Το θαύμα της Σαϊτάμα και η “πρώτη Σεπτέμβρη” των επαγγελματιών του NBA

Δεν ήταν αγώνας που έκρινε το χρυσό μετάλλιο, θεωρείται όμως η πιο σημαντική νίκη στην ιστορία της ελληνικής ομάδας. Δεν ήταν ούτε η πρώτη φορά που έχαναν οι επαγγελματίες του ΝΒΑ, ήταν όμως η τελευταία μέχρι και σήμερα, 12 χρόνια μετά, κάτι που δείχνει την αξία της. Απ’τις νίκες που έρχονται μόνο μία φορά κι έχεις να τις θυμάσαι για μια ζωή.

Το Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας ξεκίνησε με τέσσερα δυνατά φαβορί, που μπήκαν επικεφαλής των ομίλων κι έφτασαν εύκολα στην τετράδα: Η χρυσή ολυμπιονίκης Αργεντινή, η Ισπανία που θα έφτανε στην κορυφή του κόσμου, οι ΗΠΑ που έκαναν νέα αρχή με τον κόουτς Σιζέφσκι κι η Ελλάδα που ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Στον όμιλο η Εθνική βγήκε πρώτη και αήττητη χωρίς να φορτσάρει, με μια επική ανατροπή κόντρα στους Αυστραλούς. Έχασε όμως το Ζήση από μια εγκληματική αγκωνιά του Βραζιλιάνου Βαρεζάο, που έκτοτε τα ελληνικά ΜΜΕ τον αντιμετωπίζουν σχεδόν σα μαφιόζο.

Στο πρώτο νοκ-άουτ λίγο έλειψε να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας. Οι Κινέζοι πήραν διψήφιο προβάδισμα, αλλά η τάξη αποκαταστάθηκε πριν το ημίχρονο, χωρίς περαιτέρω απρόοπτα. Οι Γάλλοι στον προημιτελικό ήταν πιο εύκολο εμπόδιο απ’ό,τι στο Βελιγράδι την περασμένη χρονιά. Το “Βάλ’το αγόρι μου” θα ερχόταν στον ημιτελικό με τις ΗΠΑ και δε θα ήταν μία φάση, αλλά διψήφιος αριθμός, με τρίποντες βόμβες, η μία πίσω από την άλλη.

Οι Αμερικανοί προέρχονταν από δύο αποτυχίες που στραπατσάρισαν την εικόνα τους, δίνοντας τέλος στο αήττητό τους. Είχαν κηρύξει πανστρατιά με τα καλύτερα αστέρια τους (Λεμπρόν, Καρμέλο, Γουέιντ, Χάουαρντ, Πολ και άλλους) κι ήταν αποφασισμένοι να σβήσουν τις αρνητικές εντυπώσεις και να επιστρέψουν στην κορυφή. Μπήκαν δυνατά στον αγώνα, προηγήθηκαν 33-21, ίσως πίστεψαν πως η νίκη είχε κριθεί. Η ελληνική αντεπίθεση άρχισε με την είσοδο του Σοφοκλή Σχορτσανίτη, που ήταν οδοστρωτήρας, δικαιολογώντας τον τίτλο του “Μπέιμπι Shaq”. Αυτός χόρευε στη ρακέτα κι οι άλλοι εκτελούσαν έξω από το τρίποντο. Η Εθνική Επιστράτευσε το παλαιομοδίτικο figurate και μπόλικο pick’n’roll για το οποίο δεν είχε αντίδοτο η αντίπαλη άμυνα. Οι διεθνείς έκαναν το παιχνίδι της ζωής τους, ρίχνοντας τους χρυσοπληρωμένους ΝΒΑers στα σκοινιά, και φτάνοντας τους 101 πόντους στην επίθεση. Πέρασαν μπροστά 39-38, προηγήθηκαν ακόμα και με 14 p (65-51) και στην ουσία δεν απειλήθηκαν ποτέ ως το τέλος.

Ο Παπαλουκάς ήταν μαέστρος με 12 ασίστ, ο Σπανούλης πρώτο βιολί με 22 πόντους, ο Σοφοκλής Οβελίξ μες στις ρακέτες με 14, ο αρχηγός Κακιούζης έφθασε τους 15 και ο Διαμαντίδης που το σκάουτινγκ των Αμερικανών ξεχώρισε ως τον πιο επικίνδυνο σουτέρ (;) είχε 12, βγάζοντας τρομερές άμυνες. Απ’τα παιχνίδια που βγαίνουν μια φορά στη ζωή του κάθε παίχτη…

Όπως δυστυχώς έγινε και στον τελικό, από την ανάποδη. Εκεί μας περίμεναν οι Ισπανοί, που τα επόμενα χρόνια θα εξελίσσονταν σε κακούς μας δαίμονες. Είχαν νικήσει στον πόντο την Αργεντινή σε ένα δραματικό ημτελικό, όπου έχασαν με τραυματισμό τον καλύτερό τους παίχτη, τον Πάο Γκασόλ, κάτι που όμως, εκ του αποτελέσματος, φάνηκε να τους συσπειρώνει. Η δική μας Εθνική αντιθέτως άδειασε από βενζίνη κι ενέργεια. Δεν της έβγαινε τίποτε, κι έμεινε σε ρηχά νερά, κάτω από τους 50 πόντους κι έχασε εύκολα, χάνοντας παράλληλα τη μεγαλύτερη ευκαιρία για την παρθενική κατάκτηση της κορυφής του κόσμου σε οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα. Εκείνο το τρελό διήμερο, η Εθνική σημείωσε συνολικά σχεδόν 150 πόντους, αλλά με την πιο απρόσμενη κι απίθανη κατανομή απ’τους 101 στους 47.

Όσο για τις ΗΠΑ, βίωσαν το απόλυτο σοκ, και τη δική τους “ενδεκάτη Σεπτέμβρη” με δέκα μέρες διαφορά από την επέτειο. Ήταν το πιο ηχηρό χαστούκι που είχαν δεχθεί, δεδομένου ότι βρίσκονταν σε καλή κατάσταση και με ένα από τα καλύτερα δυνατά ρόστερ. Φρόντισαν ωστόσο να αντλήσουν διδάγματα από την ήττα και να κάνουν το πάθημα μάθημα. Έγιναν λιγότερο αφελείς και τακτικά καλύτεροι, ανοίγοντας εκ νέου την ψαλίδα με τους ανταγωνιστές, για να χτίσουν από την αρχή ένα καινούριο εντυπωσιακό σερί. Και την επόμενη φορά που αντιμετώπισαν έναν σπουδαίο αντίπαλο από την Ευρώπη, την εκπληκτική Ισπανία που μας νίκησε στον τελικό της Σαϊτάμα, ήταν υποψιασμένοι και κατάφεραν να καταβάλουν δις την αντίστασή τους, στο Πεκίνο και το Λονδίνο στους πιο εντυπωσιακούς τελικούς της ιστορίας των Ολυμπιακών τουρνουά μπάσκετ.

Έτσι η ιστορία έγραψε πως η τελευταία ήττα των γιάνκηδων προέρχεται από τη σπουδαία ελληνική ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη. Κι αν ο ίδιος έλεγε πως “ιστορία γράφουν οι παρέες” – κατά τον στίχο ενός έντεχνου τραγουδιού της εποχής – εμείς ξέρουμε πως η ιστορία γράφεται με ανυπακοή. κρατώντας τις αναλογίες και τους αθλητικοπολιτικούς συμβολισμούς- κι ας μην έχουν στην πραγματικότητα θέση στον αθλητισμό και τον καθορισμό του αποτελέσματος.