Τα μπούτια σου Μαρία
29-01-2018
Και με χιόνια και με κρύα, ελαφρά ταξαρχία. Και μπούτια γυναικεία.
Γιατί ούμε σε μια εποχή που πολύς κόσμος τα έχει χαμένα κι έχει μπερδέψει τα μπούτια του, οπότε μια καφρίλα μπορεί να μοιάζει ρομαντική, κι ας έχει άρωμα σεξισμού, γιατί λέει κάτι διαφορετικό και με φαντασία.
Και με χιόνια και με κρύα, ελαφρά ταξιαρχία. Και μπούτια γυναικεία.
Γιατί ζούμε σε μια εποχή που πολύς κόσμος τα έχει χαμένα κι έχει μπερδέψει τα μπούτια του. Ή μάλλον -για να το κάνουμε λιανά: μια εποχή που… αποπροσανατολίζει τις μάζες και τις αφήνει σε ένα τέλμα ιδεολογικής σύγχυσης με ανεπανόρθωτες συνέπειες, ανεπανόρθωτες συνέπειες επαναλαμβάνω, στην ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης και της αποδέσμευσής της από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.
Μια εποχή όπου μια καφρίλα μπορεί να μοιάζει ρομαντική, κι ας έχει άρωμα σεξισμού, απλά και μόνο γιατί λέει κάτι διαφορετικό και με φαντασία. Κάτι ρετρό που παραπέμπει σε άλλες εποχές, όπου όλα ήταν “πιο αγνά” και τα αγοράκια σκέφτονταν γυναικεία πόδια -που τώρα δεν τους κάνουν καμία αίσθηση.
Γιατί τα γυναικεία μπούτια είναι “μια πρόοδος” για αυτούς που έχουν τα μυαλά τους μπάλα-μπάλα, κολλημένα στα ανδρικά μπούτια των ποδοσφαιριστών και τα σουτ που κάνουν. Ή καρφωμένα στα “κάγκελα του αόρατου εχθρού” της απέναντι κερκίδας, όπως τραγουδούσε ο Πανούσης στο “Κάγκελα Παντού”:
Τα μπούτια σου Μαρία, σκοπιά, καψιμί, αγγαρεία…
Τα μπούτια σου Μαρία, σκοπιά, καψιμί, αγγαρεία…
Υστερόγραφο
Κι άντε τα μπούτια. Δεν οφείλουμε κάποτε όμως μια ωδή στα χέρια του Ρότζερ Φέντερερ κι ένα πανό που να τα εξυμνεί, αθλητικά μιλώντας;
Πρόσχωμεν…
