Θοδωρής Ζαγοράκης – Είναι δεξιός, είναι δεξιός ο αρχηγός…

Κατά μία έννοια, ο Θοδωρής Ζαγοράκης – που γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 27 Οκτώβρη 1971 σε ένα χωριό της Καβάλας, είναι το απόλυτο πρότυπο (ή πρώτυπο κατά Διαμαντοπούλου) του μέσου Έλληνα δεξιού. Ποδοσφαιριστής, λαϊκό παιδί, που δεν έμπλεξε ποτέ με θολοκουλτουριάρες, αλλά με μία τραγουδίστρια απ’τα μπουζούκια που σύχναζε και ένα μοντέλο που έκανε κάποτε γυμνές φωτογραφίσεις, αλλά την επανέφερε στον (χρειάζονται κι αυτά για το σταρ σύστεμ) “ίσιο δρόμο” και την έκανε δούλα και κυρά, καλή σύζυγο και μητέρα. Ακολούθησε το δρόμο της αριστείας ως ποδοσφαιριστής κι ως διοικητικός παράγοντας αργότερα, έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης το ’04, στο “μεγάλο καλοκαίρι της Ελλάδας” κι αυτό έγινε ουσιαστικά το διαβατήριό του για την Ευρωβουλή και την πολιτική καριέρα που ξεκίνησε ουσιαστικά χωρίς να έχει κανένα σχετικά χάρισμα πλην του αφηγήματος της αριστείας του.

Έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στον ΑΟ Καβάλας και πήρε σύντομα μεταγραφή για τον ΠΑΟΚ, με τον οποίο συνδέθηκε. Πρόλαβε τα πέτρινα χρόνια επί Βουληνού με την αποχή των οπαδών, τη χρονιά που κινδύνευσε με υποβιβασμό η ομάδα, αλλά και την αναγέννησή της με τις καλές πορείες στην Ευρώπη. Το ’98 ήταν στην καλύτερη ποδοσφαιρική του ηλικία, παίρνοντας μεταγραφή για την αγγλική Λέστερ, με την οποία έφτασε σε δυο τελικούς Λιγκ Καπ και μια κατάκτηση του τροπαίου πριν οι αλεπούδες φτάσουν το θαύμα της κατάκτησης της Premier League με το Ρανιέρι.

Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά από δυο χρόνια για την ΑΕΚ. Σε κάποια φάση υποβλήθηκε σε έλεγχο κι ανιχνεύτηκαν στον οργανισμό του αυξημένα επίπεδα τεστοστερόνης πάνω από το κανονικό. Κινδύνευσε με τιμωρία, αλλά το δικαστήριο δέχτηκε πως οι αυξημένες τιμές οφείλονταν στον οργανισμό του και παράγονται φυσικά, προκαλώντας τη σχετική πλάκα για το πόσο απόλυτο αρσενικό είναι. Με την ένωση πήρε ένα Κύπελλο, αλλά το πρωτάθλημα παρέμεινε άπιαστο όνειρο.

Αποζημιώθηκε όμως με το παραπάνω φτάνοντας με την Εθνική ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης, σε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του θεσμού. Ο Ζαγοράκης ήταν αρχηγός της ομάδας που σήκωσε το Euro της Πορτογαλίας, έγραψε το στιγμιότυπο της καριέρας του με την ντρίπλα στο Λιζαραζού και τη σέντρα για το κεφάλι του Χαριστέα στον προημιτελικό με τους Γάλλους και αναδείχτηκε κορυφαίος παίχτης της διοργάνωσης, μπαίνοντας μάλιστα και στην πρώτη δεκάδα των υποψηφίων για τη Χρυσή μπάλα στα 33 του χρόνια. Συνολικά έφτασε τις 120 συμμετοχές με το εθνικό συγκρότημα, πίσω μονο από το Γ. Καραγκούνη στη σχετική λίστα.

Οι μεστές εμφανίσεις του του έδωσαν το διαβατήριο για το Καμπιονάτο και τη Μπολόνια, ενώ επέστρεψε στον ΠΑΟΚ για να κλείσει την καριέρα του, προκαλώντας ντελίριο στους οπαδούς: “Οέο-οέο πρωτάθλημα θα πάρουμε με αρχηγό τον Τέο”

Ο Ζαγοράκης κρέμασε τα παπούτσια του αλλά ανέλαβε τις διοικητικές τύχες της ομάδας, παραμένοντας σχεδόν μια πενταετία στο τιμόνι (με ένα μικρό διάλειμμα, όπου τον αντικατέστησε ο Ζήσης Βρύζας) σε αυτό που ένας συνεργάτης του ονόμασε καθ’υπερβολή “επανάσταση”.

Ο Ζαγοράκης έδειξε αμέριστη εμπιστοσύνη στο Σάντος, είδε την ομάδα να φτάνει στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και ουσιαστικά έπαιξε μεταβατικό ρόλο μέχρι την έλευση του “σωτήρα” Ιβάν Σαββίδη, που πάντως δεν είχε καμία σχέση πχ με τη ρωσική Οχτωβριανή Επανάσταση.

Μετά από σύντομη αγρανάπαυση, ο Ζαγοράκης βρήκε μια ζεστή αγκαλιά στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ, όπου φροντίζει να μην κάνει πολύ θόρυβο, για να μην εκτίθεται – πχ όπως ο Ανατολάκης κάποτε. Παρόλα αυτά θεωρείται “πολιτικό κεφάλαιο” (!) για την πόλη κι έτσι καλλιεργείται η φημολογία πως ετοιμάζει την υποψηφιότητά του για το Δήμο Θεσσαλονίκης, με τη ΝΔ να πιστεύει πως έχει βρει τον κατάλληλο αντι-Μπουτάρη. Και μη χειρότερα…