«Παλιοκομμουνιστή, θα πεθάνεις» – Έφυγε από τη ζωή ο θρυλικός Νίκος Γιούτσος

Σε ηλικία 81 ετών έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Γιούτσος, ο θρυλικός άσος του Ολυμπιακού και μια από τις μεγαλύτερες μορφές στην Ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ο Νίκος Γιούτσος έγραψε ιστορία αγωνιζόμενος με τη φανέλα του Ολυμπιακού για μια δεκαετία (1964-1974), με τον οποίο κατέκτησε τέσσερα Πρωταθλήματα και τέσσερα Κύπελλα Ελλάδας. Στις θρυλικές επελάσεις του προς την αντίπαλη εστία του, οφείλεται η έκφραση «έμπαινε Γιούτσο», που χρησιμοποιείται μέχρι τις μέρες μας.

Όπως σημειώνεται σε παλαιότερο αφιέρωμα του Ριζοσπάστη, “Η πορεία του ξεκίνησε από ένα αντάρτικο χωριό στο πλευρό του ΔΣΕ και συνεχίστηκε με τα παιδικά του χρόνια στη σοσιαλιστική Ουγγαρία – ήταν δηλαδή παράλληλη με την κορυφαία στιγμή του ταξικού αγώνα στην Ελλάδα, τη συγκρότηση του ΔΣΕ και την τρίχρονη εποποιία του, καθώς και όσα την ακολούθησαν για τους μαχητές του, τους οπαδούς του και τις οικογένειές τους μετά το 1949.

Ο Νίκος Γιούτσος γεννήθηκε στις 16/4/1941 στο σλαβόφωνο Μακροχώρι Καστοριάς (μέχρι το 1926 ονομαζόταν Κονόμλαντι) και η ιστορία της ζωής του συνδέεται άρρηκτα με την ηρωική ιστορία του ίδιου του χωριού του, από τη μαζική συμμετοχή στην αντι-οθωμανική εξέγερση του Ιλιντεν το 1903 μέχρι την επίσης μαζική ένταξη στο πλευρό του ΔΣΕ. Αυτό είχε ως συνέπεια τον ανελέητο βομβαρδισμό του από δυνάμεις του αστικού εθνικού στρατού και των Αμερικανών συμμάχων του, με αποτέλεσμα 89 νεκρούς.

Έτσι, οι αντάρτες του ΔΣΕ σε συνεννόηση με γονείς παίρνουν 219 παιδιά από το χωριό και τα μετακινούν στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, όπου θα ήταν ασφαλή. Δύο απ’ αυτά τα παιδιά ήταν ο Νίκος Γιούτσος και η αδερφή του.

Μιλώντας για τη μετάβασή του στην Ουγγαρία, ο ίδιος ο Γιούτσος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Φως των Σπορ», πολλά χρόνια αργότερα, έδωσε τη δική του απάντηση στο αν αυτές οι μετακινήσεις έγιναν με τη βία, σύμφωνα με τον αστικό μύθο περί «παιδομαζώματος». Είχε πει χαρακτηριστικά:

«Το χωριό μου ήταν έξω από την Καστοριά, το Μακροχώρι. Ηταν ανταρτοκρατούμενα μέρη αυτά. Με το ζόρι δεν πήρανε κανέναν εκεί! Μας πήρανε για να μη σκοτωθούμε, γιατί μας βομβαρδίζανε. Και είπαν ότι πρόχειρα θα φεύγαμε και σύντομα θα γυρίζαμε πίσω… (χαμογελάει). Αλλά δεν γυρίσαμε. Επικρατήσανε οι άλλοι. Ο κυβερνητικός στρατός».

Στην ίδια συνέντευξη, ερωτηθείς για τις συνθήκες ζωής του στην Ουγγαρία και ειδικά στο εσωτερικό κολέγιο στο οποίο μεγάλωσε, είχε απαντήσει: «Κάτι τέτοιο (σ.σ. ορφανοτροφείο), αλλά σε πολύ υψηλότερα στάνταρντ. Κοιμόμασταν μέσα, τρώγαμε μέσα, σχολείο εκεί, μπάλα εκεί. Οργανωμένη εκπαίδευση στην μπάλα. Στην Εκπαίδευση, στον Αθλητισμό, έδιναν μεγάλη βάση τα κομμουνιστικά καθεστώτα τότε. Και παίρναμε και πολύ καλά λεφτά!».

Ο Νίκος Γιούτσος ή Μικλς Γιούτσοφ (Mikls Jucsov) όπως ήταν το όνομά του στην Ουγγαρία – έχει βρεθεί καταγεγραμμένος και ως Νικολάι Γιουτσόφ (Nikolay Jucsov) στα αρχεία της Ουγγρικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας – ξεχώρισε από νωρίς για τις ποδοσφαιρικές του αρετές στις αλάνες του χωριού Μπελογιάννης, όπου εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες από την Ελλάδα.

Αγωνιζόμενος με την ελληνική προσφυγική ομάδα «Ολυμπος» τράβηξε τα βλέμματα των Ούγγρων υπευθύνων, με αποτέλεσμα τη μετακίνησή του στην Τσέπελ, ομάδα δεύτερης κατηγορίας του ουγγρικού ποδοσφαίρου, την οποία οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και μετέπειτα σε σημαντικές επιτυχίες στο πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας, πετυχαίνοντας 11 γκολ την διετία 1963 – 1964.

Αυτό θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του Ελληνα πρέσβη στη Βουδαπέστη, ο οποίος γνωρίζει την καταγωγή του Γιούτσοφ. Τότε αρχίζει μια σειρά επαφών και τελικά το 1964 πραγματοποιείται η μεταγραφή στον Ολυμπιακό, με μεσολαβητή τον Μανώλη Γλέζο, προλαβαίνοντας την ΑΕΚ που επίσης είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για την απόκτησή του.

Στην επιστροφή του στην Ελλάδα αρχικά βρήκε μπροστά του έναν δρόμο γεμάτο εμπόδια και δυσκολίες. Το ελληνικό ΥΠΕΞ δυσκολευόταν να δώσει βίζα στον Γιούτσοφ, καθώς ίσχυε η απαγόρευση επανόδου στη χώρα πολιτικών προσφύγων και ιδιαίτερα (σλαβο)μακεδονικής καταγωγής. Για το λόγο αυτό, ο Ολυμπιακός τον έφερε με διαβατήριο μίας χρήσης! Ετσι, ο Γιούτσοφ έγινε Γιούτσος – γι’ αυτό άλλωστε κατέστη δυνατό και να αγωνιστεί με την Εθνική ομάδα.

Τα εμπόδια όμως συνεχίστηκαν. Κάποιοι παράγοντες του Ολυμπιακού δεν κράτησαν το λόγο τους για κάποιες υποσχέσεις που του είχαν δώσει, και έτσι προσπάθησε να φύγει, χωρίς ωστόσο να μπορεί να ταξιδέψει, λόγω διαβατηρίου. Ετσι μένει αναγκαστικά στην Ελλάδα, χωρίς να μπορεί να αγωνιστεί με τον Ολυμπιακό, καθώς δεν έχει λυθεί το θέμα της υπηκοότητάς του, και περιοριζόμενος στη συμμετοχή σε φιλικές αναμετρήσεις.

Εξηγώντας τους λόγους για την προσπάθεια φυγής του, σε συνέντευξή του το 1964 είχε απορρίψει τη φημολογία ότι η κίνηση αυτή συσχετιζόταν με οικονομικά κίνητρα, αντίθετα ανέφερε ως αιτία το γεγονός ότι δεν τηρήθηκαν οι υποσχέσεις να του επιτραπεί να μεταβεί ξανά στην Ουγγαρία για οικογενειακούς λόγους αλλά και για να μιλήσει με τους ανθρώπους της Τσέπελ για την οριστική λύση της συνεργασίας τους.

Ειδικά το τελευταίο το θεωρούσε προσωπική υποχρέωση, με βάση τη στάση που κράτησαν οι Ούγγροι ιθύνοντες της ομάδας σε σχέση με το ταξίδι του στην Ελλάδα, παρότι η Τσέπελ βρισκόταν σε περίοδο προετοιμασίας. «Αντιμετώπισαν το θέμα σαν άνθρωποι και όχι σαν παράγοντες (…) Τους υποσχέθηκα πριν φύγω ότι θα επέστρεφα, είτε για να πάρω την ελευθέρα μεταγραφή μου είτε για να παραμείνω εκεί», είχε πει ο Γιούτσος.

Η καριέρα του

Γεννημένος τον Απρίλη του 1941 στο Μακροχώρι Καστοριάς, ο Νίκος Γιούτσος ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στον «Ολυμπο», ομάδα Ελλήνων προσφύγων του χωριού Μπελογιάννης της Ουγγαρίας. Αργότερα αποκτήθηκε από την ουγγρική Τσέπελ. Το 1964 τον απέκτησε ο Ολυμπιακός. Εκανε το ντεμπούτο του με τους «ερυθρόλευκους» στις 10/1/1965, εναντίον του Παναθηναϊκού. Τα κατορθώματά του τον κατατάσσουν ως έναν από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν ποτέ στο ελληνικό πρωτάθλημα. Οχι άδικα…

Αγωνίστηκε σε 499 ματς, κερδίζοντας 4 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα Ελλάδας και 2 νταμπλ. Πέτυχε 211 τέρματα. Παράλληλα, με την Εθνική ομάδα αγωνίστηκε 15 φορές και σημείωσε 7 γκολ, κάνοντας ντεμπούτο στις 23/5/1965 κόντρα στην ΕΣΣΔ εκτός έδρας, σε αγώνα για τα προκριματικά του Μουντιάλ 1966.

Το 1974 αποχώρησε από τον Ολυμπιακό επεισοδιακά, αφού δεν ακολούθησε την αποστολή του για προετοιμασία στη Γερμανία, εξαιτίας αντιπαράθεσης με τον τότε προπονητή των «ερυθρολεύκων», Λάκη Πετρόπουλο, πριν από τον χαμένο τελικό Κυπέλλου το 1974 με τον ΠΑΟΚ. Την περίοδο 1974 – 1975 αγωνίστηκε με τη φανέλα του Εθνικού Πειραιά και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση ένα χρόνο αργότερα (1976).

«Παλιοκομμουνιστή, θα πεθάνεις»

Μένοντας τελικά στην Ελλάδα, ο Νίκος Γιούτσος άρχισε να διαπρέπει στα ελληνικά γήπεδα με τη φανέλα του Ολυμπιακού, τον οποίο οδήγησε το 1964 στο πρώτο του πρωτάθλημα μετά από έξι χρόνια, ξεχωρίζοντας αμέσως με τις εμφανίσεις του. Το ταλέντο του όμως δεν έγινε πάντα αποδεκτό από όλους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αντίπαλοι παίκτες ή οπαδοί ομάδων, βλέποντας ότι δεν μπορούσε να περιοριστεί στους αγωνιστικούς χώρους, τον αντιμετώπισαν αλλιώς και με βάση και το παρελθόν του τον έβριζαν χυδαία. Ο ίδιος είχε πει για αυτά τα περιστατικά:

«Είμαι ο πιο ήρεμος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Ολοι οι αντίπαλοί μου με βρίζουν χυδαία, αλλά εγώ κατορθώνω να συγκρατώ τα νεύρα και την αγανάκτησή μου. Πάντως πικραίνομαι γιατί ακούω να μου λένε πολλές απαράδεκτες χυδαιότητες, όπως “Παλιοκομμουνιστή, σήμερα θα πεθάνεις” και κάτι άλλες βρωμιές που ντρέπομαι να τις πω. Βέβαια, πολλοί παίκτες προσπαθούν με κάθε τρόπο να εκνευρίσουν τους αντιπάλους τους, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει με μένα έχει προηγούμενο. Σε κάθε παιχνίδι ακούω φοβερά πράγματα. Πάντως, τους προειδοποιώ όλους: Ας λένε ό,τι θέλουν! Δεν πρόκειται να με νευριάσουν!».”