Θα σε κάνω Βασίλισσα

Ας ξεκινήσουμε με μερικούς υπολογισμούς.

Πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών η Λίβερπουλ, κι άλλα τρία η Γιουνάιτεντ, συν τα δύο της Νόττιγχαμ Φόρεστ -που έχει πιο πολλά Πρωταθλητριών παρά πρωταθλήματα- κι από ένα η Άστον Βίλα και η Τσέλσι: σύνολο δώδεκα για τις αγγλικές ομάδες.
Επτά η Μίλαν, τρία η Ίντερ κι άλλα δύο η Γιουβέντους (με τους επτά χαμένους τελικούς) μας κάνουν δώδεκα και για τους Ιταλούς.
Από χτες δώδεκα έχει μόνη της η Ρεάλ, όσα δηλαδή η Ιταλία κι η Αγγλία. Κι αυτές οι συγκρίσεις βοηθούν να συνειδητοποιήσει κανείς το μέγεθος της επιτυχίας και της τροπαιοθήκης της Βασίλισσας.

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είπε “ταπεινά” πως είναι ρέκορντμαν και δεν τον εκπλήσσει τίποτα -από τα κατορθώματά του. Μπορεί κάποιοι να μην τρελαινόμαστε για τον αλαζόνα νάρκισσο, τις βασιλικές αναφορές της Ρεάλ και το ποδόσφαιρο που παίζει, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει μπροστά στον αμείλικτο ΡΕΑΛ-ισμό των αριθμών.
Ακόμα κι αν αφαιρούσαμε τα πρώτα πέντε σερί τρόπαια (επειδή δεν έπαιζαν οι Άγγλοι, δεν είχε ανταγωνισμό, είχε υφαρπάξει το Ντι Στέφανο εν είδει ποδοσφαιρικής “ωραίας Ελένης”), ακόμα κι αν μετρούσαμε μόνο τη σύγχρονη εκδοχή του Τσάμπιονς Λιγκ από το 92-93′, η Ρεάλ θα ήταν πάλι στην κορυφή και το θρόνο της. Κι η μοναδική ομάδα που έφτασε σε δύο συνεχόμενες κατακτήσεις -μετά τη μεγάλη Μίλαν του 89-90.

Η Ρεάλ των γκαλάκτικος είναι η ποδοσφαιρική εκδοχή της θεωρίας της αριστείας. Μαζεύει τους καλύτερους παίκτες, τα πιο εμπορικά ονόματα (δεν ταυτίζονται απαραίτητα αυτά τα δύο), έχει το μεγαλύτερο βάθος χωρίς πολλή γκρίνια από όσους δεν παίζουν αρκετά (με εξαίρεση το Χάμες Ροντρίγκες και το Μοράτα), τις περισσότερες λύσεις στο σκοράρισμα -ακόμα κι ο αντι-τουριστικός Κασεμίρο σκόραρε από σπόντα στο χτεσινό τελικό.
Βασίζεται στην αύρα της, το μύθο της, την προσωπικότητα του προπονητή της. Μα πάνω απ’ όλα στην ποιότητα των μονάδων της και τη λάμψη των αστεριών της, που δε χρειάζονται καλούπια, συστήματα και περιορισμούς, αλλά σωστή διαχείριση κι ισορροπίες για να καταφέρουν να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους.

Και δεν υπάρχει καταλληλότερος για αυτή τη θέση από το Ζιντάν, που έχει την ποιότητα, το DNA της Βασίλισσας, την προσωπικότητα να επιβληθεί σε τόσα μεγάλα “εγώ” και να τα κάνει σύνολο, να απορροφήσει την πίεση και τις αποδοκιμασίες του απαιτητικού κοινού των Μαδριλένων, που δεν εξαιρεί κανέναν από την κριτική. Μόνο αυτός θα μπορούσε πχ να πείσει το Ρονάλντο να αλλάξει το παιχνίδι του και να γίνει φορ περιοχής (finisher) αντί να ζητάει συνέχεια μπάλα. Να κάνει οικονομία δυνάμεων και να μένει έξω σε κάποιους αγώνες, για να είναι στο 100% της φόρμας του στην τελική ευθεία.

Είναι η πρώτη χρονιά που ο Κριστιάνο δεν οργιάζει στη φάση των ομίλων με εύκολους αντιπάλους, αλλά είναι τόσο καθοριστικός στις νοκ άουτ φάσεις, αποτινάσσοντας τη ρετσινιά του παίκτη που δε φαίνεται στα κρίσιμα. Γίνεται μάλιστα ο πρώτος στην ιστορία που καταφέρνει να σκοράρει σε τρεις τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ. Και παραλίγο να πετύχει χατ-τρικ απέναντι στον εμβληματικό Μπουφόν.

Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή. Κι η Βασίλισσα πιστώνεται πως έβαλε τέσσερα γκολ στην ιταλική άμυνα, που είχε δεχτεί μόλις τρία σε όλη τη σεζόν του Τσου-Λου πριν τον τελικό, και είχε κρατήσει στο απόλυτο μηδέν την Μπάρτσα για δύο αγώνες, στην προημιτελική φάση.

Το πρόβλημα της Γιούβε δεν είναι τόσο η ήττα κι η ρετσινιά του λούζερ που αρχίζει να αποκτά μετά τον πέμπτο σερί χαμένο τελικό. Αλλά ότι την πάτησε σαν μαθητευόμενη, ενώ φαινόταν ώριμη κι αποφασισμένη, τη στιγμή που είχε φέρει το ματς εκεί που ήθελε, με το φοβερό γκολ του Μάντζουκιτς. Αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να ακολουθήσει το ρυθμό της Ρεάλ στο β’ μέρος, να αντιδράσει και να βγάλει στο χορτάρι τις ποδοσφαιρικές αρετές της: πάθος, ένταση, άμυνα που τσακίζει κόκαλα, αποτελεσματικότητα, άρνηση να χάσει και να παρατήσει ένα παιχνίδι.

Όλα δείχνουν πως η μεγάλη καριέρα του Μπουφόν θα κλείσει χωρίς το Κύπελλο, που λείπει από τη συλλογή του, αλλά κοσμεί με μια ντουζίνα αντίγραφα την τροπαιοθήκη της Ρεάλ Μαδρίτης. Εκτός κι αν ο Μπουφόν βρει το κουράγιο να συνεχίσει και να φτάσει ξανά στο σημείο να διεκδικήσει το ιερό δισκοπότηρο…