Τίνος είσαι εσύ;

Η απουσία της Εθνικής από το Μουντιάλ είναι γνώριμη συνθήκη και μας αφήνει με τη χαρά του ουδέτερου, που θα απολαύσει χωρίς άγχος το Μουντιάλ. Οι συντάκτες και συνεργάτες της Κατιούσα απαντάν στο προαιώνιο ερώτημα “τίνος είσαι εσύ;”, αποκαλύπτουν τις συμπάθειες και τους ποδοσφαιρικούς τους έρωτες και περιμένουν να δουν αν θα δικαιωθούν οι διεθνιστικές τους εμμονές ή θα τις περισυλλέξουν τα σκουπιδιάρικα ως συνήθως. Θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος, με πιο ειδικές αναλύσεις από ανθρώπους που σου τα λεν καλά και στα εξηγούν ωραία.

Ποια Εθνική υποστηρίζεις παραδοσιακά στο ΜΟΥΝΤΙΑΛ;

2310net: ΝΙΓΗΡΙΑ

Στα Μουντιάλ έχω πάντα μια ομάδα ομάδων που συμπαθώ παραδοσιακά και άλλη μια που αντιπαθώ. Στις πρώτες ανήκουν αρκετές χώρες όπως η Βραζιλία, η Ιταλία, η Αγγλία, όλες οι υποσαχάριες αφρικανικές, φυσικά η Ουρουγουάη και πάντα υπάρχει χώρος για μια μικρότερη που μπορεί να μου κάνει κλικ. Στο δεύτερο γκρουπ ανήκουν οι αντιπαθητικοί Γερμανοί, οι υπερόπτες Ισπανοί, οι Ολλανδοί, όλες οι Ασιατικές από το 2002 και μετά και παραδοσιακά οι γηπεδούχοι. Με την Αργεντινή ήμουν ουδέτερος μετά το 1994.

Ωστόσο, αν κάποια ομάδα συμπαθώ περισσότερο αυτή είναι η Νιγηρία. Η συμπάθεια ξεκίνησε το 1996, όταν εκείνη η υπέροχη Ολυμπιακή ομάδα κατέκτησε το χρυσό απέναντι σε ομάδες-μεγαθήρια με αντιπάλους υπερπαίκτες σε νεαρή ηλικία.

Η παρέα του Οκότσα, του Κανού, του Ταρίμπο Ουέστ, του Μπαμπαγκίντα, του Ολίσε, του Αμοκάτσι ήταν σαν να έπεσε από τον ουρανό. Που να φανταστώ στην εφηβεία μου ότι υπάρχει αφρικανικό ποδόσφαιρο μετά τον Ροζέ Μιλά;

Η συμπάθεια έγινε αγάπη όταν εκείνα τα χρόνια που η νυχτερινή μας έξοδος ήταν τα «ηλεκτρονικά», το virtual striker, το Pro της εποχής για τους νεαρότερους αναγνώστες μας, επιβράβευε όποιον επέλεγε την ομαδάρα με τα πράσινα και έκανε πλαγιοκοπήσεις και σέντρες ακριβείας για το κεφάλι του ψηλού με το «4» στην πλάτη.

Από τότε σε κάθε Μουντιάλ, η Νιγηρία είναι η μεγάλη μου συμπάθεια. Ξέρω πως δεν θα φτάσει σε κάποιο τελικό και δεν θα κατακτήσει κάποιο Παγκόσμιο, αλλά εμείς δεν γίναμε Νιγηρία για τους τίτλους. Ούτε για τις στυλιστικές επιλογές της Ομοσπονδίας βέβαια.

Όταν έρχεται ο αποκλεισμός της Νιγηρίας υποστηρίζω όποια άλλη ομάδα από το γκρουπ των συμπαθητικών μου κάνει κλικ. Συνήθως αυτή είναι η Βραζιλία, αλλά άλλο να βλέπεις Ριβάλντο, Ρονάλντο, Ροναλντίνιο, Ρομάριο, Κακά και Ρομπέρτο Κάρλος και άλλο τον Νειμάρ. Μεταξύ μας, Μουντιάλ σημαίνει Βραζιλία. Είναι εκείνες οι μέρες του καλοκαιριού που υπομένεις τον καύσωνα με αντάλλαγμα λίγο καρπούζι με τυρί και δυο βραζιλιάνικες ντρίμπλες.

Giorgos Miamis: Ποτάμι aka Αγγλία

Ακολουθεί ποταμίσια απάντηση, όσο και να τις σιχαίνομαι. Παραδοσιακά δεν είχα κάποια ιδιαίτερη προτίμηση σε συγκεγκριμένη χώρα, οι συμπάθειες μου έρχονταν είτε λόγω μιας συγκεκριμένης φουρνιάς ποδοσφαιριστών σε σύνολο ή ατομικά. Πλην απο κάποια συμπάθεια σε Αργεντινή και Αγγλία χωρίς κάποιο ιδιαιτέρο λόγο, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Ας το πάρει ο καλύτερος (Μέσι) και όχι ο Ράμος ή ο Κριστιάνο.

Sniper: Αργεντινή

Δεν υποστηρίζω σθεναρά την ίδια ομάδα από μικρό παιδί μέχρι σήμερα. Μικρό, με γοήτευε ο Ρομάριο και θεωρούσα τον Μαραντόνα λίγο υπερεκτιμημένο. Ταυτόχρονα περνούσα μια φάση που δεν υποστήριζα ομάδες, αλλά παίκτες. Ήταν η περίοδος που έβλεπα και Formula 1, οπότε πιστεύω πως έπαιξε έναν ρόλο κι αυτό στην εξατομίκευση, αλλά ευτυχώς αυτό το λάθος (το να ασχολούμαι με τη Formula) το διόρθωσα μετά τα δύο πρωταθλήματα του Χάκινεν και την επιστροφή του Σουμάχερ στην κορυφή.

Πλέον είμαι Αργεντινή. Το «πλέον», είναι εδώ και πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Και Ολλανδία. Αλλά βασικά Αργεντινή. Γιατί; Για την ωραία μπάλα. Για το ότι είναι μάλλον η πιο «ευρωπαική» απο τις λατινοαμερικανικές ομάδες. Για τις ωραίες παρα-ποδοσφαιρικές ιστορίες. Για τον Μπατιστούτα. Για το ότι ειναι η χώρα του Τσε. Για το Μαραντόνα, το μεγαλύτερο παίκτη όλων των εποχών. Για τον Μαραντόνα, που εβαλε το ωραιότερο γκολ στην ιστορία της διοργάνωσης (μη λεμε τώρα ποιο). Για το Μαραντόνα και το «χέρι του θεού» που δεν έπρεπε να μετρήσει, αλλά ακόμα και οι Άγγλοι έμειναν μα………….γεμένοι. Για τον Μάνου Τσάο που σκάρωσε τραγουδάκι για τον Μαραντόνα:

Για τον Μαραντόνα πάλι, για τα λάθη του και τα πάθη του. Για την ανυπολογιστή ποδοσφαιρική του αξία. Για τα ταξίδια στην Κούβα και τον Κάστρο. Για το ότι εκανε τη μισή Ιταλία να υποστηρίζει αυτόν στο Μουντιάλ του ’90. Για το ότι έχει ένα τρόπαιο, ενώ με λίγο διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσε να έχει και τρία. Για το ότι εχει βαλει και το δεύτερο ωραιότερο γκολ στην ιστορία της διοργάνωσης και μάλιστα στο ίδιο Μουντιάλ, κόντρα στο Βελγιο. Φάτε την, γελοίοι Βέλγοι. Για τον Μαστσεράνο. Για τον Καμπιάσο, τον Ζανέτι, τον Τέβες. Ξανά για τον Μπατιστούτα. Για τη μακρά παράδοση μακρυμάλληδων παικτών, μελαψών και λευκών (τώρα βέβαια ειναι σπάνιο αυτό). Για τον Ρικέλμε, που δεν εγινε ποτε δεύτερος Μαραντονα. Για τα παραδοσιακά επικά ματς με την Αγγλία και τη Γερμανία, γεμάτα με ένταση και ανατροπές. Για το «vamo vamo Argentina». Για τον Αγουέρο που του αρέσουν τα anime. Για τις μεγάλες συγκινήσεις που μου έδινε αυτή η ομάδα, πριν ακόμα ξεκινήσω να την υποστηρίζω σταθερά. Και για τον Μέσι. Τον Μέσι, που είναι ήδη ο καλύτερος όλων των εποχών και που προλαβαίνει να γίνει και ο μεγαλύτερος. Τον Μέσι, που πηρε τα σκήπτρα της Μπαρτσελόνα από τον Ροναλντίνιο και την έκανε το πιο συναρπαστικό ποδοσφαιρικό κλαμπ στην ιστορία. Για τον Μεσι, που είναι ό,τι πιο εξωγήινο έχουμε δει στα γήπεδα και μακάρι να τον χαζεύουμε για πολλά χρόνια ακόμα. Αυτή είναι η προτελευταάα του ευκαιρία να κατακτήσει αυτό που πραγματικά του αξίζει και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει πέσει ποτέ τέτοιο βάρος στους ώμους ενός παίκτη, να αποδεικνύει συνέχεια ότι είναι ο καλύτερος. Να απαιτείται απ’ αυτόν να σηκώνει Μουντιάλ λες και παίζει μόνος του. Αυτά για την Αργεντινή.

Από κει και πέρα, παραδοσιακά είμαι και με Ολλανδία. Για το χρώμα της φανελας, για τα ανάποδα πορτοκαλί φλάι, για την ωραία μπάλα, για τον φαν Πέρσι, τον Κλάιφερτ, τον Ντένις Μπέρκαμπ, τον φαν Μπάστεν και κυρίως τον Κρόιφ, τον κορυφαίο ευρωπαίο παίκτη όλων των εποχών και ίσως τον σημαντικότερο ποδοσφαιράνθρωπο στην ιστορία. Κατά καιρο’υς συμπαθώ και άλλες ομάδες, όπως την Κύπρο της Αργεντινής, την Ουρουγουάη, καμιά Σκωτία όταν μας κάνει την τιμή, καμιά Ιρλανδία, καμιά Σουηδία επί Λάρσον, ενώ έχω και μια αδιάφορη συμπάθεια και υποστηρικτικότητα προς τη Γερμανία. Γενικά ειμαι υποστηρικτικός τύπος: να φανταστείτε ότι κάποτε ψιλοστήριζα και Αγγλία. Πλέον δεν έχω ιδέα γιατί. Αλλά ας μη χάνουμε το focus: Vamo Argentina και Meeesiiiii Meeeesiiii.

Γιάννης Α-Γιάννης: Αγγλία

Με την Λίβερπουλ. Αλλά αφού δεν παίζει η Λίβερπουλ, όπου παίζουν οι περισσότεροι παίκτες της Λίβερπουλ. Είμαστε με τον Τρεντ, με τον Χέντερσον και τα άλλα παιδιά. Αλλά κυρίως με αυτούς. Έχουμε την μόνιμη υπεροψία των Άγγλων, που δεν στηρίζεται πραγματικά πουθενά, μιλάμε για την ομάδα που έχει ένα λιγότερο Euro από την Ελλάδα και μόλις ένα περισσότερο Μουντιάλ από εκείνη.

Θα πάρει κόκκινη ο Κέιν; Θα πετάξει ένα πέναλτι στα πουλιά ο Ντέλε Άλι; Ποιος ξέρει; Σε κάθε περίπτωση, την εμπιστευόμαστε με κλειστά μάτια, θα βρει τρόπο να αποκλειστεί από τον Παναμά ή την Τυνησία και με δάκρυα στα μάτια θα πούμε όλοι μαζί ότι την επόμενη φορά «θα είναι η σειρά μας». Same old.

Δύσκολες Νύχτες: Γερμανία (uber alles)

Ενέταξαν μια σειρά μετανάστες στην ίδια ομάδα, οπότε είναι εκ των πραγμάτων συμπαθείς, καμία σχέση με Αρία Φυλή. Έχουν τον ίδιο προπονητή εδώ και 12 χρόνια, βγάζουν συνεχώς καινούριες φουρνιές παικτών. Έχουν αν μη τι άλλο χαρακτήρα, κάνουν ανατροπές, δεν το βάζουν ποτέ κάτω. Και επτάρα στους Βραζιλιάνους έριξαν και το Μουντιάλ πήραν και στα φαβορί να το πάρουν ξανά είναι. Είχαν πρόγραμμα.

Πάντα έχουν. Η Νάσιοναλ Μάνσαφτ είναι ό,τι πιο κοντινό είδαμε ποτέ στον κεντρικό σχεδιασμό στο ποδόσφαιρο, τώρα που δεν υπάρχει πια Σοβιετική Ένωση. Μια καλοκουρδισμένη μηχανή, με πολύτιμα γρανάζια, όπου όμως δεν υπάρχει κανείς μεγάλος αστέρας να ξεχωρίζει, γιατί σταρ είναι το σύνολο, που μπαίνει uber alles. Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει χώρος για τα άτομα και τις προσωπικότητες, που γίνονται βίδες σε ένα ψυχρό σύστημα, όπως λένε οι εχθροί μας. Όπως λέει και το σύνθημα εξάλλου, κατάλληλα προσαρμοσμένο στην περίσταση: χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά…

Η Γερμανία είναι η ομάδα που θέλουν όλοι να νικήσουν στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Άγγλοι, Γάλλοι και Ισπανοί, Ιταλοί και Ολλανδοί που θα λείψουν φέτος -ενώ Μουντιάλ χωρίς Γερμανία και Βραζιλία δε νοείται. Άνοιξε εσχάτως λογαριασμό και με Λατινική Αμερική, με την επτάρα στη Βραζιλία, και τις συνεχόμενες φορές που έχει βρει πελάτες την Αργεντινή. Την μισούν όλοι γιατί θεωρούν τους Γερμανούς ψυχρούς και αντιπαθητικούς, κατά βάθος όμως απλά τους ζηλεύουν γιατί είναι οι καλύτεροι.

Υ.Γ: Έσσεται βουρστ…

Ελευθέριος Ριλοάδης: Αργεντινή για ειδικούς λόγους

Παραδοσιακά υποστηρίζω την Αγγλία. Τώρα το γιατί είναι αυτονόητο και δεν θα το εξηγήσω. Κάθε ποδοσφαιρόφιλος πρέπει να είναι πρώτα με την Αγγλία. Γιατί Αγγλία = Ποδόσφαιρο.

Σε αυτό το Μουντιάλ όμως θα είμαι με την Αργεντινή σε περίπτωση δηλαδή που συναντηθεί με την Αγγλία, αυτό θα γίνει μετά τους ημιτελικούς, οπότε ας πάει και το παλιάμπελο. Η ομάδα που έριξε ακυράκι στο Ισραήλ για το φιλικό στην Ιερουσαλήμ, η ομάδα που έκανε την κυβέρνηση του Ισραήλ να το φυσάει και να μην κρυώνει, πρέπει να πάρει και τον τίτλο. Επιπρόσθετα θα αναγνωριστεί επιτέλους η τελειότητα του Μέσσι και θα αποκατασταθεί η ιστορική αδικία, μιας και δυστυχώς κρίνεται ένας ποδοσφαιριστής από το αν έχει κατακτήσει Μουντιάλ ή όχι.

Καπυμπάρα: Καμερούν

Παραδοσιακά, υποστηρίζω το Καμερούν γιατί έβαλε την Αφρική στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη με παίχτες που έπαιζαν στη χώρα ή σε μικρές ομάδες της Γαλλίας. Ανανέωσε τον ενθουσιασμό μας για το ποδόσφαιρο και χάρισε το χαμόγελο και τη φυλετική υπερηφάνεια σε εκατομμύρια μαύρους όλης της Αφρικής & της μαύρης διασποράς στην Ευρώπη και την Καραϊβική. Γράφτηκαν τραγούδια όπως το Roger Milla του Κονγκολέζου Pepé Kallé ή το Pam-Pam Cameroon του Τζαμαϊκανού Macka-B, που έβαλαν την ομάδα του 1990 στη μαύρη ποπ κουλτούρα.

Παπαγάλος: Σοβιετική Ένωση (Αργεντινή)

Όσο υπήρχε ΕΣΣΔ η απάντηση ήταν απλή. ΕΣΣΔ όχι μόνο γιατί εκπροσωπούσε την πατρίδα των λαών αλλά και γιατί το ποδόσφαιρο που έπαιζε, ήταν ξεχωριστό, προϊόν μιας καλοκουρδισμένης μηχανής.

Μετά τις ανατροπές του σοσιαλισμού υποστηρίζω παραδοσιακά Αργεντινή.

Η παρουσία του Μαραντόνα, το γκολ του αιώνα το 1986 κόντρα στην Αγγλία, η μεγαλειώδης πορεία στο Μουντιάλ του 1990, η κόντρα του με την ηγεσία της ΦΙΦΑ ήταν κάποιοι από τους λόγους που με έκαναν υποστηρικτή της Αργεντινής. Επίσης, το γεγονός ότι, συνήθως, στις ομάδες της Αργεντινής συνυπάρχουν ποδοσφαιριστές με την τεχνική των Βραζιλιάνων και με τον τσαμπουκά των Ουρουγουανών αποτελεί ένα στοιχείο που μου αρέσει στο ποδόσφαιρο. Μπορεί, λοιπόν, το μυαλό να λέει Ισπανία για το φετινό Μουντιάλ η καρδιά όμως λέει Αργεντινή. Vamos Argentina.

Όχι, δεν ξύθηκε κανείς από τη φωτογραφία…

Σφυροδρέπανος: Αργεντινή-Ισπανία

Γενικά υποστηρίζουμε Μπαρτσελόνα. Ναι αλλά στα Μουντιάλ; Στα Μουντιάλ είμαστε φανατικά Μπάρτσα, απλά αυτό αλλάζει, προσαρμόζεται ευέλικτα και παίρνει απλώς διαφορετικές μορφές.

Ξεκίνησε πχ να είναι Ολλανδία τον καιρό του προπονητή Κρόιφ και μετά που ο Φαν Χάαλ έφερνε μα καραβιά συμπατριώτες του στη Βαρκελώνη, εκτός από αυτούς που πραγματικά είχαμε ανάγκη, δηλ τον Μπέργκαμπ και βασικά τον Φαν Ντερ Σάαρ στο τέρμα, όπου πονούσε παραδοσιακά η ομάδα.

Συνέχισε με μια νότα από το jogo bonito του Ρονάλντο, του Ριβάλντο, του Ροναλντίνιο, ακόμα και από την αλητεία του Ντάνι Άλβες, ή το Νεϊμάρ και τώρα τον Κουτίνιο. Αλλά δε με έκανε ποτέ να υποστηρίξω τη Βραζιλία.

Βρήκε το συνεχιστή του Κρόιφ και του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου στο πρόσωπο του Γκουαρδιόλα και την Ισπανία του 2010, που βγήκε πρωταθλήτρια αποκλειστικά με blaugrana γκολ (ο Βίγια πήρε μεταγραφή εκείνο το καλοκαίρι) και ήταν βασικά μια Μπάρτσα χωρίς το Μέσι (καρδιά σκισμένη στα δύο) και νίκησε στον τελικό την Ολλανδία, που όμως πρόδωσε τις αρχές του Ολλανδισμού του Κρόιφ, πουλώντας την ψυχή της στο διάβολο της σκοπιμότητας. Το σύνολο τελικά πάντα θα επικρατεί της μονάδας, και η Μπάρτσα βγήκε ουσιαστικά πρωταθλήτρια κόσμου το 2010, μαζί με τον τρόπο παιχνιδιού της, ενώ ο Μέσι το κυνηγά ακόμα, σαν απωθημένο.

Τώρα η Μπάρτσα έχει τον αρχάγγελο του ποδοσφαίρου της στην Αργεντινή, στην προ-τελευταία του ευκαιρία να κατακτήσει την κορυφή του κόσμου και να κάνει τους επικριτές του να το βουλώσουν, και τον Ινιέστα στον τελευταίο του χορό σε κορυφαίο επίπεδο στη Ρόχα. Η οποία όμως έχει γίνει φέουδο της Ρεάλ (ο Λοπετέγκι δεν πήρε το Σέρζι Ρομπέρτο, ούτε καν τους Πέδρο και Φάμπρεγκας, με το μπλαουγκράνα DNA τους) και έχει γίνει άνω-κάτω από τις κινήσεις του Πέρεθ, που έκλεισε το Λοπετέγκι και κόντεψε να την “διαλύσει”, πριν καν αρχίσει το Μουντιάλ.

Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία του θεού να αποδείξει πως δεν είναι γήινος και είμαστε μαζί του, γιατί είναι ο πιο γνήσιος εκπρόσωπος του παιχνιδιού της Μπάρτσα, της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής σχολής του πλανήτη μας, σε μια εποχή που αυτές τελούν υπό εξαφάνιση, στερώντας από το Μουντιάλ τη βασική πηγή ομορφιά του.

Συνεπώς, Αργεντινή, γιατί Μέσι, γιατί Τσε, γιατί είναι φαβορί, γιατί όλα αυτά που είπαμε πριν. Και βασικά γιατί δε θα το πάρει…

And the winner is…

Όχι πως υπήρχε αμφιβολία, αλλά βάσει προτιμήσεων ο τελικός θα ήταν Αργεντινή-Αγγλία και ο Μέσι θα έπαιρνε το τρόπαιο που δικαιούται και του λείπει.