Θα σέβεστε το γυναικείο μπάσκετ

Πριν τον αγώνα η αισιοδοξία ισοδυναμούσε με αφέλεια, κι όλοι έψαχναν μάταια κάποιον οιωνό για να πιαστούν. Οι Λιθουανοί είχαν ποιότητα, βάθος, NBAers, καλή άμυνα και δύναμη πυρός στη ρακέτα, που είναι το αδύνατο σημείο μας. Είχαν όμως και την αλαζονεία του Πατσέσας, που χαρακτήρισε το Μίσσα μέτριο προπονητή, από το γυναικείο μπάσκετ. Και η ύβρις προοιώνιζε την τιμωρία που ερχόταν αμείλικτη, σα νομοτέλεια. Η ομορφιά του μπάσκετ είναι ότι αποδίδει κατά κανόνα δικαιοσύνη, όσο κανένα άλλο ομαδικό άθλημα. Και στα αποδυτήρια οι διεθνείς ξέσπασαν κι έβγαλαν την πίεση των ημερών φωνάζοντας: σας… τιμάει ο Μίσσας!

Το μπάσκετ είναι όμορφο επίσης, γιατί έχει ανατροπές και συγκινήσεις που θα ζήλευαν πολλά αθλήματα. Η Εθνική που θύμιζε ασκέρι απείθαρχων στην πρώτη φάση, έγινε ανίκητος στρατός, με το μαχαίρι στα δόντια κι ακολούθησε το μύθο του ασχημόπαπου, που μεταμορφώθηκε σε κύκνο. Αρκεί να μην ήταν αυτό το κύκνειο άσμα της στη φετινή διοργάνωση, και να έχει κρατήσει τα καλά για το τέλος. Η ομάδα που “ξημερώματα δίνει δικαιώματα” για καζούρα και χολή, δε χάριζε χτες ούτε τον πυρετό της στους Λιθουανούς, στερώντας τους ακόμα και το δικαίωμα στην ελπίδα, που πεθαίνει τελευταία (ή μετά από δημοψηφίσματα).

Εκεί που απορούσαμε γιατί οι διεθνείς αδικούν τον εαυτό τους με τις εμφανίσεις τους, μόλις τους αδίκησε κάποιος τρίτος με τις δηλώσεις του, βρήκαν το κίνητρο που τους έλειπε για την υπέρβαση κι έβγαλαν φάσεις που δεν έκαναν όλη τη χρονιά στην Ευρωλίγκα: τα τρίποντα του Καλάθη, οι 20 plus πόντοι του Σλούκα στα δύο τελευταία ματς, τα έξι κλεψίματα του Μπουρούση, η σκυλίσια άμυνα του Παπανικολάου. Λες κι είχαν πάρει λίγη από την μπασκετική αύρα του Νίκου Γκάλη, και της λαμπρής βράβευσής του για την είσοδό του στο Hall of Fame, τα ξημερώματα του Σαββάτου. Η από την ανατροπή του Ολυμπιακού στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ, προ πενταετίας, στο ίδιο γήπεδο.

Μα προπαντός η ομαδική λειτουργία κι οι 20 ασίστ, τα μόλις επτά λάθη, οι 64 πόντοι παθητικό. Δηλαδή τα βασικά συστατικά του σκεπτόμενου μπάσκετ, που ψες ντύθηκε γυναικείο, με γαλανό φόρεμα (όχι σαν αυτό της Μακρόν). Οι Λιθουανοί, που έχουν σοβιετικό παρελθόν, θα έπρεπε να γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει σεβασμός στο “άλλο μισό του ουρανού”, αλλά έσβησαν από τη μνήμη τους κάθε τι σχετικό με την εργατική έφοδο στον ουρανό κι έμειναν να βαλτώνουν στο νεοναζισμό που ευδοκιμεί στις βαλτικές χώρες, αλλά και στην Εθνική Λιθουανίας -αν θυμηθούμε παλιότερα το Λαβρίνοβιτς.

Ακούγεται αφόρητα κλισέ, αλλά με την εμφάνισή της (πρωτίστως με αυτή και δευτερευόντως με τη νίκη ή με την πρόκριση στην οκτάδα που δεν είναι δα πρωτόγνωρο κατόρθωμα) η Εθνική είναι σα να βροντοφώναξε προς τους αλαζόνες Λιθουανούς: θα σέβεστε. Αλλά το σεβασμό τον επιβάλλεις και τον κερδίζεις μόνος σου, στην πράξη, όχι στο μιλητό. Κι η Εθνική κατάφερε αν μη τι άλλο να κερδίσει το σεβασμό όλων, ακόμα και αν -ο μη γένοιτο- γνωρίσει τη συντριβή στον προημιτελικό της Τετάρτης, όπου θα αντιμετωπίσει το νικητή του ζευγαριού Κροατία-Ρωσία. Πόσο πιθανό είναι όμως, αν συνεχίσει με τέτοιες εμφανίσεις;