Βρε πως έχεις μεγαλώσει, μπέμπη…

Ο Φάνης Χριστοδούλου, ο μπέμπης του ελληνικού μπάσκετ μεγάλωσε και κλείνει σήμερα τα 53. Ίσως κάποιοι σταθούν ειρωνικά στον επόμενο στίχο του παιδικού τραγουδιού –έχεις γίνει άλλη/ος τόση/ος– για τα παραπάνω κιλά του. Αυτά όμως πάντα τα είχε, απλώς φρόντιζε να τα κρατά σε σχετικά ανεκτά επίπεδα, όσο έπαιζε, και ήταν εντελώς σίγουρο πως θα έπαιρνε περισσότερα μόλις σταματούσε το μπάσκετ. Και το βασικό ερώτημα είναι πού θα είχε καταφέρει να φτάσει αν προπονούνταν συστηματικά κι επαγγελματικά, αξιοποιώντας το ταλέντο του και να μη βασίζεται απλά σε αυτό.

Το συμπληρωματικό ερώτημα είναι βέβαια πόσο θα ταίριαζε ένα τέτοιο αυστηρά επαγγελματικά μπάσκετ στο Φάνη κι αν θα έβγαζε το ίδιο συναίσθημα με την ομάδα του, τον Πανιώνιο, και την Εθνική, τους οπαδούς κι όσους τον θεωρούσαν πουλέν και κάτι σαν μπασκετικό τους έρωτα, ακόμα και μπροστά από το Νίκο Γκάλη. Ο γκάνγκστερ ήταν η προφανής επιλογή για την κορυφή, αλλά ο Φάνης ήταν η πιο ψαγμένη για όσους ερωτεύονταν το στιλ του, το μακρινό σουτ, και την ικανότητά του να παίζει σε όλες τις θέσεις και να κάνει όλες τις δουλειές στο γήπεδο. Ακόμα και στη μεγαλύτερη ραψωδία του γκάνγκστερ, με τους 45 πόντους στο 81-80 επί των Σοβιετικών στο Ζάγκρεμπ, ο Φάνης είναι εκείνος που πετυχαίνει το καθοριστικό τρίποντο, με τον Γκάλη να σηκώνει προφητικά το χέρι και να πανηγυρίζει προκαταβολικά, βέβαιος για την κατάληξη του σουτ.

Σε ένα πιο επαγγελματικό μπάσκετ, ο Φάνης δε θα έμενε τόσα χρόνια στον Πανιώνιο, όπου πέρασε μια ζωή, πήρε ένα κύπελλο Ελλάδος το ’91 με τον ΠΑΟΚ κι έφυγε στα μπασκετικά του γεράματα για να πάει στον Παναθηναϊκό και να πάρει αυτό που του έλειπε: ένα πρωτάθλημα, πριν κλείσει την καριέρα του, μόλις στα 33 του χρόνια.

Αν ήταν συνειδητός επαγγελματίας, θα έφευγε όχι μόνο από τη Νέα Σμύρνη αλλά και την Ελλάδα, δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του στο ΝΒΑ. Θα πρόσεχε και θα κρατούσε τα προσχήματα στις δηλώσεις του, χωρίς να αφήνει αιχμές πως του(ς) κλέβει τον ιδρώτα το εκάστοτε κατεστημένο -του “ξανθού” ή όποιου άλλου. Θα γύριζε πολλά διαφημιστικά, για να πάρει συμβόλαια με πολλά μηδενικά, αντί για το προλεκάλτ αισθητικής βιντεάκι όπου μας προτείνει -sic- ένα σνακ…

Ο Χριστοδούλου ήταν γνωστός με το μικρό του όνομα και δε χρειαζόταν περισσότερα ούτε και για να τον ξεχωρίσει κανείς απ’το μεγάλο του αδερφό, Χρήστο. Φορούσε πάντα επιγονατίδες για να προστατέψει τα πόδια του απ’ τους τραυματισμούς και τις ενοχλήσεις που αντιμετώπιζε. Δεν έχασε ποτέ τις υποχρεώσεις της Εθνικής, σε αντίθεση με πολλούς σύγχρονους επαγγελματίες, που βάζουν πάνω απ’ όλα το συμβόλαιό τους και τον εκάστοτε σύλλογο.

Ο Φάνης Χριστοδούλου θα μπορούσε να γίνει πολύ περισσότερα αν ήταν καθαρός επαγγελματίας. Αλλά αν τον θυμόμαστε με τόση αγάπη σήμερα, είναι ακριβώς γιατί δεν κατάφερε ποτέ του να δει ψυχρά κι επαγγελματικά το μπάσκετ που αγάπησε…