Villa, VIlla, Maravilla – Η ερωτική σχέση του Νταβίντ Βίγια με τα δίχτυα

Μπορεί στην εποχή του Μέσι και του Ρονάλντο να μην περίσσευε πολλή προσοχή και “Χρυσές Μπάλες” για άλλους παίκτες, ο Νταβίντ Βίγια, ωστόσο, θα δικαιούταν ίσως τη χρυσή μπάλα των υποτιμημένων παικτών, αφού άργησε να κερδίσει την αναγνώριση και να συμπεριληφθεί μεταξύ των κορυφαίων.

Γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 3 Δεκεμβρίου του 1981, στο Λανγκρέο της Αστούρια. Την παιδική του ηλικία σημάδεψε ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπιζε στο μηριαίο οστό, κατάφερε όμως να θεραπευτεί με φυσικά μέσα, χωρίς να πάρει το ρίσκο της εγχείρισης. Έδειξε νωρίς το ταλέντο του, παίζοντας μπάλα απέναντι σε μεγαλύτερους, και έτσι του έμεινε το προσωνύμιο “el Guaje”, που σημαίνει “παιδί”…

Οι μεγαλύτερες ομάδες στην Αστούρια ήταν η Οβιέδο και η Σπόρτινγκ Χιχόν αλλά η πρώτη απέρριψε την περίπτωσή του, δίνοντας το δώρο στην αντίπαλό της. Ο Βίγια περνάει μια διετία στη δεύτερη ομάδα της Σπόρτινγκ και άλλη μία στην πρώτη, και μπαίνει στο στόχαστρο της Σαραγόσα -που οι Ισπανοί την λένε Θαραγόθα, δίνοντας έτσι πάτημα στο γνωστό στερεότυπο για τα “θου” τους…

Εκεί θα μείνει άλλη μια διετία, ανεβαίνοντας σταθερά επίπεδο. Σκοράρει στον τελικό του Κυπέλλου με τη Ρεάλ, όπου η Σαραγόσα (και αυτή Ρεάλ είναι, αφού έχει στο έμβλημά της το στέμμα) κάνει την έκπληξη και υποτάσσει τους γκαλάκτικος. Ο Βίγια κερδίζει για πρώτη φορά μια πρόσκληση στην Εθνική, όπου θα γράψει τη δική του ιστορία, ενώ το επόμενο καλοκαίρι, ανεβαίνει σκαλοπάτι, παίρνοντας μεταγραφή για τη Βαλένθια.

Τα καλά χρόνια των “νυχτερίδων” φαινόταν να έχουν περάσει, αλλά ο Γκουάχε συνέχισε τη δική του πορεία προς την κορυφή, βάζοντας σταθερά το όνομά στις πρώτες θέσεις του πίνακα των σκόρερ του πρωταθλήματος. Είχε το νο 7 στην πλάτη και μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις της επίθεσης, για να γίνει στην πορεία ο μεγαλύτερος φορ μιας σπουδαίας γενιάς, σε μια ποδοσφαιρική σχολή που λάνσαρε ένα σύστημα χωρίς κλασικό 9άρι -με τα λεγόμενα ψευδο-εννιάρια- και θα κυριαρχούσε τα επόμενα χρόνια.

Ο Βίγια κερδίζει το 2008 τον μοναδικό τίτλο του με τη Βαλένθια, αποκλείοντας την επόμενη ομάδα του (την Μπαρτσελόνα) σε μια τρελή χρονιά, με τον Κούμαν στον πάγκο. Την ίδια χρονιά είναι στις επιλογές του Λουίς Αραγονιές για την Εθνική Ισπανίας, που σπάει την κατάρα της ηττοπάθειας, κερδίζει τη Γερμανία στον τελικό και στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης. Τα καλύτερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμα -για τον Βίγια και τους Φούριας Ρόχας.

Στο Μουντιάλ του 2010 στη Ν. Αφρική, ο Βίγια σκοράρει όλα τα γκολ της Ισπανίας ως τα ημιτελικά, βγαίνει πρώτος σκόρερ στη διοργάνωση -συγκάτοικος στην κορυφή μαζί με τον Γερμανό Μούλερ, το Φορλάν και τον Σνάιντερ- και το τέλος τον βρίσκει στην κορυφή να πανηγυρίζει ως πρωταθλητής κόσμου. Λίγες μέρες πριν τη διοργάνωση, έχει ανακοινωθεί η μεταγραφή του στην Μπαρτσελόνα, που σημαίνει πρακτικά πως όλα τα ισπανικά γκολ -όπως και η Ισπανία συνολικά- είχαν μπλαουγκράνα χρώμα και σφραγίδα.

Γίνεται βασικό στέλεχος της Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα, ίσως της καλύτερης-πιο θεαματικής ομάδας όλων των εποχών, και συνθέτει τη μαγική τριάδα MVP, μαζί με τον Μέσι και τον Πέδρο. Οι τρεις τους υπογράφουν τη νίκη της Μπάρτσα με 3-1 απέναντι στη Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, με τον Βίγια να σφραγίζει τη νίκη με ένα τρομερό πλασέ.

Λίγους μήνες πριν, δίνει τον δικό του τόνο στο πάρτι της Μπαρτσελόνα, που “καλωσόρισε” τον Μουρίνιο στον μεγάλο αντίπαλο, τη Ρεάλ Μαδρίτης, με μια πεντάρα.

Εμπλουτίζει το παλμαρέ του με ένα πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο, αλλά η συνέχεια δεν είναι η ίδια. Ένας σοβαρός τραυματισμός τον κάνει να χάσει έδαφος και τον αφήνει έξω από το EURO του 2012, που ήταν ο επίλογος της τρομερής ισπανικής κυριαρχίας. Στο ενδιάμεσο, έχει προλάβει να γίνει ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής Ισπανίας, μπροστά από Ραούλ, Τόρες και άλλα ιερά τέρατα. Ενώ το κοντέρ του έχει γράψει μερικές συμμετοχές και με την ανεπίσημη “εθνική” της Αστουριανικής κοινότητας…

Η Μπαρτσελόνα δεν πιστεύει ότι ο Βίγια μπορεί να επανέρθει στο ίδιο επίπεδο, έχοντας πατήσει τα 30, και τον πουλάει στην Ατλέτικο έναντι ενός πολύ χαμηλού ποσού -για τα δεδομένα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου πάντα. Ο Βίγια φροντίζει να δείξει στους blaugrana το λάθος τους, σκοράρει εναντίον τους, και στο τέλος της χρονιάς πανηγυρίζει τον τίτλο μες στο Καμπ Νου, με την Ατλέτικο του Τσόλο Σιμεόνε να φέρνει εις πέρας έναν από τους μεγαλύτερους άθλους των τελευταίων ετών.

Αυτή ήταν η τελευταία του χρονιά στο υψηλό επίπεδο, για να ακολουθήσουν μερικές σεζόν στο πρωτάθλημα των ΗΠΑ και την Ιαπωνία, και μια μικρή επιστροφή στην Εθνική, για τα προκριματικά του Μουντιάλ της Ρωσίας -ενώ είχε ανακοινώσει ότι αποχωρούσε μετά το Μουντιάλ της Βραζιλίας, το 2014.

Ο επίλογος γράφτηκε στη γιαπωνέζικη Βισέντ Κόμπε, με τον ίδιο να ανακοινώνει μες στο Νοέμβρη την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, λίγες μέρες πριν κλείσει τα 38 του χρόνια. Ένας σεμνός επίλογος, ασορτί με την αθόρυβη καριέρα του και την υποτιμημένη αξία ενός μεγάλου παίκτη, που ήταν πραγματικά Mara-Villa -δηλαδή θαύμα- όπως τον βάφτισαν οι συμπατριώτες του…

Gracias. pic.twitter.com/5AZfc8VDea

— David Villa (@Guaje7Villa) November 13, 2019