It came home – Η Πρέμιερ και οι άλλοι…

Πριν από δέκα μέρες ξεκίνησε η Πρέμιερ Λιγκ στην Αγγλία, ενώ αυτό το τριήμερο πήραν σειρά η Πριμέρα Ντιβισιόν της Ισπανίας και το Ιταλικό Καμπιονάτο. Η ελληνική Σούπερ Λιγκ δεν ξεκινά ακόμα, γιατί το καλό πράγμα αργεί να γίνει και βασικά δε χρειάζεται να μας ταλαιπωρεί από τόσο νωρίς, αλλά το ποδόσφαιρο επέστρεψε στο σπίτι του και στο σπίτι κάθε φιλάθλου -που θα ήταν καλύτερο πάντως να τα βλέπει έξω, ζωντανά.

Η Αγγλική-Βρετανική (αφού παίζει κι η Κάρντιφ από την Ουαλία) Πρέμιερ Λιγκ ξεκίνησε στον απόηχο από την παραζάλη του καλοκαιρινού “It’s coming home” που έφτασε κοντά στην πηγή του Μουντιάλ. Οι ομάδες έχουν όμως πολλούς παίκτες ξεζουμισμένους, με ελάχιστες διακοπές για ξεκούραση -ιδίως η Τόττεναμ που έχει τους πιο πολλούς Άγγλους δεθνείς.

Η Πρέμιερ Λιγκ θεωρείται το καλύτερο πρωτάθλημα, με πολλούς φανατικούς φίλους κι είναι σίγουρα το πλουσιότερο, με το πιο ακριβό τηλεοπτικό συμβόλαιο και τις καλύτερες μεταγραφές. Ακόμα και οι νεοφώτιστες ομάδες, όπως η Γουλβς και η Φούλαμ, ξοδεύουν ποσά που φαντάζουν δυσθεώρητα για τη δεύτερη ταχύτητα άλλων μεγάλων πρωταθλημάτων.

Από φέτος υπήρχε η ιδιαιτερότητα πως το μεταγραφικό παζάρι στην Αγγλία έκλεινε λίγο πριν την έναρξη του πρωταθλήματος κι όχι στις 31 Αυγούστου ως συνήθως, που σημαίνει πως υπήρχε λιγότερος χρόνος για παζάρια και διαπραγματεύσεις, οπότε οι ομάδες έσκαγαν περισσότερα λεφτά, για να κλείσουν μια μεταγραφή. Μέχρι και η Λίβερπουλ ξόδεψε μια μικρή περιουσία για να καλύψει την τρύπα του Κάριους στο τέρμα, που της στοίχισε πέρσι στον τελικό του Τσου-Λου, κερδίζοντας τη χλεύη του Μουρίνιο για τον Κλοπ, που είχε επικρίνει παλιότερα τα λεφτά που σκορπούσε η Γιουνάιτεντ για να πάρει παίκτες.

Το ζήτημα είναι αν αγοράζεται η ευτυχία με τα λεφτά -που είναι σίγουρα μια πολύ καλή προϋπόθεση- ή αν τα ρίχνουν στον πάτο του πηγαδιού, για να κινείται η αγορά. Η Πρέμιερ Λιγκ μπορεί να αποπνέει υγεία και μια μορφή “δημοκρατίας” στη διανομή κερδών και συμβολαίων -που είναι πάντα ανισότιμα αλλά αρκετά για να εξαγοράσουν τη συναίνεση των μικρότερων, όπως στο σύστημα της “εργατικής αριστοκρατίας”. Αυτό δεν παύει όμως να είναι κάπως επιφανειακό κι ως ένα σημείο παραπλανητικό, αφού το πρωτάθλημα εξελίσσεται σε ένα μεγάλο πλυντήριο μαύρου χρήματος για πολλούς ιδιοκτήτες ομάδων και θα μπορούσε να σκάσει σα φούσκα ανά πάσα στιγμή, παρασέρνοντας στην πτώση του όλο του ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, σαν οικοδόμημα.

Ήδη το κάνει εξάλλου με την αλλαγή για την προθεσμία των μεταγραφών, αφού σε άλλες χώρες η μεταγραφική περίοδος συνεχίζεται. Δύσκολα όμως παραχωρεί μια ομάδα παίκτες, όταν δεν μπορεί να τους αντικαταστήσει.

Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, το βασικό ερώτημα είναι αν η ενισχυμένη Σίτι μπορεί να επαναλάβει το περσινό περίπατο και να βάλει κάτω από την ίδια μασχάλη δύο καρπούζια: την Πρέμιερ και το Τσάμπιονς Λιγκ.
Η μόνη που φαίνεται ικανή να της κόψει τη φόρα και να αμφισβητήσει τα πρωτεία της, στην αφετηρία τουλάχιστον, είναι η Λίβερπουλ, που συνεχίζει με την ίδια συνταγή και μεγαλύτερο βάθος από πέρσι.
Η Γιουνάιτεντ έχει να αντιμετωπίσει ως βασικό αντίπαλο την γκρίνια του Μουρίνιο για τις μεταγραφές που δεν έγιναν κι είναι ζήτημα αν θα την αντέξει όλη τη χρονιά κι αν θα μπορέσει να κρατήσει τον ξενερωμένο Πογκμπά.

Η Τόττεναμ κατάφερε να κρατήσει τον προπονητή κι όλα τα αστέρια της -που ήταν στο στόχαστρο της Ρεάλ- αλλά δεν έκανε καμία μεταγραφή, για να ενισχυθεί.
Η Τσέλσι δε θα είναι στο φετινό Τσου-Λου αλλά κράτησε κι αυτή προς το παρόν τα δικά της αστέρια -πλην Κουρτουά- χωρίς να ενισχυθεί σημαντικά, κι επιμένοντα αλά ιταλικά, με τον προπονητή της Νάπολι (Σάρι) να παίρνει τη θέση του Κόντε.
Κι η Άρσεναλ του Έμερι είναι ερωτηματικό και δύσκολα μπορεί να βάλει στόχο κάτι καλύτερο από την τετράδα, σε αυτήν την πρώτη μεταβατική χρονιά της μετά-Βενγκέρ εποχής.
Πάντα όμως υπάρχει χώρος για εκπλήξεις τύπου Λέστερ στην Αγγλία.

Η Πριμέρα Ντιβισιόν κινείται βασικά στη δική της μεταβατική εποχή, μαθαίνει να ζει χωρίς το Ρονάλντο (και χωρίς το μάγο προπονητή Ζιντάν, και χωρίς τον Ινιέστα) κι όσο περίεργο κι αν φαίνεται μοιάζει να βρίσκεται στα πρόθυρα επιλόχειας κατάθλιψης.

Η Ρεάλ είναι μεγάλη ομάδα, με πολύ γεμάτο ρόστερ, για να μη βρει το δρόμο της, το νέο staus-quo επηρεάζει όμως όλη τη Λίγκα συνολικά. Το clasico γιγαντώθηκε την τελευταία δεκαετία, από την κόντρα μεταξύ των δύο ομάδων και έγινε με διαφορά το καλύτερο ποδοσφαιρικό θέαμα που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς εκτός Τσάμπιονς Λιγκ -πολλοί περιμένουν να το δουν και σε ένα τελικό Τσου-Λου, αλλά η μοίρα αντιστέκεται.

Η κοινή αντίληψη λέει πως ο ποδοσφαιρικός δικομματισμός γιγαντώνεται εις βάρος των υπόλοιπων, παίρνει τη μερίδα του λέοντος σε ό,τι αφορά τα τηλεοπτικά και τα κέρδη της Λίγκας, και σκοτώνει τον “υγιή ανταγωνισμό” -κάτι που ισχύει ασφαλώς σε μεγάλο βαθμό.

Ωστόσο, η μεγάλη δύναμη της Ισπανίας -που είναι με διαφορά πρώτη στη σχετική κατάταξη της UEFA, όπως διαμορφώνεται από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις- δεν είναι οι δύο μεγάλοι, αλλά η δεύτερη ταχύτητά της, που μονοπωλεί τα τρόπαια και στο Europa League.

Οι Ισπανοί έχουν κατακτήσει την τελευταία 5ετία όλα τα Τσάμπιονς Λιγκ και 4 στα 5 Europa League -εκτός από ένα που το πήρε η Γιουνάιτεντ του Μουρίνιο. Η πορεία της Ρεάλ και της Μπάρτσα προς την κορυφή μπορεί να επέφερε μια σχετική μονοπώληση των εγχώριων τίτλων (με τους μπλαουγκράνα να έχουν πάρει επτά από τα δέκα τελευταία πρωταθλήματα και να κυριαρχούν στο Κύπελλο) ανέβασε επίπεδο όμως όλες τις ισπανικές ομάδες, που χάνουν κάθε καλοκαίρι πολλούς καλούς παίκτες, ξέρουν όμως να τους αναπληρώνουν και να χτίζουν δυνατά σύνολα.

Μένει να δούμε στην πράξη αν το πρωτάθλημα θα παραμείνει στο ίδιο επίπεδο κι αν θα είναι πιο ανταγωνιστικό, με καινούριους πρωταγωνιστές.

Στο ξεκίνημα της χρονιάς, η Μπαρτσελόνα φαίνεται να ξεκινά καβάλα στο άλογο, αυτό όμως μπορεί κάλλιστα να αλλάξει στα μέσα της χρονιάς -όπως είχε γίνει και πέρσι, με θεαματικό τρόπο, μετά το Σούπερ Καπ. Οι Καταλανοί φέτος δίνουν προτεραιότητα στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Βαλβέρδε έχει λιγότερες δικαιολογίες πλέον και το βασικό είναι να παρουσιάσει μια ομάδα που να παίζει τουλάχιστον καλή μπάλα, θυμίζοντας τις πρόσφατες καλές εποχές.

Η Ατλέτικο έκανε κινήσεις ουσίας, απέκτησε βάθος και για πολλούς είναι στην αφετηρία πιο μπροστά από τη συμπολίτισσά της Ρεάλ, ενώ την νίκησε επιτέλους και σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, έστω και ήσσονος σημασίας, σπάζοντας το ρόδι.

Η Ρεάλ πήρε τερματοφύλακα, όπου υπάρχει πολυκοσμία, αλλά δεν έκανε κίνηση για να καλύψει το κενό του Ρονάλντο κι έχει 10 μέρες μπροστά της για διορθωτικές κινήσεις. Ίσως όμως αυτό που θα της λείψει περισσότερο να είναι η αύρα και το άστρο του Ζιντάν.

Σεβίλλη και Βαλένθια είναι τα φαβορί για να κλείσουν την προνομιούχο τετράδα, το βασικό νέο όμως είναι η επιστροφή της Ράγιο Βαγιεκάνο, της ομάδας της εργατικής τάξης στην Ισπανία -αλλά αυτά είναι κάπως σχηματικά, για να τα κρίνουμε με αυστηρά πολιτικά κριτήρια.

Στην Ιταλία ζούνε την άλλη όψη του νομίσματος κι ο ερχομός του Ρονάλντο μπορεί να αναβαθμίσει συνολικά το Καμπιονάτο, που ζει σε λήθαργο διαρκείας την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον. Η τραγωδία στη Γένοβα επισκίασε την πρεμιέρα, και η μεταγραφή του Πορτογάλου επισκίασε τις κινήσεις και τις σημαντικές ενισχύσεις όλων των υπόλοιπων.

Ακόμα και την ανταλλαγή του Μπονούτσι -που είχε φύγει πέρσι με τη στάμπα του προδότη από το Τορίνο όπου επέστρεψε ως Άσωτος Υιός- με τον Ιγουαΐν που έκανε την αντίστροφη διαδρομή προς το Μιλάνο για να φορέσει τα χρώματα των ροσονέρι. Υπό άλλες συνθήκες, μπορεί να ήταν η μεταγραφή της χρονιάς, όχι όμως φέτος…

Η Γιούβε έχει πάρει επτά σερί τίτλους, σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε που αναγκάστηκε να υποβιβαστεί στη Serie B, έχει ως μοναδικό αδύναμο σημείο το κενό στο τέρμα από τη φυγή του Μπουφόν για το Παρίσι και ο βασικός της στόχος φέτος φαίνεται να είναι το Τσάμπιονς Λιγκ.

Όλοι οι υπόλοιποι διεκδικητές έκαναν ενδιαφέρουσες κινήσεις, ελάχιστοι όμως ποντάρουν πως δε θα είμαστε για άλλη μια χρονιά στο ίδιο έργο θεατές, με ασπρόμαυρο φόντο και την ομάδα της ΦΙΑΤ να πανηγυρίζει έναν ακόμα τίτλο.

Η Ίντερ έχει κάνει στα χαρτιά τις πιο θεαματικές κινήσεις, χτυπώντας ακόμα και το Μόντριτς, που έμεινε τελικά στη Ρεάλ και μπορεί να την σύρει σε δικαστικούς μπελάδες, για παράνομη προσέγγιση του παίκτη. Στη συμπολίτισσα Μίλαν πνέει μετά από καιρό άνεμος αισιοδοξίας, παρά το διοικητικό αποκλεισμό -λόγω fair-play- από την Ευρώπη, και ο μίνιμουμ στόχος είναι η προνομιούχος τετράδα που οδηγεί στο Τσου-Λου.

Η Ρόμα είναι βασικά η ομάδα του Μόντσι, του δαιμόνιου μάνατζερ, που έκανε πολύ καλές κινήσεις, αλλά δύσκολα θα μπορέσει να κάνει κάτι καλύτερο από την περσινή σεζόν (τετράδα στο Τσάμπιονς Λιγκ και τρίτη θέση στη Serie A).
Η Νάπολι έχασε τον αρχιτέκτονα των επιτυχιών της, πήρε όμως στη θέση του τον Κάρλος Αντσελότι που επέστρεψε στο Καμπιονάτο, κι είναι ζήτημα αν μπορεί να κάνει και φέτος πορεία πρωταθλητισμού.
Κι η Λάτσιο κατάφερε να κρατήσει το Σέρβο Σάβιτς-Μιλίνκοβιτς και είναι πάντα ένα δυνατό αουτσάιντερ.

Μες στη βδομάδα, αρχίζει και η Γερμανία, όπου η Μπάγερν δεν έχει αντίπαλο πέρα από τον κακό της εαυτό. Το ποδόσφαιρο είναι ίσως ο μόνος τομέας, όπου κανείς δε μελαγχολεί όταν ακούει την ευχή “καλό χειμώνα”, καθώς σκέφτεται γκολ, συγκινήσεις και δίχρωμα κασκόλ, που ομορφαίνουν τη ζωή του ή του δίνουν μια αρκετά ευχάριστη ψευδαίσθηση για να ξεχνιέται…