Σε τόπο χλοερό

Όλοι μια μέρα, αργά ή γρήγορα, καταλήγουμε σε τόπο χλοερό (και φωτεινό, όπως θέλει να τον φαντάζεται η θρησκευτική παράδοση για να παρηγορεί τους πιστούς που εγκαταλείπουν τα εγκόσμια). Μόνο που στην περίπτωση των ποδοσφαιριστών που παίζουν στα γήπεδα με το πράσινο χαλί, η φράση μπορεί να αποκτήσει μια μακάβρια κυριολεξία.

Ο 30χρονος Ιβοριανός ασος της Μπέντζιν Εντερπράισις, Σεΐκ Τιοτέ, έπεσε νεκρός την ώρα που προπονούνταν με την ομάδα του -εν ώρα καθήκοντος, όπως λένε σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Λίγα λεπτά αργότερα έπεφτε η επίσημη σελίδα της ομάδας του στο διαδίκτυο (θεωρητικά από τους πολλούς επισκέπτες που έμπαιναν για να επιβεβαιώσουν το γεγονός), αλλά η είδηση δεν μπορούσε να μείνει κρυφή για πολύ.

Έτσι κι αλλιώς, αυτά τα περιστατικά έχουν πάψει, δυστυχώς, να αποτελούν σπουδαία είδηση -με την έννοια του ξεχωριστού, όπως όταν ένας άνθρωπος δαγκώνει ένα σκύλο, κατά τον κλασικό ορισμό- κι έχουν γίνει κομμάτι της καθημερινότητας. Οι λεπτομέρειες και τα ονόματα αλλάζουν (όπως το παιδάκι που φέρεται να περιμένει η σύζυγος του ποδοσφαιριστή), χωρίς να αλλάζουν όμως την ουσία του πράγματος. Χώρια όσα περιστατικά μένουν στην αφάνεια, από μικρότερες κατηγορίες άσημων πρωταθλημάτων, και δε βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας.

Δεν είναι είδηση ούτε οι τετριμμένες, τεθλιμμένες αντιδράσεις σε τέτοιες περιπτώσεις: “ΣΟΚ”, “Θρήνος”, “Οδύνη”… και η ζωή συνεχίζεται, μέχρι το επόμενο αντίστοιχο περιστατικό, και το νέο κύκλο οδύνης. Φαύλος κύκλος, ασορτί με το σχήμα της ποδοσφαιρικής θεάς, που βλέπει τους πιστούς της να θυσιάζονται για το χατίρι της.

Κι αν ήταν όντως για το δικό της χατίρι, πάει κι έρχεται. Τι γίνεται όμως όταν θυσιάζονται -παίκτες και οπαδοί- στο βωμό του κέρδους και των συμφερόντων που λυμαίνονται το χώρο; Τι γίνεται όταν δε μιλάμε για λίγα, μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για αυτοεκπληρούμενη προφητεία και σχεδόν προαναγγελθέντες θανάτους από το ντόπινγκ και το συνεχές, ανελέητο ξεζούμισμα των ποδοσφαιριστών, που τρέχουν σαν καθαρόαιμα -με ντοπαρισμένο αίμα- και πολλές φορές δεν έχουν καν την τύχη των αλόγων, να γεράσουν δηλαδή πρώτα, προτού τους σκοτώσουν;

Τι γίνεται; Συγκάλυψη…

Ευτυχώς για τις ποδοσφαιρικές αρχές, ο θάνατος του Τιοτέ δεν ήρθε σε ζωντανή μετάδοση, μπροστά στις κάμερες, για να σοκάρει ανεπανόρθωτα το κοινό, όπως έγινε με την καρδιακή προσβολή που υπέστη ο Καμερουνέζος Φοέ, για να μείνει ακαριαία στον τόπο. Συνεπώς μπορεί να συγκαλυφτεί πιο εύκολα.

Πίσω από τη λάμψη των αστεριών και των προβολέων που τα φωτίζουν, υπάρχει η σκοτεινή πλευρά του αθλήματος, στην οποία δε θα χυθεί ποτέ άπλετο φως (και όχι, δε θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο, ούτε καν λίγο ψαχνό δε θα πάρει). Κι όσο οι βρομιές πιέζουν το καπάκι για να ανέβουν στην επιφάνεια, τόσο δυναμώνει τεχνητά η εκτυφλωτική λάμψη των αστεριών και των προβολέων, για να τυφλώσει το φιλοθεάμον κοινό και να κρατήσει στη σκιά τα ατυχή, τραγικά γεγονότα που απομυθοποιούν τη μαγεία. Και για να κρατήσει στη σκιά το θάνατο του Τιοτέ κι όσων άλλων θυμάτων έρθουν να προστεθούν στην -ήδη μακρά- μακάβρια λίστα.