Πόσα ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός μπορεί να αντέξει μια χώρα ή μια κυβέρνηση;

Μπορεί τις προηγούμενες φορές να πλησιάσαμε απλώς τον στόχο, κάνοντας κάποιες ζυμώσεις και ψυχολογική προετοιμασία, τώρα όμως έχουμε πέντε ευκαιρίες μπροστά μας για να δούμε αν θα διακοπεί το πρωτάθλημα, αν θα πάμε σε αθλητικό GRexit, αν θα κοπεί η χώρα στα δύο κοκ.

Αρχής γενομένης από σήμερα, οι δυο διεκδικητές του τίτλου, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός, θα βρεθούν αντιμέτωποι πέντε φορές μες στο επόμενο τρίμηνο. Χώρια η εξωαγωνιστική σύγκρουση στα δικαστήρια που εκκρεμεί -αν και δεν είναι ακριβώς μετωπική- και μπορεί να πυροδοτήσει ακόμα πιο εκρηκτικές καταστάσεις.

Ο Σαββίδης πέρασε το μήνυμα πως θέλει σήμερα το γήπεδο εκκλησία. Ούτως ή άλλως για τους οπαδούς μιας ομάδας το γήπεδο είναι μια μορφή ιεροτελεστίας και η έδρα της ένας ποδοσφαιρικός ναός. Όλοι γνωρίζουν όμως ότι αρκεί μια σπίθα για να γίνει Αρκάδι, να πάρει φωτιά η κερκίδα και να κηρυχθεί “ιερός πόλεμος” ενάντια στους ασεβείς αλλόθρησκους.

Ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως αυτοί οι πέντε αγώνες (σαν σειρά πλέι-οφ στο μπάσκετ) θα γίνουν και θα τελειώσουν ομαλά; Ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά πως θα τελειώσει ομαλά το πρωτάθλημα; Από αυτή την άποψη η ελληνική Σούπερ Λιγκ είναι με διαφορά απ’ το δεύτερο το πιο συναρπαστικό του κόσμου.

Κανονικά, στο στοίχημα θα έπρεπε να υπάρχει απόδοση για τα τρία πιθανά αποτελέσματα (1-Χ-2), το ενδεχόμενο να μην τελειώσει ο κάθε αγώνας ή να μην ξεκινήσει καν, όπως έγινε στο πρόσφατο παρελθόν. Κι αν διακοπούν και τα πέντε να παίρνει ο παίκτης τα λεφτά του πίσω.

Ένας φίλος πάλι λέει για τον τίτλο του πρωταθλητή πως θα μπορούσε να κοπεί και να μοιραστεί στα δύο, για να βγουν δύο πρωταθλητές, όπως έγινε σε κάποιο ριάλιτι. Αν και οι διεκδικητές του πάνε να το ξεσκίσουν σε περισσότερα κομματάκια, σαν θηρία-αρπακτικά που το τραβάνε με τα νύχια τους. Και η εκάστοτε κυβέρνηση προπονείται σε ρόλο θηριοδαμαστή, προσπαθώντας να τα έχει με όλους καλά, για να μην την ξεσκίσουν κι αυτήν, βλέποντας πως είναι δύσκολο να είσαι διαιτητής ανάμεσα σε μεγάλα συμφέροντα.

Τα ντέρμπι που ακολουθούν μοιάζουν περισσότερο με βραχνά. Πολύς κόσμος τα περιμένει με φόβο μάλλον παρά με προσμονή. Η μόνη χαρά για τους άμεσα ενδιαφερόμενους είναι αυτή της νίκης με κάθε μέσο, μακριά από τη χαρά του αθλήματος που χάθηκε στον πάτο του κουτιού της Πανδώρας και τον σκάβει κάθε φορά και περισσότερο. Κι όσοι είναι κολλημένοι με την μπάλα μοιάζουν με υπόδικους που κουβαλάνε σα βαρίδι στο πόδι τους μια μπάλα (ποδοσφαίρου).

Η μπάλα είναι πόρνη, όχι γιατί δε μας κάνει το χατίρι, αλλά γιατί εκδίδεται στα μεγάλα συμφέροντα που την λυμαίνονται. Θεωρητικά υπηρετεί το δόγμα “άρτος και θεάματα”. Και όσο λιγότερος γίνεται ο άρτος, τόσο περισσότερο χώρο θα έπρεπε να καταλαμβάνει για να ταΐζει το πόπολο και να το κάνει να ξεχνιέται από τα προβλήματά του. Αντ’ αυτού, περιβάλλεται με τη γενική σήψη του περιβάλλοντός της, κατ’ εικόνα και ομοίωση του συστήματος.

Η ελληνική αστική τάξη αποτυγχάνει ακόμα και αυτό: να δώσει στο πόπολο ένα ευπρεπές θέαμα για να ξεχαστεί. Πετυχαίνει όμως να το αφιονίζει με μπόλικο άρρωστο οπαδισμό, για να το ελέγχει αποτελεσματικά.