Πώς μπορώ εγώ, ένας λευκός, να γίνω από μέρος του προβλήματος λύση για το ρατσισμό;

Χτες στο The Players’ Tribune ανέβηκε ένα κείμενο του Κάιλ Κόρβερ, του άσου των Γιούτα Τζαζ, σε σχέση με το ρατσισμό στις ΗΠΑ και ειδικότερα στο ΝΒΑ, ένα πρωτάθλημα όπου το 75% των παικτών είναι αφρο-αμερικανοί. Δεν είναι μόνο μια γροθιά στο ρατσισμό και την υποκρισία που διακρίνει πολλούς φορείς, αλλά και ένα κείμενο με αυτοκριτική διάθεση, με τον ίδιο να νιώθει μέρος του προβλήματος και να αποφασίζει πως δεν μπορεί να σιωπά άλλο για τις συμπεριφορές που βλέπει ακόμα κι απέναντι σε συμπαίκτες του -που είναι ‘προνομιούχοι’ από ταξικής και οικονομικής άποψης.

Τα δικά του λόγια είναι πολύ πιο δυνατά από οποιονδήποτε πρόλογο, κι έτσι μπορείτε να περάσετε κατευθείαν στο ζουμί, με τα εκτενή αποσπάσματα που ανέβασε το Gazzeta.gr.

Mερικές εβδομάδες αργότερα από τότε που αστυνομικοί έσπασαν τον πόδι του Σεφολόσα, ένα περιστατικό σε παιχνίδι των Τζαζ έφερε και πάλι στην επικαιρότητα παλιές ερωτήσεις. Ίσως το είδατε. Παίζαμε κόντρα στους Θάντερ και ο Ουέστμπρουκ με έναν οπαδό αντάλλαξαν λόγια. Δεν είδα ή άκουσα τι έγινε. Μετά το ματς ένας ρεπόρτερ με ρώτησε και του είπα ότι δεν είχα δει τι έγινε και πρόσθεσα κάτι του στιλ… ξέρετε τον Ρας. Μπλέκεται με τους οπαδούς πολύ.

Φυσικά, ολόκληρη η ιστορία βγήκε το βράδυ και αυτό που είχε γίνει ήταν ότι ο οπαδός είχε πει μερικά πολύ άσχημα πράγματα στον Ρας, με εκείνον να απαντά. Το περιστατικό έκανε αίσθηση στην ομάδα μας. Σε ένα μίτινγκ με τον πρόεδρο των Τζαζ την επόμενη ημέρα, οι συμπαίκτες μου μοιράστηκαν παρόμοιες ιστορίες που έχουν ζήσει. Ένοιωθαν σαν να είναι σε ζούγκλα.

Όλοι ήταν αναστατωμένοι. Αλλά υπήρχε και άλλο ένα συναίσθημα στο δωμάτιο, ένα πιο δύσκολο να αναγνωρίσεις. Ήταν σαν… απογοήτευση μαζί με κούραση. Τα παιδιά έχουν σιχαθεί και βαρεθεί όλα αυτά. Υπάρχει ένας… ελέφαντας στο δωμάτιο και το σκέφτομαι πολύ τελευταία. Δεν ήταν μόνο για τον Ρας και το συγκεκριμένο περιστατικό. Ήταν κάτι παραπάνω από αυτό. Ήταν για το τι σημαίνει στις μέρες μας να… υπάρχεις σαν μαύρος σε ένα μέρος λευκών. Ήταν για τον ρατσισμό στην Αμερική.

Εκείνη την ημέρα οι συμπαίκτες μου και εγώ κάναμε ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, αλλά κανείς δεν ένοιωσε ικανοποιημένος.

Σκέφτομαι πολλά τελευταία. Μάλιστα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς έχω πιο πολλά κοινά με το κοινό του ΝΒΑ, παρά με όσους παίζουν στο παρκέ. Στέκομαι δίπλα στους συμπαίκτες μου ή στους ανθρώπους που δουλεύω μαζί, αλλά μοιάζω με τους άλλους.

Και μου αρέσει ή όχι, αρχίζω να καταλαβαίνω ότι αυτό σημαίνει κάτι.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι όσο και να δεσμευτώ και όση υποστήριξη και να δώσω… είμαι ακόμα σε προνομιούχο θέση. Είμαι εξαιτίας του χρώματος του δέρματος μου. Σε άλλα λόγια, μπορώ να πω όλα τα σωστά πράγματα στον κόσμο. Μπορώ να υψώσω ανάστημα σε ότι έγινε στην Γιούτα και τον Ρας και μπορώ να καταδικάσω όλους τους ρατσιστές που έχω γνωρίσει ποτέ. Αλλά μπορώ και να χαθώ μέσα στο πλήθος και το πρόσωπο μου να μπλεχτεί με εκείνα των υπολοίπων, όποια στιγμή θέλω.

Προσπαθώ να ρωτάω τον εαυτό μου τι θα πρέπει να κάνω. Πως εγώ ένας λευκός – που είμαι μέρος του προβλήματος- να γίνω μέρος της λύσης στην δουλειά μου;στην κοινότητα;στην χώρα;

Αυτά σκέφτομαι τελευταία και δεν έχω ακόμα τις απαντήσεις. Πρέπει να συνεχίσω να μορφώνομαι. Πρέπει να ακούω. Πρέπει να υποστηρίζω τους ηγέτες που έχουν αυτό το θέμα σαν αρχή τους. 

…Δύο concept τριγυρνούν στο μυαλό μου, η ενοχή και η ευθύνη. Όταν μιλάμε για τον ρατσισμό στην Αμερική, νομίζω ότι η ενοχή και η ευθύνη πάει να γίνει το ίδιο πράγμα, Αλλά αρχίζω να καταλαβαίνω πως έχουν μεγάλες διαφορές. Ως λευκοί είμαστε ένοχοι για τους προγόνους μας; Δεν το νομίζω. Αλλά είμαστε υπεύθυνοι για αυτούς; Ναι είμαστε.

Και νομίζω ότι κατάλαβα ότι όταν μιλάμε για λύσεις, δεν είναι να δείχνουμε με το δάχτυλο.

Είναι θέμα ευθύνης. Είναι να καταλάβουμε τι σημαίνει η λέξη ισότητα για τις γενιές, αυτό που εννοούσαμε είναι η ισότητα για μερικούς. Είναι να καταλάβουμε ότι όταν λέμε την λέξη ανισότητα, για γενιές, αυτό που εννοούσαμε ήταν η σκλαβιά και έχει μείνει μέχρι σήμερα, Είναι να καταλάβουμε ότι οι μαύροι άνθρωποι και οι λευκοί ακόμα έχουν διαφορές στην Αμερική. Και αυτές οι διαφορές έρχονται από μια άσχημη ιστορία.

…Και αυτό το καταλαβαίνω τώρα και πρέπει να είμαι καλύτερος. Προσπαθώ να με πιέσω παραπέρα. Προσπαθώ να με ρωτήσω τι πρέπει να κάνω. Πως μπορώ – εγώ ένας λευκός άντρας μέρος του προβλήματος – να γίνω μέρος της λύσης του ρατσισμού στην δουλειά μου; Στην κοινότητα μου; Σε αυτήν την χώρα;

… Το ΝΒΑ έχει πάνω από 75% παίκτες μαύρους. Οι μαύροι άνθρωποι χτίζουν αυτή την λίγκα, την μεγαλώνουν, την έχουν κάνει αυτό που είναι σήμερα. Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να ανέχεστε αυτή την κατάσταση; Δεν είναι αρκετό αυτό.

Ξέρω ότι είμαι σε περίεργη θέση γιατί είμαι από τους πιο αναγνωρίσιμους λευκούς παίκτες στο ΝΒΑ. Αυτή η θέση με κάνει σύμβολο σε πολλά πράγματα, για πολλούς ανθρώπους – συνήθως ανθρώπους που δεν ξέρουν τίποτα για εμένα. Συνήθως τους αγνοώ. Αλλά τώρα δεν είναι η στιγμή για να κάνουμε ότι κάνουμε… συνήθως. Ήρθε η ώρα να τραβήξουμε μια γραμμή στην άμμο.

Αυτό που γίνεται με τους μαύρους στην χώρα το 2019 είναι λάθος. Όλα όσα γίνονται είναι λάθος. Είναι ευθύνη όλων μας που είμαστε στην πλευρά των προνομιούχων να βοηθήσουμε να αλλάξει. Οπότε αν δεν ξέρετε τίποτα για εμένα έξω από το μπάσκετ, καταλαβαίνω. Αλλά αν θέλετε να μάθετε, μάθετε αυτό.

Αν φοράτε την φανέλα μου, μάθετε αυτό, αν σκοπεύετε να πάρετε την φανέλα μου για κάποιον άλλον, μάθετε αυτό. Αν με ακολουθείτε στα social media, μάθετε αυτό, αν έρχεστε στα παιχνίδια των Τζαζ για εμένα, μάθετε αυτό. Μάθετε ότι πιστεύω ότι μετράει. Είναι ώρα για εμένα να σκάσω και να ακούσω