Ροναλντίνιο: Η χαμογελαστή απόλαυση του ποδοσφαίρου

Ο Ρονάλντο ντε Ασίς Μορέιρα, ή απλά Ροναλντίνιο, είναι ένας μάγος της μπάλας που γίνεται σήμερα 38 ετών και έχει ανακοινώσει πως στο τέλος της σεζόν θα αποσυρθεί οριστικά από την ενεργό δράση, αφήνοντάς μας με την απορία πώς γίνεται να γερνάει η προσωποποιημένη παιδικότητα και να αποσύρονται οι αναμνήσεις μας.

Ο Ντίνιο μας είχε προϊδεάσει βέβαια, σταδιακά, για αυτό το τέλος, αφού στην πραγματικότητα, την τελευταία 10ετία σχεδόν, έπαιζε σαν εν ενεργεία παλαίμαχος, και σαν βετεράνος σε αγώνες επίδειξης, σκιά του καλού του, γυμνασμένου εαυτού. Αλλά ο αργός ποδοσφαιρικός του θάνατος είχε στο ενδιάμεσο τόσες και τόσο φωτεινές εκλάμψεις, που μας αποζημίωσαν με το παραπάνω.

Όπως κάθε μάγο, κάποιοι τον πέρασαν για τσαρλατάνο και ήθελαν να τον ρίξουν στην πυρά της κριτικής. Τον παρομοίασαν με επαγγελματία ζογκλέρ, τσιρκολάνο, που δεν κάνει για σοβαρές μάχες στο υψηλό επίπεδο. Στην πραγματικότητα όμως, ο Ροναλντίνιο ήταν ένας επίγειος εκπρόσωπος της στρογγυλής θεάς κι ένα είδος προφήτη για το Μεσσία Μέσι, που τον πήρε κάτω από τις φτερούγες του στην Μπαρτσελόνα, μέχρι που έφυγε για να του αφήσει χώρο να ανοίξει κι αυτός τα δικά του φτερά.

Αν ήταν πιο σοβαρός, στοχοπροσηλωμένος, πιο επαγγελματίας με άλλα λόγια, ίσως έμενε στο κορυφαίο επίπεδο να μεγαλουργεί για περισσότερα χρόνια, και τότε μπορεί να μιλούσαμε για τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών. Αλλά ο Ροναλντίνιο δεν ήταν επαγγελματίας, ήταν ερασιτέχνης, εραστής της μπάλας, που της μιλούσε όπως κανείς, την ξελόγιαζε, την έκανε δική του και την έστελνε γλυκά, όπου ήθελε.

Ήταν ίσως ο μοναδικός παίκτης που παίζει για τη χαρά του παιχνιδιού και τρεφόταν από αυτήν, και τον έβλεπες να χαμογελάει πάντα μες στο γήπεδο -ενώ αν δεν ήταν διάσημος, θα θεωρούνταν απλώς ένας έγχρωμος με πεταχτά δόντια- ανάμεσα σε φάτσες σκυθρωπές, αμίλητες κι αγχωμένες, που δεν απολάμβαναν το παιχνίδι σαν αυτόν.

Θα μπορούσε βέβαια να είναι περισσότερο αθλητικός, συνεπής στις προπονήσεις, λιγότερο συμβατικός και καλλιτέχνης, αλλά τότε θα γινόταν σαν τους άλλους και θα τον κατάπινε η αφόρητα επαναλαμβανόμενη μονοτονία της ποδοσφαρικής σκοπιμότητας. Θα μπορούσε έτσι να παραμείνει για πιο πολλά χρόνια σε κορυφαίο επίπεδο, αλλά ο Ντίνιο προτίμησε να δείξει κι εδώ την ανθρώπινη πτυχή του, που ήταν επιρρεπής στα γλέντια και τη νυχτερινή ζωή της Βαρκελώνης, γιατί η επιδίωξη της χαράς ήταν πάνω από όλα. Η ζωή το όλη ήταν η μπάλα, γεμάτη ποδόσφαιρο, αλλά στη ζωή υπάρχουν και πιο σημαντικά πράγματα από το κυνήγι της νίκης στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, που σκοτώνει τη χαρά.

Η καριέρα του Ροναλντίνιο μπορεί να χωρέσει σε μερικές αράδες: η Βραζιλία, το Παρίσι, το Μουντιάλ στην Άπω Ανατολή με τα τρία σπουδαία Ρο (Ρονάλντο -ο πραγματικός- Ριβάλντο και Ροναλντίνιο) της Σελεσάο να κάνουν όλη τη δουλειά μπροστά. Η Βαρκελώνη, όπου έγινε ηγέτης του jogo bonito και της αναγέννησης του συλλόγου -σαν καλλιτέχνης της Αναγέννησης, με μικρές ζωγραφιές μες στο γήπεδο. Το απόγειο κι η απαρχή της πτώσης, η γλυκιά παρακμή, η Μίλαν, οι αναλαμπές, η επιστροφή στη Βραζιλία κι η απορία γιατί δεν ήρθε στην Ελλάδα, που κολλούσε γάντι στον τρόπο ζωής και τις απαιτήσεις του πρωταθλήματος.

Η ποδοσφαιρική του μαγεία όμως δεν μπορεί να χωρέσει σε μερικά βιντεάκια, με τα καλύτερα στιγμιότυπα. Δεν μπορούν να χωρέσουν τη μοναδική αίσθηση πως με αυτόν στο χορτάρι, μπορεί να συμβεί κάτι απρόβλεπτο και μαγικό, από έναν παίκτη που έμοιαζε να χορεύει πολλές φορές μες στο γήπεδο, ενώ κάποιες κινήσεις του -και η μπαντάνα του- είχαν κάτι από Μάικλ Τζάκσον.

Η μαγεία του Ροναλντίνιο και η αίσθηση που προκαλούσε είναι…: η φράση του φιλελέ -και ελαφρώς μεθυσμένου- Πανούτσου πως θα μπορούσε να τον βλέπει οκτώ ώρες να κοιμάται.
Ο ξέφρενος πανηγυρισμός του Γκατούζο εν μέσω αγώνα, σε ένα Μίλαν-Μπάρτσα, τη μία και μοναδική φορά που κατάφερε να τον σταματήσει.
Μια αναμέτρηση με την Τσέλσι, όπου ταλαιπωρεί τον προσωπικό του αντίπαλο (Φερέιρα) κι αυτός του ζητάει τη φανέλα του στο ημίχρονο, καθώς φεύγουν στα αποδυτήρια, γιατί ξέει πως είχε εκτεθεί και θα γίνει σίγουρα αλλαγή -οπότε δε θα έχει την ευκαιρία να πάρει μετά τη φανέλα.
Το αδιανόητο πάτημα του τσιγάρου, στο Στάμφορντ Μπριτζ, ένα ανεπανάληπτο γκολ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου όλοι βλέπουν πρώτα την μπάλα να αναπαύεται στα δίχτυα και ύστερα καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί και περιμένουν το ριπλέι, για να δούνε το πώς…

Και ασφαλώς, το χειροκρότημα από το δύσκολο κι εχθρικό κοινό του Μπερναμπέου σε έναν blaugrana -που ούτε ο Μέσι δεν το πήρε ποτέ- μετά από μια τρομερή δική του παράσταση, που επιστεγάστηκε από δύο προσωπικά γκολ.

Και τώρα που λέει πως θα φύγει και θα εξαφανιστεί ο ίδιος, αντί να κρύψει την μπάλα; Μάγος είναι, ό,τι θέλει κάνει. Κι εμείς απλά τον ευγνωμονούμε για τη ζωντανή απόδειξη πως το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι και ένα είδος τέχνης, μα πάνω από όλα γιορτή και απόλαυση.