«Στο εξωτερικό το σοβιετικό ποδόσφαιρο ήταν γνωστό μόνο χάρη στο όνομα Λεβ Γιασίν»

Σπουδαίος αθλητής, από τους κορυφαίος του πλανήτη, σε όλα τα αθλήματα, σε κάθε εποχή, άφησε για πάντα «τυπωμένες» στο χρόνο μερικές από τις πιο συναρπαστικές και όμορφες στιγμές του ποδοσφαίρου και το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού. Ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας του 20ου αιώνα και στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Τον αποκαλούσαν και τον αποκαλούν ακόμα «μαύρη αράχνη», για την κατάμαυρη στολή του και για την εξαιρετική ικανότητά του να «αιχμαλωτίζει» και να εξουδετερώνει τους αντιπάλους μόλις πλησίαζαν στην εστία του.

Ο Λεβ Ιβάνοβιτς Γιασίν, γεννήθηκε στη Μόσχα στις 22 του Οκτώβρη 1929 και έφυγε πρόωρα από τη ζωή, στις 20 του Μάρτη 1990.

Οι γονείς του ήταν εργάτες σε εργοστάσιο. Ο Λεβ στα 12 του χρόνια, όταν οι ορδές των χιτλεροφασιστών μανιασμένα προσπαθούν να υποτάξουν τον σοβιετικό λαό,  δουλεύει σε εργοστάσιο παραγωγής πολεμικού υλικού. Παίζοντας στην ομάδα του εργοστασίου γρήγορα ξεχωρίζει και στη συνέχεια παίρνει μεταγραφή στη Ντιναμό Μόσχας.

Η πρώτη του επίσημη εμφάνιση θα είναι αποτυχημένη, θα αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο για τέσσερα χρόνια, θα ασχοληθεί με το χόκει στον πάγο και με την Ντιναμό θα κατακτήσει το πρωτάθλημα Σοβιετικής Ένωσης χόκει επί πάγου το 1953.

Δουλεύοντας σκληρά θα επιστρέψει κάτω από γκολπόστ και τότε είναι που ξεκινάει μια μεγάλη πορεία επιτυχιών και δόξας. Για 22 ολόκληρα χρόνια, ο Λες Γιασίν θα προσφέρει  μεγάλες υπηρεσίες στον σοβιετικό αθλητισμό και θα κερδίσει τον παγκόσμιο θαυμασμό.

Ο Λεβ Γιασίν ξεχώριζε από τους άλλου τερματοφύλακες διότι είχε την ικανότητα να διαβάζει τις κινήσεις του αντίπαλου επιθετικού, να αντιδρά με μεγάλη ταχύτητα και να αποτρέπει τον κίνδυνο πριν αυτός γίνει αναπόφευχτος. Ήταν μαέστρος στο «ένας εναντίον ενός», «διάβαζε» το γήπεδο, ήταν διορατικός και εμπνευσμένος καθοδηγητής της άμυνάς του.

Η περίφημη «πάσα Γιασίν», όταν πετώντας την μπάλα με το χέρι, τροφοδοτούσε με εξαιρετική ακρίβεια τους αντεπιτιθέμενους συμπαίκτες του, διδάχτηκε και ίσως διδάσκεται ακόμα στις σχολές ποδοσφαίρου.

Ο Λεβ Γιασίν είχε επίσης την ικανότητα να «ψαρεύει» τον αντίπαλο που έστηνε τη μπάλα στην άσπρη βούλα της μεγάλης του περιοχής: είχε αποκρούσει περισσότερα από 150 πέναλτι στην διαδρομή του.

Το 1963 γίνεται ο πρώτος και μοναδικός τερματοφύλακας στον κόσμο που κέρδισε το βραβείο του καλύτερου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή. Η ΦΙΦΑ, για να τον τιμήσει, καθιέρωσε το βραβείο “Λεβ Γιασίν” για τον καλύτερο τερματοφύλακα, σε κάθε τελική διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου.

Ο Λεβ Γιασίν εκτός από μεγάλος ποδοσφαιριστής, ξεχώριζε και σαν άνθρωπος: «Ο Λεβ ήταν σπουδαίο παιδί. Εξαιρετικά πρόσχαρος, δημιουργούσε καλές σχέσεις με τους γύρω του. Είχε τεράστιο κύρος. Στο εξωτερικό το σοβιετικό ποδόσφαιρο ήταν γνωστό μόνο χάρη στο όνομα Λεβ Γιασίν. Συναγωνιζόμασταν καλά και ήμαστε καλοί φίλοι» θα πει πολλά χρόνια μετά ο αθλητικός σχολιαστής Βλαντίμιρ Μασλατσένκο, τερματοφύλακας και συμπαίκτης του Γιασίν στην εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ. Ο αναπληρωματικός του Γιασίν, Ολέγκ Ιβανόφ, διηγήθηκε ότι μια φορά που τον αντικατέστησε και δέχθηκε ένα ανόητο γκολ, ο Γιασίν του συμπαραστάθηκε κάνοντας προπόνηση μαζί του και μαθαίνοντάς του μυστικά της θέσης του τερματοφύλακα. Και ο πρώην αρχηγός της Εθνικής Ρωσίας Αλεξέι Σμέρτιν αναγνωρίζει ότι ο Γιασίν τον δίδαξε ότι «ένας διάσημος άνθρωπος πρέπει να είναι μεγαλόφρων και καλόψυχος».

Ο Λεβ Γιασίν αγωνίστηκε συνολικά σε 812 παιχνίδια, 320 από τα οποία βασικός στη Ντιναμό Μόσχας. Έγινε 78 φορές διεθνής (δέχτηκε 70 γκολ). Συμμετείχε σε 13 αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου (4 παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ) και δυο φορές στη Μικτή Κόσμου (το 1963 κόντρα στην Αγγλία – 1968 κόντρα στην Βραζιλία). Σε 480 παιχνίδια κράτησε ανέπαφη την εστία του χωρίς να δεχτεί γκολ.

Κατέκτησε ένα χρυσό μετάλλιο στο Σοβιετικό πρωτάθλημα χόκεϋ επί πάγου με τη Ντιναμό Μόσχας, 5 χρυσά, 5 ασημένια και 1 χάλκινο, στα Σοβιετικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου και 3 φορές το Σοβιετικό Κύπέλλο (όλες οι διακρίσεις με τη Ντιναμό Μόσχας). Με την ομάδα της ΕΣΣΔ κατέκτησε ένα ολυμπιακό χρυσό μεταλλίο, ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, και μια δεύτερη θέση σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Διακρίσεις: Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς, Βραβείο “Χρυσή Μπάλα” (1963), 4η θέση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλου (1966), 3 φορές καλύτερος τερματοφύλακας της ΕΣΣΔ (1960,1963,1966), Χρυσό Τάγμα της ΦΙΦΑ για την Αρετή (1988), παράσημο Τάγμα του Λένιν (1967), Ολυμπιακό Τάγμα (1986), Χρυσό μετάλλιο «του σφυριού και του δρεπανιού» (αστέρι) του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας μαζί με το παράσημο Τάγμα του Λένιν (ισάξιο με το στρατιωτικό βραβείο «Ήρωας της ΕΣΣΔ») (1989), «Καλύτερος Τερματοφύλακας του Αιώνα» της ΦΙΦΑ, και μέλος της «Ενδεκάδας του Αιώνα» της ΦΙΦΑ (2000), Χρυσός Παίκτης της Ρωσίας από την Ποδοσφαιρική Ένωση της Ρωσίας, ως ο πιο εξέχων παίκτης τα τελευταία 50 χρόνια (Νοέμβρης του 2003 για τον εορτασμό του Ιωβηλαίου της ΟΥΕΦΑ).