Το τέλος του σκεπτόμενου μπάσκετ;

Το μπάσκετ είναι πολύ απλό και συνάμα σύνθετο άθλημα. Αρκεί να ξέρεις καλά τα βασικά του μπάσκετ -που λέει κι ο τιτάνας Χατζηγεωργίου- και να βάζεις την μπάλα στο καλάθι. Αλλά μια ομάδα που παίζει οργανωμένα, με σχέδιο και τακτική, στοχεύοντας τις αδυναμίες του αντιπάλου, μπορεί να νικήσει μια άλλη, που την ξεπερνά κατά πολύ σε ατομικό ταλέντο και φυσικές ικανότητες.

Αυτά είναι τα στοιχεία που στοιχειοθετούν εν πολλοίς το “σκεπτόμενο μπάσκετ”, όπως το είχε βαφτίσει ο Αργύρης Πεδουλάκης. Οι λεπτομέρεις που γίνονται καθοριστικές, μαζί με το “ειδικό βάρος”, τη “φανέλα” και άλλα στοιχεία, που δεν μπορούν πάντα να αποτυπωθούν στο φύλλο της στατιστικής κι άλλες αμιγώς θετικιστικές προσεγγίσεις του αθλητισμού. Αυτή ήταν η συνταγή της επιτυχίας της εθνικής ομάδας, την περασμένη δεκαετία, όταν το ευρωπαϊκό μπάσκετ φαινόταν να κλείνει ουσιαστικά την ψαλίδα που το χώριζε από το ΝΒΑ.

Έκτοτε όμως έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Η Team USA παραμένει αήττητη από τη Σαϊτάμα, όταν έπεσε πάνω στην Εθνική του Γιαννάκη. Οι NBAers μπορεί να είναι μειοψηφία στο Ευρωμπάσκετ, αλλά δεν κάνουν απλώς τη διαφορά, ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα από τους υπόλοιπους. Όσο για την Εθνική, παίζει κάτι περίεργο και αναχρονιστικό, που του λείπει ο ρυθμός, τα γρήγορα πόδια, το μακρινό σουτ και βασικά η ποιότητα, που μέχρι πρότινος δε χρειαζόταν μούσκουλα, για να πιστοποιηθεί.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι παίκτες που πρωταγωνιστούν στην Ευρωλίγκα παρουσιάζονται αγνώριστοι, δύο και τρεις κλάσεις κάτω από τον Ντράγκιτς, το Ντόνσιτς, το Φουρνιέ, το Ντε Κολό, το Μάρκανεν. Τα μεγάλα αστέρια του ομίλου και της διοργάνωσης, που είναι, ήταν ή θα είναι στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. Η Εθνική χάνει τα ριμπάουντ, κατά διαστήματα τα αυγά και τα πασχάλια, μα το βασικό είναι πως μοιάζει να χάνει το χαρακτήρα που την κράτησε τόσα χρόνια σ’ αυτό το επίπεδο και της επέτρεπε να επιβιώνει στα δύσκολα και να είναι ανταγωνιστική. Φαίνεται να της λείπει ο Γιάννης, ένας σουτέρ σαν τον Ντόρσεϊ, γρήγορα πόδια στη ρακέτα σαν του Όγκαστ και μια σειρά made in USA στοιχεία, που παραπέμπουν στο τέλος του σκεπτόμενου μπάσκετ -μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Η ομάδα έφτασε να δίνει τελικό επιβίωσης απέναντι στους Πολωνούς, κι έμοιαζε ικανή να χάσει από όλους -εκτός από τους Ισλανδούς, που ήρθαν απλώς για την εμπειρία και το χειροκρότημα, κι αυτό το κέρδισαν με το παραπάνω, ακόμα και από το δίδυμο της ΕΡΤ, Χατζηγεωργίου-Ιωάννου, που δε θέλει και πολύ να ξεφύγει. Τι να το κάνουμε ότι αποφύγαμε το σταύρωμα με τους Ισπανούς, όταν δεν ξέρουμε καν αν θα φτάσουμε στην οκτάδα, και φλερτάρουμε με έναν πιο άδοξο -και πρόωρο- αποκλεισμό, ακόμα και από τη φάση των ομίλων;

Αλλά αυτά δεν έχουν καμία αξία, μόλις αρχίσει η φάση των νοκ-άουτ στο Ευρωμπάσκετ, η ιστορία του οποίου είναι γεμάτη ομάδες-ασχημόπαπα που έγιναν κύκνοι στην πορεία ή κι αντιστρόφως. Η Εθνική παίζει σήμερα κόντρα στη Λιθουανία, τη χώρα που έχει το μπάσκετ εθνικό της άθλημα, και μάλλον βολεύεται με το ρόλο του αουτσάιντερ, για να αποφύγει το άγχος και να δείξει στο γήπεδο ό,τι δεν μπόρεσε να βγάλει τις προηγούμενες ημέρες: την ποιότητα και το ταλέντο των παικτών της, που είναι γεματοι παραστάσεις στο κορυφαίο επίπεδο -πλην ΝΒΑ. Το απέδειξε με τους Πολωνούς ο πρωταθλητής Ευρώπης (με τη Φενέρ) Σλούκας, που έκανε σπουδαίο δίδυμο με τον Καλάθη στην περιφέρεια, φτάνοντας αθροιστικά τους 50 πόντους και πάνω από 10 ασίστ (είχαν δηλαδή συμμετοχή πρακτικά σε όλα σχεδόν τα καλάθια της ομάδας).

Οι Λιθουανοί είναι ξεκάθαρο φαβορί, έχουν παίκτες πρωταγωνιστές στο ΝΒΑ, αλλά έχουν ήδη μία ήττα από Έλληνα στη διοργάνωση, από τη Γεωργία του Ζούρου. Και μπορεί να πληρώσουν την αλαζονεία του κόουτς Πατσέσας (βοηθού του Αϊντομάιτις), που λέει πως η Ελλάδα πήρε προπονητή από το γυναικείο μπάσκετ και θεωρεί το Μίσσα αδύναμο κρίκο της Εθνικής μας.

Τι άλλο είδαμε στην πρώτη φάση που ολοκληρώθηκε;

Το Βαγγέλη Ιωάννου σε ρόλο αθλητικού Ραν-ταν-πλαν, να γίνεται πιο γραφικός και από τη σκιά του ή ακόμα κι από το Χατζηγεωργίου, βγάζοντας το ένα άστοχο παρατσούκλι μετά το άλλο. Kill Bill, Άι-Γιώργης Πρίντεζης και Σλούκι Λουκ τα είχε καπαρώσει από τους αγώνες του Ολυμπιακού, για να πάμε τώρα στο Θανάσης Elevator Αντετοκούμπο, Nick the quick Καλάθης (που παραπέμπει σε πρόωρο εκσπερματιστή, παρά σε μπασκετμπολίστα) και το Big Πάπα, για τον Παπαγιάννη, που το φώναζε συνεχόμενα, λες και έπαθε εγκεφαλικό.

Τώρα του μένουν οι τρεις άλλοι Πάπα της ομάδας (ο Red Comrade Παππάς, ο Παπαπέτρου και ο Παπανικολάου) κι ένα παρατσούκλι για τον εαυτό του (που αν το καλοσκεφτείς, μπορεί κι αυτό να έχει βάση το Παπα-%#@*).

-Τον Πάου Γκασόλ να ξεπερνά τον Τόνι Πάρκερ και να γίνεται πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ. Τα οποία πλέον θα γίνονται ανά τετραετία κι έτσι κανείς μάλλον δεν πρόκειται να απειλήσει την πρωτία του Γκασόλ στο κοντινό μέλλον, όπως δεν πρόκειται να πλησιάσει και τους απίθανους μέσους όρους του Γκάλη (πάνω από 30π.) στη διοργάνωση. Ο οποίος σήμερα μπαίνει επισήμως στο Hall of Fame του μπάσκετ, φορώντας το πορτοκαλί κοστούμι που αντιστοιχεί στη διάκριση, σαν τα ανάποδα φλάι που φορούσαν στα χρόνια του οι οπαδοί.

Τη Ρουμανία να βυθίζεται αύτανδρη ως οικοδέσποινα του ομίλου της, αλλά το Ρουμάνο Μαντάτσε να γράφει ιστορία, αφού έγινε ο πρώτος παίκτης που πετυχαίνει τριπλ-νταμπλ σε αγώνα Ευρωμπάσκετ μετά από κάποιον Τόνι Κούκοτς, που βάζει το όνομά του δίπλα σε αυτό του Ρουμάνου.

Τη Σλοβενία να παίρνει την πρωτιά του δικού μας ομίλου και να έχει αυτή το πιο βατό μονοπάτι -σε αντίθεση με αυτό που ψάχναμε εμείς με αλχημείες και σκόπιμες (;) ήττες- για την τετράδα κι ένα μετάλλιο, που το ψάχνει από τότε που ιδρύθηκε ως κράτος. Μέχρι στιγμής, το μόνο μετάλλιο με το οποίο συνδέει το όνομά της είναι αυτό που δεν πήρε ο Γιούρι Ζντοβτς, ως παίκτης της Ενωμένης -αλλά διαλυόμενης- Γιουγκοσλαβίας το 91′, όταν έλαβε εντολή να γυρίσει πίσω στη νεοσύστατη πατρίδα του, εν μέσω της διοργάνωσης.

Και τους Θάντερ της Οκλαχόμα να ρίχνουν αστροπελέκια απαιτώντας να αποσυρθεί ο ελαφρά τραυματίας Αμπρίνες από την αποστολή της Ισπανίας, για να προστατέψουν το περιουσιακό τους στοιχείο. Φτερνίζεται ένας NBAer εδώ και κρυολογούν οι μάνατζέρ του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, για να αρρωστήσουν οι ομοσπονδιακοί τους προπονητές, που βλέπουν τις ομάδες τους να αποδεκατίζονται.