Το EURO στην εποχή του κορονοϊού

Αν το ποδόσφαιρο είναι το μπαλέτο της εργατικής τάξης, οι αγώνες κεκλεισμένων των θυρών είναι κάτι σαν μπαλέτο χωρίς μουσική -τόσο άχαροι. Αλλά αυτό δεν είναι καν το μεγαλύτερο πρόβλημα για μια διοργάνωση που -όπως το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στο σύνολό του- είναι χορός (μπαλέτο) κερδών για χορηγούς, μονοπώλια και διοργανωτές.

Τα γήπεδα θα είναι αναγκαστικά -βάσει περιορισμών για τον κορονοϊό- μισογεμάτα ή μισοάδεια -όπως το δει κανείς-, οι παίκτες μάλλον ξεζουμισμένοι -αλλά γι’ αυτό λιγότερο προσηλωμένοι στο όποιο πλάνο, με πιο πολλά περιθώρια στην ατομική έμπνευση και στις εκπλήξεις- και οι οιωνοί ασορτί με τα μουντά χρώματα των μεταδόσεων του ΑΝΤ-1, που έχει τα δκαιώματα για τις μεταδόσεις.

Κι όμως, το στερητικό σύνδρομο είναι τόσο έντονο για πολλούς φιλάθλους, που ανυπομονούν για τη σημερινή σέντρα και το στερεοτυπικό σχήμα μπαλκόνι-πίτσα-μπίρα, που γεμίζει καλοκαιρινές αναμνήσεις και διαφημιστικά μοτίβα. Το δίσεκτο EURO του 2020 ξεκινά με “μικρή” καθυστέρηση ενός χρόνου και θα απασχολεί την επικαιρότητα για έναν μήνα, αρχής γενομένης σήμερα.

Κι αφού όλα είναι ρευστά -ακόμα και τα σταυρώματα και η διαμόρφωση των ταμπλό, λόγω του περίπλοκου συστήματος με τις καλύτερες τρίτες ομάδες-, χωρίς νομοτέλειες και προκαθορισμένο αποτέλεσμα, η σύντομη παρουσίαση που ακολουθεί γίνεται υπό τη μορφή διάφορων ερωτήσεων που αναζητούν απαντήσεις στο γήπεδο της πράξης.

Θα δικαιολογήσει τον τίτλο του φαβορί η Γαλλία ή θα τα βρει μπαστούνια από τον όμιλο του θανάτου (με Πορτογαλία, Γερμανία) και την πρεμιέρα με τα πάντσερ; Θα βοηθήσει η επιστροφή του σούπερ-φορμαρισμένου Μπενζεμά σε μια ούτως ή άλλως καυτή επίθεση με Μπαπέ, Γκριζμάν ή θα χαλάσουν το κλίμα τα απόνερα της υπόθεσης-σκάνδαλο με τον Βαλμπουενά;  Υπάρχει ομάδα να κοιτάξει στα μάτια τους Γάλλους ως ρόστερ; Ποιος μπορεί να αποτρέψει την επανάληψη της προ 20ετίας ιστορίας, όταν η παρέα του Ζιντάν πήγε στο EURO του 2000, με τις χρυσές δάφνες του Μουντιάλ ’98, και στέφθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης;

Μπορεί να υποτιμήσει κανείς την καρδιά του πρωταθλητή και της Πορτογαλίας; Τα γκολ και το ταλέντο του Ρονάλντο (να γίνεται εκνευριστικός); Την αξία της αλεπούς των πάγκων που λέγεται Σάντος και εμείς βιαστήκαμε να βγάλουμε “καρπουζά από το Εστορίλ”, αλλά δε σηκώσαμε κεφάλι από όταν έφυγε;

Έχει περάσει η μπογιά των δύο σχολών που κυριάρχησαν την περασμένη δεκαετία (Γερμανία-Ισπανία);
Θα ξαναγευτούν χρυσάφι και δόξα τα πάντσερ; Θα ξαναμυρίσει ο Λεβ τα αχαμνά του; Ή θα τον βγάλουν μυρωδιά, που τα κατάφερνε χάρη στη δουλειά του βοηθού του Φλικ, που επιστρέφει;

Είναι έτοιμη η “χενεραθιόν έκις” (νέα γενιά τέλος πάντων) των Ρόχας και του Λουίς Ενρίκε για το δικό της ξεπέταγμα; Ή είναι μεγάλο το βάρος της κληρονομιάς της προηγούμενης χρυσής γενιάς και της εσωτερικής φαγωμάρας με την κυβέρνηση, για τα κρούσματα στην ομάδα και τα εμβόλια που δεν έγιναν;

Μπορούν να καθιερωθούν στην κορυφή ή κάπου στα πέριξ Βέλγιο και Κροατία; Ή έχει  περάσει η μπογιά των χρυσών φουρνιών τους; Πόσο ντεφορμέ είναι στην πράξη ο Αζάρ και πόσο έτοιμος θα είναι ο Ντε Μπρούινε, για να βρει γκολ ο Λουκάκου;

It’s coming home, isn’t it? Ή μήπως είναι μόνο για τα ημιτελικά και τον τελικό της διοργάνωσης; Είναι (και) φέτος η χρονιά της Αγγλίας; Ή μήπως ο Σάουθγκεϊτ, που πήρε τέσσερα δεξιά μπακ (και ένα του τραυματίστηκε στον δρόμο) είναι η εγγύηση ότι η ιστορία θα επαναληφθεί σαν φαρσοκωμωδία;

Μπορεί η Ολλανδία να ξεπεράσει την απουσία του Βαν Ντάικ και την πρόωρη αποχώρηση (πέρσι) του Κούμαν; Ή θα μείνει μια παντοτινή βασίλισσα χωρίς στέμμα -με την Βαν-Μπαστενική εξαίρεση του ’88 απέναντι στους Σοβιετικούς;

Ποιον πείθει η επιθετική γραμμή της Ιταλίας; Αλλά -από την άλλη- πότε χρειάστηκε την επίθεση, για να θριαμβεύσει; Και πότε ξέμεινε από ήρωες της μιας βραδιάς-διοργάνωσης, όπως ο Ρόσι ή ο Σκιλάτσι; Ποιος αγνόησε τους ατζούρι και δεν το πλήρωσε τελικά;

Ποιος θα είναι η ευχάριστη έκπληξη του τουρνουά; Μπορεί η Τουρκία να επιβεβαιώσει τα προγνωστικά που την θέλουν φαβορί από τα αουτσάιντερ; Η μια πιθανή ήττα από την Ιταλία σήμερα, θα την βάλει εξ αρχής με την πλάτη στον τοίχο;

Θα είναι πρώτος σκόρερ ο Μπαπέ ή θα του λείψει το κίνητρο της άμιλλας με τον Χάαλαντ; Ή μήπως ο παλιός είναι αλλιώς; Και για ποιον χτυπά η καμπάνα: για τον Κριστιάνο ή για τον Ίμπρα; Και αν ήρθε η ώρα να βγει MVP ένας μέσος τύπου Καντέ, όπως το ’04;

Θα αφήσει κάτι καλό να θυμόμαστε αυτή η διοργάνωση; Ή θα είναι μια παρδαλή πλην άχρωμη Eurovision με μπάλα; Θα είναι ένα μικρό Μουντιάλ ή θα είναι αδιάφορο χωρίς ταπεραμέντο και χρώμα από Λατινική Αμερική, Αφρική και Ασία;

Οι απαντήσεις στο γήπεδο και τις οθόνες μας.