο εξαντλητικής ανάλυσης στα αμερικανικά μήντια, τα οποία αρέσκονται πάντα σε λίγο δράμα. Φταίει ο προπονητής Brad Stevens, που είναι φοβερός στο να προπονεί ομάδες με παιδιά που θέλουν να κάνουν την υπέρβαση, αλλά δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τόσο ταλέντο μαζεμένο. Φταίει ο Kyrie Irving, που τη μια θέλει να μείνει, την άλλη θέλει να φύγει, τη μια έχει τη μπάλα όλη την ώρα, την άλλη δεν είναι ακόμα ο ηγέτης που θα έπρεπε να είναι, αλλά και δεν πρέπει να κριτικάρει τους συμπαίκτες του. Φταίει ο Gordon Hayward, που μετά τον φρικτό περσινό τραυματισμό του έχει επιστρέψει βαρύς, αργός, αναξιόπιστος στην επίθεση και μαύρη τρύπα στην άμυνα, αλλά παρ’ όλα αυτά, ο προπονητής και η διοίκηση τον στηρίζουν, γιατί είναι μια μεγάλη (δηλαδή ακριβή) επένδυση. Φταίει το κακό κλίμα στα αποδυτήρια (το οποίο βέβαια δημιουργείται μετά από ήττες, αλλά τελοσπάντων). Φταίει το ότι οι νέοι παίκτες και ειδικά ο Jayson Taytum, που πέρσι και στην αρχή φέτος είχε δείξει στοιχεία όχι απλά μελλοντικού σουπερσταρ, αλλά πραγματικού ηγέτη, ενώ φέτος, έχει μείνει στην καλύτερη στάσιμος. Φταίει το ότι οι Σέλτικς δεν έχουν αποκτήσει ακόμα χημεία, γιατί ενώ πέρσι είχαν μάθει να κερδίζουν χωρίς τους θεωρητικά δυο καλύτερους παίκτες τους, φέτος παλεύουν να τους βάλουν στο ρόστερ. Η αλήθεια είναι ότι φταίνε από λίγο όλα αυτά, όσο αντιφατικά κι αν μοιάζουν. Συν το γεγονός ότι όλοι οι παίκτες αισθάνθηκαν αναλώσιμοι κατά το σήριαλ της ανταλλαγης του Άντονι Ντέιβις από τους Πέλικανς, όταν η διοίκηση άφησε να εννοηθεί πως όλοι, πλην Kyrie Irving είναι διαθέσιμοι. Συν το γεγονός ότι, σε αντίθεση με αυτούς που λένε πως οι Σέλτικς έχουν υπερβολική ποιότητα, στην πραγματικότητα υπάρχει λιγότερη απ΄ όσο θα έπρεπε για να είναι κατ’ αρχάς οι κυρίαρχοι στην Ανατολή. Υπάρχει πολλή σε ποσότητα (η Βοστώνη είναι ίσως η ομάδα με τους περισσότερους πραγματικά καλούς παίκτες), αλλά μόνο ένας πραγματικός σταρ (που τώρα μαθαίνει να ηγείται) και, ακριβώς αυτός ο πλουραλισμός, που σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν ευλογία, κάνει τους περισσότερους παίκτες να μην είναι συστηματικά αξιόπιστοι.

Το αστείο είναι, ότι ακόμα κι έτσι, αν οι Σέλτικς σοβαρευτούν θα πάνε τελικό, όπου και θα χάσουν βέβαια. Το θέμα είναι ότι θα έπρεπε να έχουν σοβαρευτεί ήδη και δεν το έχουν δείξει αυτό. Το πρώτο ματς κόντρα στους Πέισερς ήταν θετικό, με πάρα πολύ καλή αμυντική λειτουργία, αλλά καλή ομάδα θα αντιμετωπίσουν στην επόμενη φάση, αν δεν αυτοκτονήσουν. Το ταβάνι τους είναι να πάνε τελικό και να χάσουν από τους Warriors σε έξι ματς. Όσο για τον πάτο…. τον είδαμε ήδη φέτος.

Δε βλέπεται φέτος η ομάδα

Μέχρι στιγμής, από τα διπλά που ήρθαν στα πρώτα ματς των πλει οφ, έπιασα μόνο αυτ;o των Spurs στο Denver. Θεωρούσα ότι θα κέρδιζαν και οι Thunder τους Blazers, ενώ πίστευα λανθασμένα πως όλα τα ματς της Ανατολής θα ήταν άσσοι, ξεχνώντας βέβαια ποσο losers είναι οι Raptors και οι 76ers, παρά το γεμάτο μεγάλα ονόματα ρόστερ τους. Η λογική λέει ότι οι Bucks του λογικά MVP Γιάννη θα πάνε τελικό, εκτός κι αν ξυπνήσουν οι Σέλτικς, οπότε εκεί τα πράγματα περιπλέκονται, καθώς θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε ανάμεσα σε Σέλτικς, Ράπτορς και 76ers (αν περάσουν βέβαια στο δεύτερο γύρο). Στην πραγματικότητα, η Ανατολή δεν πολυανέβηκε επίπεδο, μάλλον οι Σέλτικς παραέπεσαν.

Στη Δύση, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα απ’ ό,τι πέρσι, που οι Ρόκετς ήταν το “λες να;”. Οι Warriors, χωρίς να είναι η προπέρσινη διαστημική ομάδα, είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει στο NBA αυτή τη δεκαετία και όταν σοβαρεύονται, απλά δεν έχουν αντίπαλο. Έχουν τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο (ορίστε το είπα, ο Durant είναι πλέον ο καλύτερος στον κόσμο) και η βασική πεντάδα τους (Curry, Thomson, Durant, Green, Cousins) είναι η τρομακτικότερη στην ιστορία του αθλήματος, πίσω μόνο από τους Lakers του ’85 (Magic, Byron Scott, James Worthy, Bob McAdoo, Kareem).

Το φετινό πρωτάθλημα ανήκει σχεδόν χωρίς καμία αμφιβολία στους Warriors. Οι Bucks και ο Γιάννης έρχονται με φόρα, παίζουν πολύ έξυπνα, αλλά δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα τους και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω πότε και αν θα έρθει, αν δεν αποκτήσουν έναν ακόμα σταρ. Οι Warriors είναι ακόμα στην ακμή τους και θα σταματήσουν να παίρνουν πρωταθλήματα μόνον όταν αυτοί το θελήσουν. Το οποίο μάλλον θα είναι του χρόνου, όπου ο Durant λογικά θα φύγει από το Golden State, με τις περισσότερες φήμες να τον θέλουν στους Nicks. Πρωταθλητές Warriors λοιπόν, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Απλώς, τα πράγματα θα είναι κάπως πιο ενδιαφέροντα αν αντιμετωπίσουν το Γιάννη ή τους ωραίους κοιμώμενους Σέλτικς. Όταν μια ολόκληρη λίγκα ασχολείται με το αν ο Λεμπρόν θα βρει σταρ συμπρωταγωνιστές για το Space Jam 2 και το πώς οι Lakers θα σταματήσουν να είναι τόσο αστεία κακοί, καταλαβαίνεις ότι το ενδιαφέρον είναι στο ποιος θα βγει δεύτερος.

Το ‘πε ο Sniper; Έληξε, είμαι ο καλύτερος…

Giorgos Miamis – Λεμπρονόσκυλο

Τα φετινά πλέι – οφ δε θα έχουν τόσο ξενύχτι ούτε και τόση αναμονή όσο τις άλλες χρονιές. Ο ανταγωνισμός μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερος, αν κρίνουμε ότι στη Δύση το πλεονέκτημα έδρας από τον αποκλεισμό ήταν μόλις λίγες νίκες διαφορά ή το γεγονός ότι το καλύτερο ρεκόρ ανήκε φέτος στην Ανατολή και στους Μπακς. Όμως θα λείπει ένας. Βασικά Ο ΕΝΑΣ. Ο Βασιλιάς,  ο Λεμπρόν Τζέιμς, ο δικός μου νο1, ο άνθρωπος που δεν κουραζόμουν να τσακώνομαι σε κάθε κουβέντα περί g.o.a.t , ο άνθρωπος που πήγε να κερδίσει σχεδόν μόνος του το μπασκετικό ”τέρας” των Γουόριορς πέρσι σε μια παράσταση 50 πόντων.

Ο άνθρωπος που με έκανε το καλοκαίρι διπλά χαρούμενο πηγαίνοντας στους Λέικερς, με τις προσδοκίες όλων για τη φετινή πορεία των λιμνάνθρωπων να αυξάνονται κατακόρυφα. Όμως η απογοήτευση ήταν μεγάλη, δε δικαιώθηκε ο ντόρος της μεταγραφής, οι Λέικερς έκαναν 2 νίκες παραπάνω απ’ ό,τι πέρσι με τη νεανική ομάδα και έμειναν εκτός πλέι οφ, ο Μάτζικ παραιτήθηκε από general manager, όπως και ο ταλαντούχος και πολλά υποσχόμενος Λουκ Γουόλτον από τον πάγκο των Λέικερς. Γεγονός που με απογοήτευσε περισσότερο και από την αγωνιστική αποτυχία και χάλασε αρκετά μέσα μου την υστεροφημία του. Ο Λεμπρόν χάλασε ένα πολύ καλό πρότζεκτ που στηνόταν με έναν πολύ ελπιδοφόρο προπονητή, πολλά ταλαντούχα young assets, όπως ο Μπολ, ο Κουζμα, ο Ίνγκραμ. Παρότι η χρονιά μέχρι τον τραυματισμό του είχε ξεκινήσει πολύ καλά, φάνηκε να καπελώνει και τη διοίκηση και τον προπονητή με αποκορύφωμα την περίοδο των ανταλλαγών που μόνο το staples center δεν πρότειναν για να πάρουν τον Anthony Davis. Η ανταλλαγή απέτυχε, το κλίμα στην ομάδα και στα αποδυτήρια δεν είχε επιστροφή, ο Λεμπρόν καθόταν μόνος του στο πάγκο σε πολλά ματς, οι νέοι σταρ των L.A. νιώθαν προδομένοι και trade assets ανά πάσα στιγμή και η χρονιά είχε τελειώσει.

Μη! Μη με ανταλλάξεις, σε παρακαλώ…

Αρκετά όμως με όσους δε συμμετέχουν, ας ασχοληθούμε και με τους 16 που ξεκίνησαν το Σάββατο το βράδυ την πορεία για το φετινό δαχτυλίδι. H συνέχεια του κειμένου θα είναι κάτι μεταξύ πρόβλεψης και επιθυμίας. Πέρα από τον κρότο που έκανε η μετακίνηση του Λεμπρόν στο LA, 2η κίνηση που έκανε τους χέιτερς να σιχαθούν ακόμα πιο πολύ, ήταν η μετακίνηση του Κάζινς στους πρωταθλητές Γουόριορς, κάνοντας τους τσιτάκια, τα monsters απο το space jam. Οι Γουόριορς ειναι αντικειμενικά η καλύτερη ομάδα και το νο1 φαβορί και φέτος για τον τίτλο, η Motion επίθεση τους, οι offball κίνηση των σουτέρ τους, οι πασέρ σε κάθε θέση, ο Ντουράντ που είναι ένα κινητό μις ματς, μια άμυνα που όταν απλώνει τα χέρια της κρύβει τον ήλιο, μας κάνουν να αδυνατούμε να βρούμε τρόπο πώς θα καταφέρουν να χάσουν τον φετινό τίτλο.

Η απάντηση δεν ξέρω από ποια περιφέρεια μπορεί να έρθει. Στη δύση οι Ρόκετς που έχασαν για μία νίκη (λόγω και τραυματισμού Κρις Πολ) τους περσινούς τελικούς περιφέρειας, με τον Τζέιμς Χάρντεν να κάνει απίθανα πράγματα, φέτος είχαν πολλά  σκαμπανεβάσματα και με τραυματισμούς, αλλά και με αστοχίες μεταγραφών, που διορθώθηκαν αρκετά με την έλευση των Φαρίντ, Σάμπερτ, και φαντάζουν ως οι πιο ικανοί να τους πετάξουν αυτή τη στιγμή απο τα πρωτεία της περιφέρειας.
Μια πρωτιά για την οποία πάλεψαν στα ίσια, στην κανονική περίοδο, και με τους Νάγκετς, την ομάδα έκπληξη της φετινής χρονιάς, που από εκτός πλέι οφ φέτος, βρέθηκε στην 2η θεση της Δύσης, χωρίς σταρ, με ένα μπάσκετ κυρίως του μισού γηπέδου και με εναν mvp που έκανε χρονιά στα όρια του τριπλ νταμπλ να μη θυμίζει τους σύγχρονους υπεραθλητές με τα μπράτσα, αλλά πιο πολύ τον άγιο βασίλη της διαφήμισης της κόκα κόλα, με τα κόκκινα μαγουλάκια του, με τα βυζάκια του, με την κοιλίτσα του, με τα όλα του. Που όμως είναι ένα 5αρι πλέι μέικερ που πασάρει πιο γρήγορα και από τη σκιά του -που λέει και μια ψυχή. Νίκολα Γιόκιτς το όνομα αυτού για όσους δεν καταλάβανε ακόμα.
Μιας και αναφερθήκαμε σε χρονιές τριπλ νταμπλ, 3η σερί χρονιά που o εκπληκτικός Ράσελ Γουέστμπρουκ το πετυχαίνει, με τον Πολ Τζόρτζ να κάνει και αυτός την καλύτερη του χρονιά από τον τραυματισμό του και μετά, και τους Θάντερ να φαντάζουν μες στη χρονιά ότι διαθέτουν και το ταλέντο και το τσαγανό για μια μεγάλη έκπληξη στην κορυφή της Δύσης. Όμως η χρονιά τελείωσε με καθίζηση, πράγμα που τους κόστισε το πλεονέκτημα και τους έφερε στα σαγόνια των Λιλαρντ Μακολουμ με μειονέκτημα έδρας. Μια σειρά που αν κρίνουμε απο το 1ο ματς θα τραβήξει πολύ και με αρκετές συγκινήσεις.

Ό,τι σας είπαν για μένα είναι μούσια

Πάμε τώρα και στην Ανατολή του αγαπημένου(;) μας Γιάννη, του δικού μας mvp και όχι μόνο, ο οποίος στην καλύτερη χρονιά του πήρε τους Μπάκς απο το χεράκι και τους έφτασε στην κορυφή της περιφέρειας με το καλύτερο ρεκόρ στο ΝΒΑ. Όμως δεν έφτανε μόνο το χεράκι του Γιάννη, ο κόουτς  Mπάντενχολζερ έφτιαξε μια ομάδα κομμένη και ραμμένη για τα μπράτσα του Γιάννη, με δεινούς σουτέρ σε κάθε θέση, με σκοπό να είναι άδεια η ρακέτα για να σιδερώσει στο διάβα του προς το καλάθι ο Έλληνας ολ σταρ όποιον βρεθεί μπροστά του. Οι Μπακς σουτάρουν πολύ φέτος, αλλά σουτάρουν και καλά, ψάχνουν το σουτ με τις καλύτερες συνθήκες, ο Γιάννης εκμεταλλεύεται άμεσα κάθε νταμπλ τιμ καθώς δεν σταματιέται αλλιώς, και οι υπόλοιποι δολοφονούν απο το 3ποντο. Μέχρι και το 5αρι τους, ο Μπρουκ Λόπεζ ήρθε γι’ αυτό και μόνο το λόγο, επειδή ειναι ενα 5αρι σούτιν γκαρντ. Οι Μπακς  θα έλεγα οτι θα είναι στους τελικούς της περιφέρειας με ευκολία και θα ήταν και το κατάλληλο ματσάρισμα για να σπάσουν την κυριαρχία των Γουόριορς.
Όμως, έχουν την ατυχία στην επόμενη φάση να συναντήσουν κατα πάσα πιθανότητα τους Σέλτικς του Μπραντ Στίβενς. Τους πιο σκληρούς καριόληδες που σε όποια κατάσταση και να είναι κανείς δεν τους θέλει σε μια σειρά πλέι οφ. Οι Σέλτικς έχουν θα λέγαμε από τα πιο πλήρη ρόστερ μετά τους Γουόριορς, πράγμα που φανερώνεται από το γεγονός ότι ο Χέιγουορντ έρχεται απο τον πάγκο. Οι Σέλτικς δε δικαίωσαν φέτος τις προσδοκίες, οι ρόλοι μπερδεύτηκαν κατά πολύ, με αποτέλεσμα να βγουν 4οι. Όμως, όπως δήλωσε και ο Ίρβινγκ, δεν έχουν να φοβηθούν κανέναν σε μια σειρά 7 αγώνων.. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να φοβίζει όλους τους άλλους…
Στα υπόλοιπα φαβορί της περιφέρειας οι Ράπτορς μοιάζουν πιο γεμάτοι από ποτέ και με την προσθήκη ενός έμπειρου ολ σταρ του Λέοναρντ και της ανταλλαγής του Μαρκ Γκασόλ δείχνουν να είναι έτοιμοι για το βήμα παραπάνω, δηλαδή τους τελικούς περιφέρειας. Όμως τα πλει οφ είναι μια διαφορετική ιστορία και εκεί πρέπει να διώξουν αρκέτα φαντάσματα, που από δεινόσαυρους ρεξ στην κανονική περίοδο τους μετατρέπουν σε μπάρντι το δεινοσαυράκι (ήδη 0-1 ήττα στην έδρα τους από το πολύ μέτριο Ορλάντο). Τέλος οι Σίξερς, μετά από χρόνια εμπιστοσύνης στο proccess Έμπιντ και Σίμονς, γέμισαν την 5άδα τους με τον ολ σταρ Μπάτλερ και τον πολύ καλό σκορερ Χάρις. Ο μέτριος πάγκος τους και τα εγγενή προβλήματα που έχει μια επίθεση που κουμαντάρεται από έναν άσουτο πλέι μέικερ, δε μου γεμίζουν το μάτι. Ήδη οι πολύ καλοί φέτος Νετς, μία από τις πιο fan watch ομάδες του πρωταθλήματος, με γρήγορο, επιθετικό και ελκυστικό μπάσκετ και έναν Ράσελ να κάνει χρονιά ολ σταρ έκαναν την πρώτη κηδεία στη Φιλαδέλφεια.

Υποψήφιοι για όσκαρ κομπάρσου στα πλέι-οφ

ΥΓ.Ειδική αναφορά στην αδυναμία τον Γκρέγκ Πόποβιτς και τους Σπερς, που για μια ακόμη χρονιά είναι στα πλέι οφ, ενώ στην αρχή τους είχαν όλοι  ξεγραμμένους και έτοιμους για rebuilding  και η αυτή η μανούλα των πάγκων έφτιαξε πάλι ένα πολύ καλό σύνολο χωρίς ονόματα με 2 ολ σταρ, τους Όλντριτζ και ΝτεΡόζαν να ξεχωρίζουν. Η έννοια της ομάδας, του σκεπτόμενου μπάσκετ (ανεξαρτήτως ποιος βρίσκεται κάθε φορά στο παρκέ) του σετ παιχνιδιού που συνεχίζει να επιβιώνει στα χρόνια της υπεραθλητικοποίησης των παιχτών και ενός παιχνιδιού που παίζεται όλο και πιο πολύ απο το τρίποντο. Και όμως είναι ακόμα εδώ… (και με ένα μπρέικ μέσα στο Ντένβερ)

Ξεκίνησαν…