Παραμύθι με δράκο

Καλό το παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκο, λέει ο θυμόσοφος λαός.

Μόνο που αυτό έχει. Και Δράκο και παλάτι (το Παλέ ντε Σπορ, που τώρα λέγεται Nick Galis Hall) και μαρμαρωμένο βασιλιά ή μάλλον αυτοκράτορα, που αναπολεί τα περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να… κλάψε-κλάψε.

Και δράκο, λοιπόν, και παλάτι και μπόλικο ιστορικό φορτίο, με χρυσές σελίδες από το παρελθόν. Ο Γιαννάκης που επιστρέφει στην ομάδα που δοξάστηκε. Οι οπαδοί που ονειρεύονται την αναβίωση της αυτοκρατορίας. Η αύρα του προπονητή της τελευταίας ομάδας που νίκησε τις ΗΠΑ, πριν από 11 χρόνια. Που έφτασε το Μαρούσι στο σημείο να κάνει πρωταθλητισμό. Που χτίζει ομάδες με προοπτική και παράγει παίκτες. Που είναι ταυτόσημος με την Εθνική κι εμπνέει ακόμα τις νέες γενιές. Που λέει το μπάσκετ και γεμίζει το στόμα του…

Η χημεία του με την ομάδα που έκλεινε τα θέατρα και τον κόσμο στο σπίτι του, κάθε Πέμπτη, για να δει τους ευρωπαϊκούς αγώνες του Άρη. Τα συναισθήματα, ο ενθουσιασμός, τα συνθήματα: κάνε την ομάδα πάλι πρώτη, Παναγιώτη, Παναγιώτη...

Στα παραμύθια, βέβαια, δεν υπάρχει χώρος για κακές στιγμές κι αντιφάσεις. Όπως η επιστροφή του Γιαννάκη στο Αλεξάνδρειο ως αντίπαλος, με υβριστικά συνθήματα κι ένα τραγούδι για την “υποδοχή” (είσαι πιο προδότης κι από τον Εφιάλτη). Η κατηγορία πως είχε φύγει για τα λεφτά και για αυτό δεν είχε επιστρέψει πιο πριν, ως προπονητής. Η προδομένη αγάπη που αντιστράφηκε σε μίσος, όπως για όλους σχεδόν τους πρωταγωνιστές εκείνης της ομάδας (τον Ιωαννίδη, το Σούμποτιτς, ακόμα κι αυτόν τον Γκάλη). Αλλά αυτά παραγράφτηκαν με τον καιρό και ιδίως μετά την παρουσία του Γιαννάκη στη γιορτή προς τιμήν του Γκάλη, στο Αλεξάνδρειο: Εσύ Γιαννάκη πάρ’ τους τα μυαλά, κι εσύ Γκάλη πάρ’ τους το κεφάλι.

Καλός ο δράκος, αλλά ο καλός δράκος ζει μόνο στα παραμύθια. Εκτός κι αν καταφέρει να χτίσει από την αρχή ένα άλλο, σύγχρονο, δικό του, ξαναφέρνοντας το μπάσκετ στο Βορρά…