Ζαγορακατρανέμια! Ήλεος-Ήλεος

Τη μέρα που στα αθλητικά ΜΜΕ περίμεναν το τέλος του Βαν Σιπ, η Εθνική έκανε την καλύτερή της εμφάνιση και νικούσε 2-1 τη Σουηδία. Αλλά η Ομοσπονδία έμενε ακέφαλη μετά την παραίτηση του Ζαγοράκη, που δεν έκλεισε ούτε εξάμηνο στο τιμόνι της ΕΠΟ.

Η κυβέρνηση προσπάθησε μάταια να του αλλάξει γνώμη και έτσι χάνει τον μοναδικό πρόεδρο αθλητικής Ομοσπονδίας που είχε τη δική της υποστήριξη και θεωρητικά την κοινή συναίνεση των άμεσα ενδιαφερόμενων και των μεγάλων ομάδων. Το τέλος ενός σύντομου κύκλου, που δεν πρόλαβε καλά-καλά να ανοίξει, φέρνει αυθόρμητα στα χείλη ένα ειρωνικό: “Καλά πήγε και αυτό…”

Η ανακοίνωση του Ζαγοράκη λέει πολλά χωρίς να πει τίποτα.

Δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να αφήσουμε πίσω τον διχασμό… Υπάρχει διαφορά αντίληψης για το ποδόσφαιρο και πώς πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά… Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, μόνο ένοχοι… Συνειδητή απαξίωση ελληνικού ποδοσφαίρου… Τοξικό κλίμα όπου ο καθένας διεκδικεί τον ρόλο του θύματος…

Στην πραγματικότητα προκαλεί πιο πολλές απορίες από αυτές που απαντά. Πότε πρόλαβε να αδειάσει το ποτήρι της υπομονής του και ποια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε αυτό της οργής; Η ποινή αφαίρεσης βαθμών (-6) από τον Άρη; Το παρασκήνιο της μεταγραφής του Ρόουζ στη Λέγκια (τουλάχιστον συμφωνούμε όλοι σε ποια ομάδα πήγε); Τα μέλη του ΔΣ που έμειναν ίδια κι απαράλλαχτα και του έδεναν τα χέρια -για να κάνει τι όμως; Οι συγκρούσεις των επιχειρηματιών που τρώνε τις σάρκες των ομάδων, ενώ του είχαν υποσχεθεί να το γυρίσουν σε vegan; Ποιος κυβερνά αυτή την ΕΠΟ -με το περιβόητο αυτοδιοίκητο;

Μια προφανής ερμηνεία είναι ότι ο Ζαγοράκης επιχειρεί ηρωική έξοδο, για να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται από την εικόνα του -αφού δεν μπορεί να σώσει το ποδόσφαιρο- πριν συγκεντρώσει στο πρόσωπό του την οργή των φιλάθλων όλων των ομάδων και καεί. Κάποιοι βέβαια επιμένουν να τον βλέπουν ως θύμα καταστάσεων και αναρωτιούνται ποιος μπορεί να τις αλλάξει αφού απέτυχε αυτός με τόσα εχέγγυα -την καθολική στήριξη και ενότητα.

Αυτά τα “όλοι ενωμένοι”, όμως, είναι παραμύθια για μικρά παιδιά, που επιβιώνουν κυρίως σε σχολικά εγχειρίδια ιστορίας και προεκλογικά φυλλάδια. Θυμίζουν λίγο -βάσει της… “επετειακής επικαιρότητας”- την υποτιθέμενη ενθουσιώδη ενότητα γύρω από τον Καποδίστρια, όταν ήρθε ως κυβερνήτης στην Ελλάδα και υποτίθεται πως τον στήριζαν όλοι, αλλά υποψιάζονταν πως ήταν φερέφωνο του τσάρου που στήριζε το Ρωσικό κόμμα, και όταν οξύνθηκαν οι αντιθέσεις προχώρησαν στεγνά στη δολοφονία του.

Αν θέλετε να αφήσετε τη φαντασία σας ελεύθερη για ιστορικούς συνειρμούς, μπορείτε να συνδέσετε το Ρωσικό κόμμα με τον Ιβάν και να προσθέσετε πως ο Μαρινάκης θεωρείται απευθείας απόγονος της οικογένειας των Υψηλάντηδων -όχι, δεν είναι τρολιά- οπότε ο Ζαγοράκης φοβήθηκε μια πιθανή δολοφονία χαρακτήρα του, στην πρώτη στραβή. Και πάλι όμως, μένουν αναπάντητα ερωτήματα.

Ακόμα και αν υποθέσουμε πως είχε τις καλύτερες προθέσεις -που δεν έχουμε πολλούς λόγους να το κάνουμε-, ήταν τόσο αφελής για να πιστέψει πως θα ενώσει τους επιχειρηματίες, θα τους πείσει να μην οξύνουν τον σφοδρό ανταγωνισμό τους και “να μη μαλώνουν”; Και τι άλλαξε μες σε ένα εξάμηνο και πείστηκε πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει; Είχε πάρει πολιτικές και προσωπικές διαβεβαιώσεις, που στην πράξη αθετήθηκαν;

Μέχρι να δοθεί σοβαρή απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, όλα τα άλλα θα μοιάζουν ανούσιες υπεκφυγές που αυτοκολογοκρίνονται. Ή για να το θέσουμε με μουσικούς όρους.

Ζαγορακατανέμια, Ήλεος, Ήλεος!