Σούπερ Λιγκ: Και τώρα τι θα κάνουμε με τόσους VAR-βάρους;

Το πρωτάθλημα αρχίζει, γκολ πολλά δεν μπαίνουν, παρόλα αυτά γίνεται κακός χαμός σε ένα πρωτάθλημα που κάθε χρόνο διώχνει ολοένα και περισσότερο κόσμο, για να μείνουν οι χαρμάνηδες και οι οπαδοί των προέδρων. Άλλοι ασχολούνται με το VAR που μπαίνει στη ζωή μας για να αποδείξει πως υπάρχει δικαιοσύνη και ισονομία -αλλά κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους υπόλοιπους. Εμείς πάλι ασχολούμαστε και με τους βάρβαρους που έχουν ζώσει το ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς το αθλητικό επιτελείο της Κατιούσα (με την προσθήκη καλών φίλων) δίνει τις δικές του εκτιμήσεις για τη Σούπερ Λιγκ που άνοιξε χτες την αυλαία της.

ΠΑΟΚ

2310net: Αντίπαλός μου μόνο εγώ -αλλά χωρίς ψύχωση…

Ο ΠΑΟΚ φέτος ξεκινάει τη σεζόν απαλλαγμένος από το βάρος της κατάκτησης του πρωταθλήματος, φορτωμένος όμως με το βάρος της συνέχισης των επιτυχιών σε αγωνιστικό επίπεδο. Η ψύχωση έφυγε, το πήραμε, το γιορτάσαμε, το κατακτήσαμε αήτηττοι. Τέλος. Ώρα να ασχοληθούμε με την επόμενη σεζόν.

Από πέρυσι ο ΠΑΟΚ βρίσκεται στην εξής θέση: άλλαξε τον πιο πετυχημένο προπονητή της ιστορίας του μέσα σε ένα κλίμα αιχμών και υπονοούμενων. Έγινε η πρώτη νταμπλούχος ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου που δεν έχει τηλεοπτικό συμβόλαιο άρα έσοδα, βρήκε άλλο τρόπο να αποκλειστεί φέτος από τον Άγιαξ με τη βοήθεια του διαιτητή, δεν έκανε-ακόμα- μεταγραφές ουσίας.

Παράλληλα, ο νέος προπονητής του, ο Αμπέλ Φερέιρα, φαίνεται πως θέλει να παίξει πιο επιθετικό ποδόσφαιρο. Επιτέλους, γιατί καλός, χρυσός ο Ράζβαν αλλά υπήρχαν παιχνίδια που χρειαζόσουν κολλύριο για να τα αντέξεις και άλλα που αποτελούσαν το καλύτερο φάρμακο για τις αϋπνίες.

Ο δρόμος προς την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος δεν θα είναι εύκολος. Ο ΠΑΟΚ εκτός από τον καλύτερο Ολυμπιακό της τελευταίας 4ετίας, και όλα τα παρελκόμενα του ποδοσφαίρου μας, θα έχει να αντιμετωπίσει τον κακό του εαυτό. Είναι μεταφυσικά δεδομένο ότι δεν μπορεί να διατηρηθεί ομαλότητα και συσπείρωση στον ΠΑΟΚ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η περυσινή σεζόν ήταν η εξαίρεση εξαιτίας του στόχου του πρωταθλήματος.

Από τον φετινό ΠΑΟΚ θα χαρούμε να βλέπουμε τον τυπάρα Μπίσεσβαρ να ζωγραφίζει, τον Βιερίνια να επιστρέφει ελπίζουμε δριμύτερος, το θωρηκτό Τσούμπα Άκπομ και τα άλλα παιδιά που μέχρι τώρα μας έχουν προσφέρει άπειρες συγκινήσεις. Καλή σεζόν να έχουμε και στο τέλος της κάνα-δυο τίτλους ακόμα.

***

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Popova – Το κατά Μάρτινς ποδόσφαιρο

Από πέρσι αρχίσαμε να βλέπουμε μπάλα μετά από διακοπή 4 χρονών. Να βρίσκεσαι εκτός όλων των στόχων και να λες δεν θα χάσω αγώνα. Να θέλεις να γκρινιάξεις και να λες θα ρθει το αποτέλεσμα θα δείτε οι βάσεις μπήκαν. Και να που ήρθανε και τα αποτελέσματα. Μόνο αν ο κόσμος γυρίσει ανάποδα θα χάσει τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Έχει γυρίσει και άλλες φορές με 10 και 9 βαθμούς να μη περνάς στους 16. Σκάω… θα περάσει. Θα περάσει γιατί παίζει έξυπνο και ωραίο ποδόσφαιρο. Έχει σοβαρό προπονητή, εντεκάδα δεμένη κατά 8/11 ίδια με πέρσι, μπήκαν καλές προσθήκες (ένα 6άρι και ένα 8 ακόμα) δεν έχει γκρίνιες στα αποδυτήρια και τέλος έχει τον Σα (Ρομπέρτο σε ξεχάσαμε).

Πάντα ο πρωταρχικός στόχος του Ολυμπιακού ήταν το πρωτάθλημα και το κύπελλο. Μια αξιοπρεπής πορεία στην Ευρώπη πάντα ήταν το ζητούμενο. Φέτος φαίνεται να ζητάει την υπέρβαση. Μπορεί οι δύσκολοι όμιλοι του Τσάμπιονς Λιγκ να είναι απαγορευτικοί η Europa League δεν είναι.

Πρεμιέρα χτες με Αστέρα στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Αναμενόμενες αλλαγές στην ενδεκάδα. Ο Αστέρας δεν κλείστηκε και στάθηκε αρκετά καλά. Μέτριο ματς, ο Ολυμπιακός μπορούσε στο 20 λεπτά που έπαιξε μπάλα να καθαρίσει το ματς. Δεν το έκανε. Χάθηκαν ευκαιρίες στην επίθεση, ακόμα και σε τετ α τετ. Φορτούνη λείπεις. Να σταθώ στις 10,000 περίπου που βρίσκονται στο γήπεδο -μπορούσε και πιο πολλούς. Ποτέ δεν σχολιάζω διαιτησίες αλλά θα κάνω μια εξαίρεση με το VAR. Αποκλειστικά για την Κατιούσα ο Σ. Θεοδωρίδης κάτι έριξε στα σουβλάκια των διαιτητών του VAR. Μόνο εδώ.

Όπως έλεγε και ο Αντόνιο Γκράμσι για το ποδόσφαιρο: «το βασίλειο της ανθρώπινης συντροφικότητας που ασκείται σε ελεύθερο χώρο». Γι αυτό έξω οι φασίστες από τα γήπεδα.

***

ΑΕΚ

Κώστας Τσίλης – Ο ζόρικος δρόμος της μετάλλαξης

Η ΑΕΚ ποτέ δεν ήταν μια ομάδα που επέλεγε τον εύκολο δρόμο και κυρίως που ακολουθούσε πιστά την ποδοσφαιρική λογική. Κάποιες φορές της έβγαινε σε εξαιρετικά πολύ καλό και κάποιες άλλες σε ακραία κακό. Δεν χρειάζεται να πάει κανείς πολύ πίσω στον χρόνο, για να βρει παραδείγματα. Το καλοκαίρι του 2017 ξεκίνησε τη σεζόν ως τέταρτο φαβορί για τον τίτλο, πίσω ακόμα και από τον Παναθηναϊκό και τελικά κατέκτησε το πρωτάθλημα. Εξαιρετικά πολύ καλό. Ένα καλοκαίρι μετά, μπήκε στη σεζόν ως πρωταθλήτρια και με εισιτήριο για τους ομίλους του Champions League και τελικώς έκανε μια χρονιά στραβή και ανάποδη. Ακραία κακή.

Φέτος και πάλι η ΑΕΚ διάλεξε έναν δύσκολο δρόμο. Ζόρικο. Είναι ο δρόμος της δικής της ποδοσφαιρικής μετάλλαξης. Από μια ομάδα που τα προηγούμενα χρόνια έκτιζε το αγωνιστικό της οικοδόμημα πάνω στη μασίφ αμυντική λειτουργία και το aggressive παιχνίδι, η ΑΕΚ επιδιώκει να μετατραπεί σ’ ένα σύνολο πολύ πιο soft και ντελικάτο σύνολο, το οποίο όμως θα παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο με βάση το passing game. Και για να το πετύχει αυτό, ρίσκαρε όχι απλώς να εμπιστευτεί και να προσλάβει έναν προπονητή σαν τον Μιγκέλ Καρντόσο, αλλά να του δώσει και επί της ουσίας τα κλειδιά και του σχεδιασμού της ομάδας.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να πετύχει ένα τέτοιο πείραμα. Αφενός διότι ακόμα και τα μεγαλύτερα κλαμπ της Ευρώπης δυσκολεύονται πολύ να εφαρμόσουν ένα τέτοιο αγωνιστικό μοντέλο και θέλουν χρόνο για να τα καταφέρουν. Αφετέρου διότι η ΑΕΚ έπρεπε πρώτα να ξεμάθει να παίζει με συγκεκριμένο τρόπο και μετά να μάθει έναν καινούργιο.

Το πόσο δύσκολο είναι αυτό το πείραμα, η ΑΕΚ το κατάλαβε και με σκληρό τρόπο, πριν καν ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Η κακή εικόνα στα ευρωπαϊκά ματς και η βαριά ήττα από την Τραμπζονσπόρ στο ΟΑΚΑ, όχι μόνο έχει φέρει την Ένωση φάτσα με τον αποκλεισμό μόλις για τρίτη φορά στην ιστορία της μήνα Αύγουστο, αλλά έχει «βυθίσει» τον σύλλογο στην εσωστρέφεια. Ο Καρντόσο είναι πλέον ανοικτά υπό αμφισβήτηση. Και επί της ουσίας έχει βρεθεί τόσο ο Πορτογάλος τεχνικός ειδικώς, όσο και η ΑΕΚ γενικώς, να παίζει… τελικούς, ήδη από την πρεμιέρα κιόλας του πρωταθλήματος. Κάτι που σημαίνει πως ουδείς μπορεί να προβλέψει πού και πώς μπορεί να πορευτεί η Ένωση, σ’ αυτόν τον δρόμο αγωνιστικής μετάλλαξης που έχει επιλέξει για φέτος.

Προσπάθεια μετάλλαξης και του πρωταθλήματος

Η αλήθεια είναι πως εκτός από την ΑΕΚ, συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο φαίνεται να προσπαθεί να μπει σ’ έναν δρόμο… μετάλλαξης. Για πρώτη φορά στους αγώνες θα υπάρχει η χρήση του VAR. Κάποιοι εξακολουθούν να επιμένουν πως ο τηλεοπτικός βοηθός του διαιτητή, αλλοιώνει την φυσιογνωμία του ποδοσφαίρου. Και κάποια από τα επιχειρήματα που επιστρατεύουν, έχουν την βάση τους. Όπως για παράδειγμα το γεγονός πως το ποδόσφαιρο φτιάχτηκε για να είναι ένα παιχνίδι ανθρώπινων λαθών, που αφορούν όλους όσους συμμετέχουν. Από την άλλη μεριά, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του ελληνικού πρωταθλήματος, ήταν η ριζωμένη πεποίθηση, πως τα περισσότερα από τα λάθη των διαιτητών, δεν ήταν… ανθρώπινα. Επομένως αν το VAR καταφέρει να ξεριζώσει την καχυποψία και καταστήσει το πρωτάθλημα πιο δίκαιο, τότε μάλλον για καλό θα είναι αυτή η μετάλλαξη.

***

ΑΡΗΣ

Βασίλης Κρίτσας – Άρης και δεν είναι καλά

Προφανώς και δεν είναι καλά, και το έδειξε χτες στην πρεμιέρα. Όχι γιατί δεν μπορεί να παίξει καλά, αλλά γιατί δε βρίσκει σταθερότητα. Μπορεί να είναι χώμα, όπως στη Νορβηγία με τη Μόλντε, ή φωτιά που λιώνει τα πάντα, όπως στη ρεβάνς με τη Μόλντε, που παραλίγο να επαναλάβει το θαύμα της Λίβερπουλ. Η Ευρώπη τελείωσε νωρίς από μήνα Αύγουστο, αλλά ο αποκλεισμός ήταν ένδοξος και έκανε πολλούς να ονειρεύονται, πριν την απότομη προσγείωση με τον ΟΦΗ.

Ο Άρης είναι η πιο λάτιν ομάδα του πρωταθλήματος, με το πιο ποδοσφαιρικό γήπεδο, ωραίο και σύγχρονο -κι ας λείπει η άγρια ομορφιά των οπαδών στο πέταλο που χοροπηδούσαν στο τσιμέντο σε κάθε γκολ. Έχει να πάρει όμως κάποιον τίτλο από το ’70, όταν δηλ πολλοί οπαδοί του δεν είχαν γεννηθεί καν. Και φέτος ψάχνει το κάτι παραπάνω σε σχέση με πέρσι. Η Ευρώπη άνοιξε την όρεξη, φέτος θεωρείται δεδομένη -χωρίς να είναι- και το παραπάνω σκαλοπάτι μπορεί να είναι η τετράδα στη Σούπερ Λιγκ -εκτοπίζοντας τον Ατρόμητο ή ακόμα και την ΑΕΚ αν δε στέκεται καλά- ή να διεκδικήσει το Κύπελλο. Στην πραγματικότητα όμως, υπέρβαση για τον Άρη σε βάθος χρόνου είναι να παραμείνει σταθερός, μακριά από δυσάρεστες περιπέτειες, από τις οποίες έχει χορτάσει από το 90′ και μετά.

Αυτό βασικά προϋποθέτει διοικητική σταθερότητα μακριά από επίδοξους σωτήρες που αποδεικνύονται λαμόγια. Αλλά αυτό μοιάζει σχεδόν ουτοπικό σε ένα πρωτάθλημα γεμάτο καρχαρίες, όπου το μεγάλο ψάρι κατασπαράζει το μικρό στην ψύχρα -με VAR ή χωρίς- και οι οπαδοί έχουν μάθει να στηρίζουν πρωτίστως τον πρόεδρο και δευτερευόντως την ομάδα, συνδέοντας το καλό της με το εκάστοτε αφεντικό, όπως ακριβώς ο μέσος εργαζόμενος έχει μάθει να παρακαλά να πηγαίνει καλά το αφεντικό, για να έχει αυτός δουλειά -χωρίς να καταλαβαίνει ποιος χρωστάει σε ποιον. Και είναι ζήτημα τι θα γίνει αν πχ ο Καρυπίδης αρχίσει κάποτε να είναι ασυνεπής, όπως όταν άφηνε απλήρωτους τους υπαλλήλους του στην αλυσίδα Σούπερ-Μάρκετ που είχε. Ως τότε, γνωρίζει πως είναι σχετικά μικρό ψάρι, συγκριτικά με την κορυφή, ονειρεύεται όμως να μεγαλώσει. Και η φετινή πορεία μοιάζει με στοίχημα ή αλλιώς με ψαριά -για να μείνουμε στα ίδια συμφραζόμενα.

Η διαφορά μιας καλής χρονιάς από μια αποτυχημένη πορεία μπορεί να είναι τα γκολ του Ιντέγε -που μοιάζει ντεφορμέ- η σταθερότητα του Κουέστα, που δε δείχνει καλά, η όρεξη του Φετφατζίδη να δείξει πως δεν είναι βετεράνος εν ενεργεία ή το φιλότιμο του Δεληζήση, που από μικρός βλέπει μόνο από το ένα μάτι, αλλά στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος, ιδίως όταν έχει τόση ψυχή. Ο Άρης δεν έχει πια Ματέο Γκαρσία -τουλάχιστον όμως δεν πήγε σε κάποιον από τους ανταγωνιστές του- ούτε τον τεχνικό διευθυντή που έχτισε την ομάδα. Έχει όμως τον Παντελίδη, που πέρασε τα δύσκολα πέρσι και προσπαθεί να περάσει τη δική του σφραγίδα. Στην τελική τα πάντα κρίνονται από το σύνολο. Και ο Άρης έχει δείξει φέτος ήδη πως είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο -όπως και πέρσι.

Υγ: πριν λίγες μέρες οι Αρειανοί αποχαιρέτησαν μια εμβληματική οπαδική τους μορφή, γνωστό ως Κουκ, που ακόμα και στα τελευταία του ζητούσε να πάει στο γήπεδο να δει την ομάδα, αλλά κέρδισε ευρύτερο σεβασμό γιατί ήταν αντιφασίστας και το έδειχνε στο γήπεδο. Είναι μεγάλη συζήτηση τι μπορεί να σημαίνει οπαδική αντιφασιστική συνείδηση και πόσο μακριά μπορεί να πάει, τουλάχιστον όμως είναι καλό “ανάχωμα” στη δράση των φιδιών που εκκολάπτουν τα αυγά τους στις κερκίδες. Το ζητούμενο είναι πώς θα πάει αυτό το αρχικό ερέθισμα πιο πέρα, αλλά δε θα το λύσουμε προφανώς εδώ.

***

Παναθηναϊκός

Αντώνης Γκιόκας

Όταν μιλάς για τον Παναθηναϊκό, δεν μπορείς να συζητάς για τίποτα άλλο, πέρα από νίκες, τίτλους και ευρωπαϊκές διακρίσεις. Αυτό, άλλωστε, επιτάσσει το μέγεθος και η δυναμική του συλλόγου εδώ και 111 χρόνια.

Δυστυχώς για τους οπαδούς της ομάδας, τα τελευταία χρόνια η μία χειρότερη ποδοσφαιρική σεζόν, διαδέχεται την άλλη. Εκεί που λες ότι το ποδοσφαιρικό τμήμα έφτασε στον πάτο, διαπιστώνεις ότι ο «ιδιοκτήτης» – καναλάρχης της ΠΑΕ, επιφυλάσσει πάντα και μία έκπληξη.

Η απομάκρυνσή του από τα κοινά του Παναθηναϊκού κρίνεται επιτακτική. Είναι σημαντικότερη από το αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι, το οποίο καλώς ή κακώς έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα την τελευταία τριετία. Με ποιο τρόπο θα φύγει; Δύσκολα κάποιος μπορεί να απαντήσει. Ελπίζω ότι οι αυξημένες κυβερνητικές υποχρεώσεις που θα έχει ο σταθμός του μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις πρόσφατες εκλογές, θα τον οδηγήσουν στην απόφαση να αποχωρήσει οριστικά και αμετάκλητα από τον Παναθηναϊκό.

Φεύγοντας, ελπίζουμε ότι ο κήρυκας της «αριστείας» θα πληρώσει τα χρέη που δημιούργησε. Θα συμπλήρωνα ότι «αριστεία» και «φέσια» δεν συμβαδίζουν, αλλά αν έχεις τις βασικές γνώσεις της κοινωνικής εξέλιξης, αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι αστική τάξη και παρασιτισμός είναι έννοιες αλληλένδετες, επομένως επιστρέφεις βίαια στη πραγματικότητα.

Στα ποδοσφαιρικά τώρα, αυτά καθ’ αυτά. Πέρσι, μετά από την «ελεγχόμενη» χρεοκοπία στην οποία προχώρησε το πρώην αφεντικό ενός σοβαρού τμήματος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος, τραυματίζοντας ανεπανόρθωτα το κύρος της ομάδας, στο γήπεδο εμφανίστηκε ένα σύνολο από πολλά νέα παιδιά, τα οποία και δημιούργησαν αισιοδοξία στον κόσμο του Παναθηναϊκού με την αγωνιστική τους εικόνα, για περίπου δέκα αγωνιστικές. Το -6 του Αλαφούζου εξαφανίστηκε, η ομάδα απέδιδε κατά διαστήματα ελκυστικό ποδόσφαιρο, πάλευε σε κάθε φάση, κρύβοντας για λίγο τα προβλήματα κάτω από το χαλί.

Η συνέχεια, πάντως, δεν ήταν ανάλογη. Λίγο η έλλειψη βάθους στον πάγκο, λίγο οι περιορισμένες επιλογές, ε, δεν ήθελε και πολύ να στραβώσει το πράγμα και να αρχίσει η αγωνιστική πτώση. Ήταν, άλλωστε, δεδομένο ότι η ομάδα δεν ξεχείλιζε από ποδοσφαιρική ποιότητα, ενώ υπάρχουν και βάσιμες αμφιβολίες για την επάρκεια του προπονητή Γιώργου Δώνη.

Φέτος η ομάδα ενισχύθηκε -στα πλαίσια του δυνατού-, είχε καλή παρουσία στα φιλικά και όλα δείχνουν ότι η φετινή χρονιά θα είναι καλύτερη. Η πρεμιέρα, όμως, στη Λαμία, έδειξε ότι η ομάδα έχει χτυπητές αδυναμίες. Το «γλυκό» έδεσε και με το «λάθος» του VAR, που αντί να δώσει πέναλτι υπέρ του Παναθηναϊκού, προσέφερε την ευκαιρία στη Λαμία να προηγηθεί.

Το πολυσυζητημένο VAR ήταν και ο πρωταγωνιστής τον τριών πρώτων παιχνιδιών της 1ης αγωνιστικής, αφού και τρία γήπεδα που διεξήχθησαν αγώνες, έγιναν τραγικά λάθη από τους διαιτητές, που αλλοίωσαν ξεκάθαρα τα αποτελέσματα.

Κάνοντας μία γρήγορη αποτίμηση όλων των παραπάνω, αντιλαμβανόμαστε με ευκολία ότι όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Και για τον Παναθηναϊκό και για το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο…

***

And the winner is…

Θα το δούμε στο VAR και θα αποφασίσουμε. Ήταν πιο ωραίο ποδοσφαιρικό κλισέ όμως η αλήστου μνήμης δήλωση “θα το δούμε το βράδυ στην τηλεόραση…”

Του Πάνου Ζάχαρη από το Ποντίκι