Πρωταθλητές από άλλο ανέκδοτο

Έχει μια ομάδα με ηγέτη από την αφρόκρεμα, ένα σχετικό βάθος, έναν καλό προπονητή, καλούς εργάτες-ρολίστες, και σχετικά καυτή έδρα -για τα πολύ σχετικά δεδομένα του ΝΒΑ. Γιατί να μη συγκαταλέγεται στα φαβορί;
-Γιατί είναι από τον Καναδά…

Μέχρι τώρα, οι Ράπτορς ήταν γνωστοί για τα καρφώματα του Βινς Κάρτερ -που κάπου παίζει ακόμα και πρόλαβε να το ζήσει ως εν ενεργεία παίκτης αυτό- και την τρομερή καλτ εμφάνισή τους στα τέλη της δεκαετίας του 90′, με το δεινόσαυρο. Και μέχρι χτες, η φράση “Καναδοί πρωταθλητές” έμοιαζε ανέκδοτο, σε οτιδήποτε άλλο πλην του χόκεϊ. Αλλά ήρθε η στιγμή να αλλάξει αυτό και να τους κοιτάνε οι αντίπαλοι με δέος.

Την Ισπανική αεροπορία με τον Γκασόλ και τον Ιμπάκα, που βασικά είναι από την Αφρική. Την αφρικανική δύναμη του Σιάκαμ από το Καμερούν, που βελτιώνεται ακόμα κι από ημίχρονο σε ημίχρονο. Το στρατηγό Βαν Φλιτ, με το σουλούπι του Παπαμακάριου και τις λύσεις από την περιφέρεια. Το Λάουρι, που πέταξε στα σκουπίδια -ή μάλλον πίσω από το ταμπλό- την ευκαιρία για το σουτ της ζωής του στο τέλος του πέμπτου αγώνα, και στον αμέσως επόμενο, πέτυχε τους πρώτους έντεκα πόντους της ομάδας του, 21 συνολικά στο ημίχρονο, και ένα ακροβατικό καλάθι, που φαινόταν να καθαρίζει το ματς. Την τρομερή ομαδική λειτουργία, με τη σφιχτή άμυνα και το μικρό ροτέισον. Και…

Και προφανώς το Καβάι (ή Καουάι ή Καγουάι ή Κ. για να τελειώνουμε) Λέοναρντ. Τον MVP της σειράς των τελικών. Τον καλύτερο παίκτη με τη μεγαλύτερη επίδραση και στις δύο πλευρές του γηπέδου -άμυνα και επίθεση (στο άμεσο μέλλον μπορεί αυτός να είναι ο Γιάννης, προς το παρόν όμως θα περιοριστεί στο MVP βραβείο για την κανονική περίοδο). Τον παίκτη-ρομπότ, που δεν αγχώνεται ποτέ, δε χαμογελάει ποτέ και πανηγυρίζει έξαλλα -για τα δικά του δεδομένα- όταν σηκώνει τα χέρια του. Το αντικοινωνικό δημιούργημα του Πόποβιτς, που δε θέλει να μιλάει στους δημοσιογράφους, πέρα από τα απολύτως απαραίτητα, και ήταν τόση η βιασύνη του να φύγει από τη συνέντευξη τύπου, που παραλίγο να ξεχάσει εκεί το βραβείο για τον πολυτιμότερο παίκτη. Θεούλης…

Τέσσερα χρόνια πριν, στους τελικούς της Δύσης, οι δικοί τους Σπερς έμοιαζε να είναι το μόνο σοβαρό εμπόδιο για την απαρχή της κυριαρχίας του Γκόλντεν Στέιτ και για ένα ημίχρονο ήταν κυρίαρχοι, μέχρι το ύπουλο μαρκάρισμα του Πατσούλια που έριξε το Λέοναρντ νοκ-άουτ και έκρινε τη σειρά με σκούπισμα, 4-0 νίκες. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά των Γουόριορς να δούνε την άλλη πλευρά του νομίσματος με τους τραυματισμούς να τους κόβουν τη φόρα και να γέρνουν την πλάστιγγα.

Αφού έχασαν τον Ντουράντ, που γύρισε για ένα δεκάλεπτο σε ρόλο Ελ Σιντ στο 3-1, και βγήκε ξανά νοκ-άουτ, σειρά είχε ο βιονικός Κλέι Τόμπσον, που δεν είχε χάσει ούτε αγώνα στα πλέι-οφ, πριν από αυτήν τη σειρά. Τώρα όμως έλειψε σε μία από τις εντός έδρας ήττες της ομάδας του -που δεν πήρε ούτε μία νίκη μπροστά στο κοινό της- και στον έκτο αγώνα, πρόλαβε να πετύχει 30 πόντους, πριν υποστεί ρήξη χιαστού σε μια μάλλον ανύποπτη φάση, γυρίζοντας όμως από τα αποδυτήρια για να εκτελέσει τις βολές…

Την ίδια στιγμή, το alter ego του Splash Brother, ο Στεφ Κάρι, έμενε σε ρηχά προς μέτρια νερά, και αστοχούσε στο όγδοο συνεχόμενο σουτ της καριέρας του, που θα μπορούσε να δώσει το προβάδισμα στην ομάδα του σε αγώνα πλέι-οφ. Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει πως είναι φοβερός παίκτης, αλλά φαίνεται να τα χάνει στα δύσκολα, όταν η μπάλα ζυγίζει μερικούς τόνους παραπάνω.

Οι Warriors έχασαν την ευκαιρία για το threepeat, ο Λέοναρντ μοιάζει να είναι ο κρυπτονίτης τους, πάντα θα μένει όμως ανοιχτό το υποθετικό (αντιδιαλεκτικό, όπως λέμε στη δική μας διάλεκτο) ερώτημα: τι θα γινόταν αν το Golden State έπαιζε πλήρες σε αυτή τη σειρά.

Σε κάθε περίπτωση, είδαμε μια σπουδαία σειρά τελικών, με ωραίους αγώνες και διακυμάνσεις, και με πέντε σερί μπρέικ στην έδρα, σε έξι συνολικά αγώνες, κάτι που είχε ξανασυμβεί μόνο το 1993, στη θεωρούμενη ως καλύτερη σειρά τελικών της ιστορίας μεταξύ των Μπουλς του Τζόρνταν και των Σανς του Τσαρλς Μπάρκλεϊ.

Όσο για τους Μπακς του Αντετοκούμπο, μπορεί να μελαγχόλησαν βλέποντας του Γουόριορς να γονατίζουν και να τραβάνε τα μαλλιά τους για τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία, όμως δεν πρέπει να την βλέπουν ως τέτοια. Έκαναν βήματα μεγάλης προόδου και βάζουν υποψηφιότητα για κάτι ακόμα καλύτερο -αν και πλέον όλοι θα τους περιμένουν και θα έχουν χάσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Το ζητούμενο όμως είναι να παίξουν πολύ καλύτερο μπάσκετ…