Τα γενέθλια της Μίλαν – Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να ελπίζεις

Τα γενέθλια είναι πάντα μια ιδιαίτερη επέτειος όπου ελλοχεύει πάντα η μελαγχολία, καθώς αναπολείς τα περασμένα μεγαλεία και τις καλύτερες ημέρες που πέρασαν. Κι αυτή ακριβώς μοιάζει να είναι η περίπτωση της Μίλαν. Λένε όμως πως τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα και η Μίλαν έκλεισε χτες τα 120, οπότε έχει λόγους να αισιοδοξεί.

Ο βασικός λόγος αισιοδοξίας για τους ροσονέρι είναι πως η ζωή κάνει κύκλους και η δική τους ομάδα ξέρει να υποφέρει, να αντέχει και να δικαιώνεται, χτίζοντας τους δικούς της κύκλους θριάμβου. Έμεινε σχεδόν πενήντα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, από το 1907 ως το 1951, αλλά έφτιαξε μια υπερομάδα που έφερε τα πρώτα διεθνή τρόπαια τη δεκαετία του ’60 -το ένα εξ αυτών απέναντι στον μεγάλο Άγιαξ, πριν ακόμα ανοίξει τα φτερά του για το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, στοιχεία του οποίο αφομοίωσε αργότερα. Υποβιβάστηκε δυο φορές στις αρχές των 80’ς, με τις παρενέργειες των τότε σκανδάλων, αλλά το τέλος της δεκαετίας την βρήκε με την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, στα χέρια του Σάκι και του Καπέλο, να κυριαρχεί στην Ευρώπη. Ενώ την αναπόφευκτη παρακμή που ακολούθησε, την διαδέχτηκε μία ακόμα μεγάλη φουρνιά παικτών και τίτλων, με ηγέτη το Σεβτσένκο και αργότερα τον Κακά, και άλλα δύο Τσάμπιονς Λιγκ για τη συλλογή της. Όλα αυτά που την έκαναν μία από τις πιο βαριές φανέλες στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Τόσο βαριά που οι τωρινοί παίκτες δυσκολεύονται να αντέξουν και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Αλλά οι ροσονέρι αισιοδοξούν πως θα γυρίσει πάλι ο τροχός της ιστορίας για την ομάδα τους.

Είναι η Μίλαν η μεγαλύτερη ομάδα της Ιταλίας; Φανατικοί οπαδοί της και ορκισμένοι εχθροί της θα δυσκολευτούν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα. Το “ντέρμπι ντ’ Ιτάλια” είναι το Γιουβέντους-Ίντερ. Η Μίλαν είναι δεύτερη στα πρωταθλήματα, μαζί με την Ίντερ, σε αρκετά μεγάλη απόσταση από τη Γιουβέντους, και κατά έναν παράδοξο τρόπο, δεν έχτισε ποτέ τη δική της αυτοκρατορία με συνεχόμενους τίτλους -ακόμα και στα καλύτερά της χρόνια, με τους τρεις Ολλανδούς και την ατσάλινη άμυνα, είχε πολύ σκληρό ανταγωνισμό στο Καμπιονάτο, που ήταν με διαφορά το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Εκτός συνόρων όμως, οι όροι αντιστρέφονται θεαματικά. Η Μίλαν έχει μόνη της περισσότερα Πρωταθλητριών και Τσάμπιονς Λιγκ, από ό,τι οι άλλοι δύο μαζί, ενώ η Γιουβέντους είναι η ομάδα με τους περισσότερους χαμένους τελικούς και βλέπει τη φανέλα της να βγαίνει ελλιποβαρής στο ζύγι, συγκριτικά με τους Μιλανέζους.

Η Μίλαν φαίνεται πολλές φορές να αδιαφορεί για το πρωτάθλημα και να την νοιάζει μόνο η Ευρώπη, να παίζει ίσα-ίσα για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ -τώρα όμως ούτε καν αυτό δεν της βγαίνει, αφού βολοδέρνει στη μέση της βαθμολογίας, μακριά από τις θέσεις που οδηγούν στην Ευρώπη. Η Μίλαν είναι ο καλύτερος αντιπρόσωπος της Ιταλίας στην Ευρώπη, αλλά με ένα ελάχιστα παραδοσιακό ιταλικό στιλ.

Η Μίλαν έμοιαζε τα τελευταία χρόνια σαν πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, που προσπαθεί να κερδίσει το στοίχημα με την αιώνια νιότη και γινόταν καταφύγιο για βετεράνους εν ενεργεία που κολλούσαν τα τελευταία τους ένσημα και πίστευαν πως θα μακιγιάρουν τις αδυναμίες τους με τη λάμψη του συλλόγου. Ένας 35άρης έμοιαζε με φέρελπι νέο για τα δεδομένα της ομάδας, μέχρι που στέρεψαν τα λαχεία και άρχισαν να φαίνονται οι αδυναμίες της, χωρίς να πετυχαίνουν οι απόπειρες λίφτινγκ. Σαν αυτά που έκανε ο πρόεδρος της ομάδας, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που την πήρε από την ανυποληψία και την οδήγησε στη λεωφόρο της δόξας και των τίτλων, με τρεις διαφορετικές μεγάλες φουρνιές που έγραψαν ιστορία. Αλλά ο Μπερλουσκονισμός ήταν και το αδύνατο σημείο της ομάδας, αυτό που την έμπλεξε -έστω και με δευτερεύοντα ρόλο- στο σκάνδαλο Καλτσιόπολις, την έκανε αντιπαθή στους εχθρούς της και την άφησε μετέωρη να περιμένει την επόμενη σπείρα της ιστορίας, που θα την φέρει ξανά στην κορυφή.

Οι Μιλανέζοι έχουν λόγους να πιστεύουν πως τις καλύτερες μέρες τους δεν τις έχουν ζήσει ακόμα. Αλλά ως τότε, μπορούν να τρέφονται με τις δόξες από τις χρυσές μέρες του παρελθόντος και τους παικταράδες άλλων δεκαετιών (τους τρεις Ολλανδούς, την ατσάλινη άμυνα πίσω και τόσους άλλους). Είναι τόσο πολλοί που αν μπορούσε να κατεβάσει μια μικτή βετεράνων, οι αντίπαλοί της θα τρόμαζαν και λίγες ομάδες θα μπορούσαν να την συναγωνιστούν. Τόσο πολλοί που οι τιφόζι της έχουν την πολυτέλεια να απορρίπτουν πχ τον Μαλντίνι για τους δικούς τους λόγους και να έχουν ως μοναδικό τους ίνδαλμα και καπιτάνο τον Μπαρέζι που έμεινε πιστός στις αξίες ενός συλλόγου, που φαίνεται να φυτοζωεί αλλά ελπίζει. Στην τελική, τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα και η Μίλαν έσβησε χτες τα 120 κεράκια της…