Βγήκαν οι σκούπες παγανιά…

Το ΝΒΑ φέτος τελείωσε πιο νωρίς από ποτέ, ίσως για να μην πέσει πάνω στο Μουντιάλ. Το Γκόλντεν Στέιτ έκανε αυτό που έμοιαζε μοιραίο σα νομοτέλεια, κλείνοντας εύκολα τη σειρά με σκούπισμα. Το Κλίβελαντ δεν κατάφερε να πάρει έστω μια νίκη, σαν το γκολ της τιμής, για να χαλαρώσει και να απολαύσει το μοιραίο, εφόσον δεν μπορούσε να το αποφύγει. Ο Λεμπρόν φαίνεται ότι θα αναζητήσει τη δική του μοίρα κάπου αλλού. Και οι Γουόριορς θα είναι για άλλη μια χρονιά η ομάδα που θέλουν όλοι να νικήσουν, για να την εκθρονίσουν από την κορυφή, αν και αυτή τη στιγμή, μοιάζει πιο πιθανό να συνεχίσει τη δυναστεία της.

Τελικά το μπάσκετ παραμένει ομαδικό άθλημα, όπου ο ένας δεν μπορεί να νικήσει μόνος του τους πολλούς. Το Κλίβελαντ έδειξε ικανό να χτυπήσει τη σειρά μόνο στον πρώτο αγώνα, και ήταν γραφτό της μοίρας να τον χάσει από την γκάφα ενός ρολίστα, που έδειξε στο Λεμπρόν με τους 51 πόντους πως δε θα καταφέρει τίποτα χωρίς πραγματικά καλούς συμπαίκτες.

Η Δύση παραμένει μακράν πιο ανταγωνιστική από την Ανατολή. Η μόνη φορά που κινδύνεψε πραγματικά το Γκόλντεν Στέιτ ήταν στους τελικούς με το Χιούστον, όταν βρέθηκε στο 3-2, με την πλάτη στον τοίχο. Και έτσι θα μείνει για πάντα η απορία τι θα γινόταν αν δεν είχε τραυματιστεί σε εκείνο το σημείο ο Κρις Πολ για τις “ρουκέτες”, που είχαν το momentum στη σειρά.

Ο Ντουράντ έκανε το 2 στα 2 σε MVP τελικών, κι αφήνει τους άλλους να γκρινιάζουν αν διάλεξε τελικά τον εύκολο δρόμο προς την επιτυχία, πηγαίνοντας σε μια υπερομάδα, που ήταν ούτως ή άλλως φαβορί και χωρίς αυτόν. Αν και ίσως θα ήταν πιο δίκαιο να μοιραστεί το βραβείο με τον Κάρι, που ήταν έτοιμος την κατάλληλη στιγμή και έμοιαζε ξανά ασταμάτητος.

Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που η ομάδα του Λεμπρόν τρώει “σκούπισμα” στους τελικούς, ίσως στον τελευταίο αγώνα του με την ομάδα. Θα προτιμούσε έναν καλύτερο αποχαιρετισμό, ένα “αντίο” καβάλα στο άλογο, αλλά αυτή η σειρά του έδειξε πως κάτι πρέπει να αλλάξει. Κι αφού δεν έχει μείνει κάτι που να μην άλλαξε, σε μια ομάδα, όπου ήταν το απόλυτο αφεντικό, ορίζοντας από τον προπονητή μέχρι τους συμπαίκτες του, ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξει ο ίδιος περιβάλλον και να αναζητήσει αλλού ένα τελευταίο δαχτυλίδι στα 34 του.

Αναλόγως με την επιλογή, η Ανατολή μπορεί να γίνει πιο ενδιαφέρουσα, να ανοίξει το μονοπάτι για “νέο αίμα” και δυνάμεις όπως οι Μπόστον Σέλτικς ή οι Μπακς του Αντετοκούμπο. Αλλά το βασικό ερώτημα θα είναι άλλο: μπορεί να ρίξει κανείς τους Γουόριορς από την κορυφή, τώρα που τους έγινε συνήθεια; Ή θα είμαστε στο ίδιο έργο θεατές και του χρόνου;