Ροναλντίνο – Ήταν κάποτε ένας μάγος της μπάλας που κατέληξε σκουπίδι στη ζωή

Σήμερα ο Ρονάλντο ντε Ασίς Μορέιρα ή Ροναλντίνιο Γκαούτσο έχε γενέθλια και μας δίνει αφορμή να θυμηθούμε τα κατορθώματά του. Που αν περιορίζονταν στο χορτάρι, η περίσταση δε θα απαιτούσε ένα απλό διεκπεραιωτικό κείμενο, αλλά μια ποδοσφαιρική ερωτική εξομολόγηση.

Αν ο Μέσι είναι ο ποδοσφαιρικός Μεσσίας -που πλησιάζει τα 33 και οσονούπω τον σταυρώνουμε- ή έστω η Δευτέρα Παρουσία του μετά τον Ντιέγκο, ο Ροναλντίνιο ήταν σίγουρα ο προφήτης του, που άλλαξε τον ρου της ιστορίας της Μπαρτσελόνα -και όχι μόνο- ανεβάζοντάς την επίπεδο. Ένας προφήτης (μα τι προφήτης…), ιππότης της στρογγυλής θεάς, που δίδαξε κάτι τελείως διαφορετικό από όσα είχαμε δει. Και αν όλα αυτά σας θυμίζουν συνειρμικά κάτι από Μόντι Πάιθον, δεν είναι τυχαίο. Ο Ροναλντίνιο εξάλλου -που θα μπορούσε να είναι ένα από τα ονόματα με “ρο” που θα φώναζε ο Μπίγκους Ντίκους για να απελευθερωθεί- έβλεπε πάντα την γλεντζέδικη πλευρά της ζωής, ακολουθώντας τη συμβουλή του Μπράιαν από τον σταυρό του μαρτυρίου.

Ο Ροναλντίνιο ήταν μια ποδοσφαιρική ενσάρκωση του Μάικλ Τζάκσον, η ζωντανή απόδειξη πως το ποδόσφαιρο είναι τέχνη, έμπνευση, ζωγραφικός πίνακας, χορογραφία, γλυπτική που αφήνει αντιπάλους αγάλματα, όπως στο περίφημο γκολ-τσιγάρο, το πιο αδιανόητο τέρμα που έχει μπει σε τέτοιο επίπεδο, όπου όλοι χρειάστηκαν ριπλέι για να δουν τι έγινε. Ούτε τάκλιν, ούτε πλονζόν. Αγαλματάκια ακούνητα που έβλεπαν να μαθαίνουν…

Ο Ροναλντίνιο στο χορτάρι ήταν κέφι, χαρά, αλεγκρία, μέθεξη, ποδοσφαιρική θεία κοινωνία, που μεταδιδόταν από αγώνα σε αγώνα, την κολλούσε ο ένας μετά τον άλλον -όχι σαν τη δική μας, που έχει βρει το αντίδοτο-, να την πιεις στο ποτήρι, χωρίς κουταλάκι και αντίδωρο, και ας τον έλεγαν οι βλάσφημοι “τσιρκολάνο”.

Ο Ρόνι ήταν ένας ιδιοφυής καλλιτέχνης που έκανε πράγματα που κανείς άλλος δεν μπορούσε να κάνει -ούτε καν ο Μέσι-, που κέρδισε το χειροκρότημα από το κοινό του Μπερναμπέου, που έβγαζε ασίστ με την πλάτη, που έκανε κοντρόλ και γκελ με δεμένα μάτια, που έβγαζε τον προσωπικό του αντίπαλο αλλαγή στο ημίχρονο και αυτός του ζητούσε τη φανέλα, για να μην την πάρει άλλος, που έκανε το πρώτο viral στην ιστορία του YouTube.

Ένας σόου-μαν, που έμπαινε θαρρείς χαμογελώντας στο γήπεδο και νοιαζόταν για το χαμόγελο των θεατών, αλλά κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει αν όντως απολάμβανε τόσο πολύ το παιχνίδι ή αν είχε απλώς έντονα ζυγωματικά και υπερβολικά πεταχτά δόντια.

Ένας ταχυδαχτυλουργός στο χορτάρι, που κοιτούσε πάντα να γλεντάει και να διασκεδάζει, εντός και εκτός γηπέδου, και για αυτό δεν είχε διάρκεια. Γιατί η χαρά του παιχνιδιού ήταν πιο σημαντική από τη νίκη και το αποτέλεσμα. Αλλά σύντομα οι χαρές της ζωής (ποτά, ξενύχτια, γυναίκες) έγιναν πιο σημαντικές από το παιχνίδι, τη χαρά και το κίνητρο που μπορούσε να του προσφέρει.

Μόνο που ένας αθλητής είναι κάτι παραπάνω από αθλητής και κρίνεται συνολικά ως άνθρωπος. Και ο Ροναλντίνιο φρόντισε για τη δική του ραγδαία απομυθοποίηση και την εξαφάνιση της όποιας θετικής υστεροφημίας του. Πρώτα και κύρια, γιατί συντάχθηκε με τον ακροδεξιό, ρατσιστή Μπολσονάρου και την υποψηφιότητά του για πρόεδρος της Βραζιλίας, δηλώνοντας στο Τουίτερ:

“Για μια Βραζιλία καλύτερη, επιθυμώ ειρήνη, ασφάλεια και κάποιον να μας επιστρέψει τη χαρά. Εγώ επέλεξα να ζω στη Βραζιλία και θέλω μια Βραζιλία καλύτερη για όλους”.

Καμία μαγεία και κανένα ταλέντο δεν αρκούν για να σβήσουν αυτή την ντροπή -πόσο μάλλον για έναν μιγά, που εκ των πραγμάτων δεν ανήκει στην Αρία φυλή. Αλλά και καμία δουλική δήλωση στήριξης δεν αρκούσε για να τον γλιτώσει από την τσιμπίδα του νόμου και την κατάσχεση των ακινήτων του, όταν έφαγε όλη του την περιουσία σε πολυτελή πάρτι.

Το τελευταίο επεισόδιο της κατάντιας του Ροναλντίνιο γράφτηκε πρόσφατα, όταν συνελήφθη στην Παραγουάη, γιατί προσπάθησε να μπει με πλαστό διαβατήριο στη χώρα, για να καταλήξει στη φυλακή, όπου και “γιόρτασε” τα σημερινά του γενέθλια. Αλλά δε θα βρεθεί κανένας Μπίγκους Ντίκους να τον απελευθερώσει, ούτε κανείς λογικός άνθρωπος να λυπηθεί για την ταπείνωσή του.

Κι αυτό γιατί την όρισε ο ίδιος. Όπως όριζε κάποτε την μπάλα να κάνει όλα τα καπρίτσια του. Σε ευχαριστούμε πολύ Ρόνι για τις αναμνήσεις αλλά κανείς δεν πρόκειται να σε λυπηθεί, αφού φρόντισες στο ενδιάμεσο να ξεπλύνεις φασίστες.