Σα βγεις στον πηγαιμό για τα αστέρια…

Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος, για να φορέσεις ξανά κοντομάνικα την Άνοιξη. Αν και μπορεί να αποκλειστείς, πριν καλά-καλά μπει ο χειμώνας.

Το κυρίως μενού των φετινών ευρωπαϊκών διοργανώσεων ξεκίνησε και κάθε φίλαθλος που σέβεται τον εαυτό του (ή που δεν τον σέβεται από μια άλλη σκοπιά, εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς) αγαλλιάζει και νιώθει τα μηνίγγια του να χτυπούν από προσμονή μέχρι να ακούσει τον ύμνο, συνήθως τη μόνη σχέση που έχει με την κλασική μουσική.

Αυτό είναι κομμάτι της τελετουργίας, που θεωρείται ιερή για το μέσο φίλαθλο και πρέπει να μένει ανέγγιχτη στα βασικά της κομμάτια. Υπάρχουν όμως δυο βασικές διαφορές σε σχέση με τις περασμένες χρονιές. Η πρώτη έχει να κάνει με τον τρόπο πρόκρισης στους ομίλους από τα προκριματικά, καθώς πλέον τα τέσσερα κορυφαία πρωταθλήματα (Πρέμιερ Λιγκ, Πριμέρα Ντιβισιόν, Μπουντεσλίγκα και Καμπιονάτο) βγάζουν αυτομάτως τις μισές ομάδες των ομίλων, χωρίς να μπλέκουν στο σκόπελο των νοκ-άουτ μες στο κατακαλόκαιρο, όπου πολλά μπορούν να στραβώσουν. Οι μεγάλοι κάνουν κουμάντο και πιέζουν για ακόμα πιο κλειστά προνόμια και ακόμα πιο κλειστή λίγκα, γιατί αλλιώς θα κάνουν αυτοί μια δική τους, αφήνοντας την ΟΥΕΦΑ στα κρύα του λουτρού.

Η δεύτερη βασική διαφορά έχει να κάνει με τις ώρες διεξαγωγής και την κατάργηση αυτού του κλασικού 21.45, που ήταν σήμα-κατατεθέν, πιο σημαντικό και από τη θερινή ή τη χειμερινή ώρα για τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους. Η ΟΥΕΦΑ έσπασε την ενιαία ώρα διεξαγωγής σε δύο ζώνες, στις οκτώ και στις δέκα, στα πρότυπα του Γιουρόπα Λιγκ, για να διασφαλίσει ακόμα περισσότερα κέρδη από τα τηλεοπτικά, περισσότερες ώρες ζωντανού στοιχηματισμού για του τζογαδόρου και ένα τετράωρο σόου χωρίς διακοπή, σε κάθε αγωνιστική. Περίπου ό,τι κάνει, με διαφορετικό τρόπο, αλλά παρόμοιο σκεπτικό, με το Nations League που αντικαθιστά τα φιλικά των Εθνικών ομάδων.

Η διοργάνωση ξεκινά παραδοσιακά με τα ίδια φαβορί αλλά και άγνωστες ισορροπίες, αφού η μόνιμη πρωταθλήτρια τα τρία τελευταία χρόνια παίζει χωρίς τις μεγάλες προσωπικότητες που της χάρισαν το άστρο και τις επιτυχίες της στην Ευρώπη (Ζιντάν, Ρονάλντο). Κανείς δε βγαίνει προφανώς πρωταθλητής το Σεπτέμβρη, συνεπώς τα πάντα είναι ρευστά.

Η ΑΕΚ έπεσε στα βαθιά, έπαιξε μόλις για ένα ημίχρονο, έχασε το εντυπωσιακό της αήττητο που είχε χτίσει στο Γιουρόπα Λιγκ και βρίσκεται εξ αρχής με την πλάτη στον τοίχο. Μία μέρα μετά, ακολούθησαν κι οι εκπρόσωποί μας στο Γιουρόπα Λιγκ, συμπληρώνοντας την εικόνα του απόλυτου μηδενικού ως ενεργητικό στην επίθεση. Πράκτωρ 0-0-0. Αν η ΑΕΚ κράτησε ένα ημίχρονο, ο ΠΑΟΚ κράτησε το ότι δε διασύρθηκε από μια εμφανώς καλύτερη ομάδα που έπαιζε με τα δεύτερα, ενώ ο Ολυμπιακός κράτησε απλά ένα βαθμό και πως δεν έχασε.

Την αρχική αισιοδοξία διαδέχτηκε σύντομα ο προβληματισμός και οι πρώτες γκρίνιες. Οι μεγάλοι ελληνικοί σύλλογοι μοιάζουν κάπως με την ελληνική αστική τάξη, που ονειρεύεται τη μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα, αλλά όταν βγαίνει εκτός συνόρων καταλαβαίνει το πραγματικό της μπόι κι έρχεται στα ίσα της, συνεχίζοντας βέβαια να διεκδικεί το κομμάτι που της αντιστοιχεί.