Η υποκρισία μιας εικόνας και οι πεφτοσυννεφάκηδες
Η εικόνα της Κυριακής είναι απλά μία ακόμη μαύρη σελίδα στις χιλιάδες που έχουν γραφτεί τα 40 χρόνια του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Είναι όντως μια πολύ δυνατή εικόνα, αλλά ακόμα πιο δυνατή είναι η υποκρισία όλων αυτών που 20 χρόνια έκαναν ότι δεν ήξεραν, δεν έβλεπαν, και τώρα κουνάνε το δάχτυλο.
Απο την Κυριακή το βράδυ ο δημόσιος και ιντερνετικός διάλογος περιστρέφεται γύρω από το ποδοσφαίρο, αλλά όχι για ποδοσφαιρικούς λόγους.
Η εικόνα του επιχειρηματία και προέδρου της ΠΑΕ ΠΑΟΚ Ιβάν Σαββίδη να εισβάλλει στον αγωνιστικό χώρο σαν μαινομένος ταύρος κατά πάντων, διαιτητών και παραγόντων της αντίπαλης ομάδας της ΑΕΚ, με το πιστόλι στην τσέπη… σόκαρε την κοινή γνώμη. Η πρωτόγνωρη (;?!) εικόνα του όπλου στο γήπεδο αλλά και οι σχέσεις του ιδοκτήτη του ΠΑΟΚ με την κυβέρνηση σε πολιτικό αλλά κυρίως επιχειρηματικό επίπεδο, έδωσαν την ευκαιρία στην αντιπολίτευση να βγει στην αντεπίθεση με δηλώσεις είτε των ίδιων των στελεχών της είτε των δημοσιογραφικών ομίλων που ελέγχουν.
Οι κεραυνοί κατά πάντων είναι το πιο εύκολο σε αυτές τις περιπτώσεις, πόσο μάλλον όταν νομίζεις οτι δε φέρεις καμία ευθύνη για ό,τι συνέβη. Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά όπως ”ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΚ”. “Πρωτόγνωρα σκηνικά”, “ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ”, ”ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟ ΚΟΚΚΑΛΟ” ,”ΜΙΑ ΘΑΤΣΕΡ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ” (νομίζω η Θάτσερ είναι το ποδοσφαρικό μέιλ Χαρδούβελη του ελληνικού φιλελευθερισμού)… Με αποκορύφωμα τις δηλώσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσης (και κουμπάρου του Βαγγέλη Μαρινάκη) ότι γυρίσαμε πολλα χρόνια πίσω (!!!) και ότι αφού καθαρίσει τα Εξάρχεια σε μία νύχτα θα επαναφέρει την κανονικότητα (??!!) και στο ποδόσφαιρο.
Είναι όμως η αλήθεια αυτή; Από την ημέρα που πριν 40 χρόνια οι ποδοσφαιρικές ομάδες έγιναν ανώνυμες εταιρείες, ελάχιστα πράγματα θα θύμιζαν το παιχνίδι που λατρεύουμε. Οι σύλλογοι πέρασαν στα χέρια διαφόρων “υγιών” επιχειρηματιών της εγχώριας αστικής τάξης (μερικοί κακεντρεχείς θα τους χαρακτήριζαν μαφιόζους) για να εξυπηρετήσουν επιχειρηματικά αλλα και πολιτικά συμφέροντα που είχαν-έχουν, μέσω του ελέχγου των μαζών στο βωμό της άρρωστης αγάπης τους για την ομάδα.
Δεν αγαπούσε όμως μόνο ο κόσμος την ομάδα του, αλλά και οι εκάστοτε παράγοντες, απλά μ’ έναν τρόπο εριστικό, όπως ο Γιώργος Βαρδινογιάννης που δεν είχε απλά στην τσέπη ξεχασμένο κάποιο όπλο, αλλά το έστρεψε απειλητικά στο κοινό που εν χορώ έβριζε την οικογένειά του. Όπως ο Κοσκωτάς που καταλήστεψε την τράπεζα Κρήτης και το δημόσιο χρήμα για να κάνει δώρο τον Ντέταρι και οι οπαδοί του Ολυμπιακού να βγαίνουν στους δρόμους για να υποστηρίξουν τον πρόεδρο τους.
Όσο σάπιζε το αγγελικά πλασμένο σύστημά μας, τόσο στένευε η κάνουλα των μεγαλοκαρχαριών για να δείξουν την ανιδιοτελή αγάπη προς την ομάδα τους. Τα τελευταία 20 χρόνια η είσοδος στο Τσάμπιονς Λίγκ διασφαλίζει στον-στους συμμετέχοντες τεράστια ποσά που φτάνουν μέχρι και τα 25 εκατομμύρια. Η είσοδος στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση με την κατάκτηση του εγχώριου πρωταθλήματος έγινε αυτοσκοπός. Δημιουργήθηκαν παράγκες, στημένοι διαιτήτες, στημένα παιχνίδια στο στοίχημα, στημένες ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες.
Οι απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες της πρώτης παράγκας έφεραν στο φως χαρακτηριστικές ατάκες που περιέγραφαν πλήρως την κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο όπως ”Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να …”. Στήθηκαν εγκληματικά σκηνικά ζούγκλας όπως το περιίφημο ντέρμπι της Ριζούπολης και λίγα χρόνια αργότερα αυτό στο Καραισκάκη.
Για τους αντιφρονούντες του συστήματος το μενού περιελάμβανε ξυλοδαρμούς δημοσιογράφων, απολύσεις δημοσιογράφων, ανατινάξεις περιουσιών διαιτητών και παραγόντων και πολλά ακόμα αντίστοιχης ομορφιάς σκηνικά. Το πόρισμα του εισαγγελέα μόλις πριν λίγα χρόνια χαρακτήρισε αυτήν την παρέα που διαιρεί και βασιλεύει τόσα χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ.
Όπως καταλαβαίνετε, αυτή είναι η κανονικότητα που περιέγραφε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Και τι έλεγαν τότε όσοι απο το βράδυ της Κυριακής σκίζουν τα ρούχα τους για πρωτόγνωρα και σοκαριστικά σκηνικά; Εδώ δεν χωράει πολλή ανάλυση. Η λέξη τίποτα αρκεί. Καλλιέργησαν μια ζούγκλα, την ανέχτηκαν, την έθρεψαν και τώρα… πέφτουν απο τα σύννεφα στην… εικόνα του όπλου.
Η εικόνα της Κυριακής είναι απλά μία ακόμη μαύρη σελίδα στις χιλιάδες που έχουν γραφτεί τα 40 χρόνια του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Είναι όντως μια πολύ δυνατή εικόνα και σε καμία περίπτωση με το παρόν κείμενο δεν θέλουμε να δικαιολογήσουμε ό,τι συνέβη. Είναι όμως ακόμα πιο δυνατή η υποκρισία όλων αυτών που 20 χρόνια έκαναν ότι δεν ήξεραν, δεν έβλεπαν, και τώρα κουνάνε το δάχτυλο.
