Π. Ατματσίδης: “Οι απαιτήσεις είναι σε επαγγελματικά επίπεδα, οι παροχές όχι” – Κραυγή αγωνίας για τους ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές

Ο Παναγιώτης Ατματσίδης είναι εν ενεργεία ποδοσφαιριστής που έχει περάσει και από τις επαγγελματικές κατηγορίες, ενώ στις τελευταίες Τοπικές Εκλογές ήταν υποψήφιος με τη Λαϊκή Συσπείρωση στο Δήμο Ασπρόπυργου. Στην προσωπική ανακοίνωση που ακολουθεί, εκθέτει τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν οι ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές, που συνήθως μένουν μακριά από τη δημοσιότητα και από το ενδιαφέρον των περισσότερων φιλάθλων.

Πρωτίστως να ευχηθώ υγεία σε όλο τον κόσμο. Είναι το μόνο αγαθό που μπορούμε (;) να έχουμε.

Ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής επί πολλά χρόνια, περνώντας σχεδόν από όλες τις εθνικές κατηγορίες, παρατηρώ την κατάσταση που διαμορφώνεται στο ποδόσφαιρο, δηλαδή στο επάγγελμά μας, ελέω της πανδημίας και κυρίως τις αποφάσεις και τα πεπραγμένα στη Γ’ εθνική κατηγορία, αλλά και πιο κάτω, δηλαδή στα τοπικά ανά την χώρα.

Εν μία νυκτί λοιπόν αποφασίστηκε να λήξουν αυτές οι κατηγορίες, τόσο εύκολα και… αβασάνιστα. Φυσικά αυτό δεν προκαλεί καμία εντύπωση, καθώς ο «ερασιτέχνης» ποδοσφαιριστής στη χώρα μας έχει είτε ρόλο κομπάρσου στα τεκταινόμενα που τον αφορούν, είτε είναι ο τελευταίος συνομιλητής στις αποφάσεις του ποδοσφαίρου, όπου καλείται εκβιαστικά να συμφωνεί και να πράττει ό,τι του επιβάλλουν οι… άνωθεν!

Τόση απαξίωση λοιπόν όταν ομάδες, μη συνεχίζοντας τα πρωταθλήματα, δεν καταβάλλουν δεδουλευμένα, αλλά ούτε και τα υπόλοιπα χρήματα του εκάστοτε συμβολαίου ως το τέλος της σεζόν. Ειδικότερα, στη Γ’ εθνική τα δεδουλευμένα που χάνονται δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα, ενώ οι περισσότεροι συνάδελφοι ζουν από αυτά τα χρήματα.

Βγαίνοντας λοιπόν κάθε πιθανός και απίθανος παράγοντας που τοποθετείται υπέρ της λήξης των πρωταθλημάτων, αναλογίζεται τις επιπτώσεις που θα έχει στον ποδοσφαιριστή ή κοιτάει μόνο τη δική του τσέπη και των ομοίων του; Υπενθυμίζω ότι σε αρκετούς ομίλους της Γ’ Εθνικής, αλλά και σε άλλες κατηγορίες, ούτε η άνοδος έχει ξεκαθαρίσει αλλά ούτε και ο υποβιβασμός. Οι εμπλεκόμενοι παίζουν τα πολιτικά τους παιχνίδια, με μοναδικό γνώμονα το δικό τους συμφέρον και όχι του αθλήματος ή ακόμα και των ποδοσφαιριστών, παίρνονται αποφάσεις μέσα σε κλειστά γραφεία και όχι μέσα στον αγωνιστικό χώρο, με αποτέλεσμα να αδικούνται τόσο κάποιες ομάδες, όσο και οι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι με αφορμή την πανδημία γίνονται έρμαια αυτών των πολιτικών παιχνιδιών.

Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως φυσικά και προέχει η υγεία των αθλητών, όπως είναι και το επιχείρημα των περισσοτέρων, αλλά τα φαινόμενα παικτών που τραυματίζονται εντός αγωνιστικών χώρων και δεν ξαναπαίρνουν μισθό, καλύπτοντας και τα ιατρικά έξοδα μόνοι τους, δεν έβρισκαν όλα αυτά τα χρόνια τους ίδιους ανθρώπους να δείχνουν την τόση ευαισθησία τους. Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας είναι αυτός.

Πολλοί σπεύδουν και λένε ότι οι ερασιτέχνες δουλεύουν λιγότερο απ’ τους επαγγελματίες… Αλήθεια, στη Γ’ εθνική με πέντε προπονήσεις και έναν αγώνα τη εβδομάδα, με διπλές προπονήσεις για κάποιο διάστημα, στην περίοδο προετοιμασίας κυρίως, αλλά και με διήμερα ταξίδια, όταν παίζουμε εκτός έδρας, μακριά απ’ τα σπίτια μας, πόσο λιγότερο δουλεύουμε από τις ομάδες τις «Φούτμπολ Λιγκ» ή και της «Σουπερ Λιγκ 2»; Οι απαιτήσεις λοιπόν είναι σε επαγγελματικά επίπεδα αλλά οι παροχές όχι…

Τέλος, προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η πολιτική του ΠΣΑΠ, ως σωματείο των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών, θα πρέπει, τουλάχιστον αυτή την περίοδο που διανύουμε, να είναι ενωτική και να συμπεριλάβει και τους ερασιτέχνες. Τα αιτήματα είναι κοινά και δεν πρέπει να πέφτει ένα συνδικαλιστικό όργανο στην παγίδα να διαχωρίζει τους εργαζόμενους του κλάδου σε «επαγγελματίες» και «ερασιτέχνες», με κριτήρια που δεν έχει επιλέξει ο εργαζόμενος αλλά η εργοδοσία, δηλαδή η διοργανώτρια αρχή και οι ομάδες. Εξάλλου, οι «ερασιτέχνες» είναι οι επόμενοι επαγγελματίες ή ήταν οι προηγούμενοι.

Πρέπει όμως και οι «ερασιτέχνες» ποδοσφαιριστές να δούνε το δικό τους συμφέρον και να δημιουργήσουν και εκείνοι ένα δικό τους σωματείο, έτσι ώστε να υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα, στα πρωταθλήματα ανά την Ελλάδα και να μην είναι έρμαια στις διαθέσεις της εκάστοτε εργοδοσίας. Πρέπει να ξεκινήσουν να διεκδικούν περισσότερα δικαιώματα, από τα μηδαμινά που έχουν αυτή τη στιγμή.