Ζερβοκουτάλα αγάπη μου…

Ένας από τους πιο διάσημους αριστερούς γενικά κι αριστερόχειρες ειδικά είναι ο Φιντέλ Κάστρο, που γεννήθηκε μάλιστα σα σήμερα, ανήμερα της παγκόσμιας ημέρας των αριστερόχειρων. Στην ίδια κατηγορία μαζί του ανήκουν διάφορες μεγάλες ιστορικές και σύγχρονες προσωπικότητες, από το Μέγα Αλέξανδρο, το Μιχαήλ Άγγελο και τον Ντα Βίντσι, έως τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Τζίμι Χέντριξ και πολλούς από τους τελευταίους προέδρους των ΗΠΑ -κι αυτό πιθανότατα είναι το μόνο αριστερό που τους επιτρέπεται.

Οι επιστήμονες λένε πως οι αριστερόχειρες έχουν συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες που αφορούν τα ημισφαίρια του εγκεφάλου και κατά συνέπεια τον τρόπο σκέψης τους. Εκεί που φαίνεται πάντως άμεσα και με χειροπιαστό τρόπο η διαφορά είναι στον αθλητισμό και τα σπορ που παίζονται με τα χέρια (η μπάλα κι οι αριστεροπόδαροι είναι ένα άλλο διαφορετικό κεφάλαιο). Πολλές φορές μάλιστα, οι ζερβοκουτάλες που υφίστανται διάφορες διακρίσεις στην καθημερινή τους ζωή -που δε γίνονται αντιληπτές από την πλειοψηφία των δεξιών- αντιστρέφουν αυτή τη σχέση και αποκτούν πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων τους, που καλούνται να προσαρμοστούν σε καινούρια δεδομένα και ασυνήθιστες καταστάσεις.

Κλασικό παράδειγμα είναι κάποιοι πυγμάχοι και στην αντισφαίριση παίκτες όπως ο Ναδάλ που αντιμετώπισε χτες τον Έλληνα πρωταθλητή Στέφανο Τσιτσιπά. Αλλά αυτά γίνονται ακόμα πιο χειροπιαστά στο μπάσκετ, που θα μας απασχολήσει και στη συνέχεια, με μια σύντομη παρουσίαση μιας λίστας με σπουδαίους αριστερόχειρες, σε τυχαία σειρά.

Ντέιβιντ Ίνγκραμ

Σεσημασμένος βομβιστής των παρκέ, πραγματική καλαθομηχανή, με φονικό αριστερό χέρι. Ήταν αυτός που διέκοψε την κυριαρχία και το σερί του Γκάλη στους τίτλους του πρώτου σκόρερ. Έμεινε αρκετά χρόνια στην Ελλάδα για τον Ηρακλή, ελάχιστοι έμαθαν όμως παρόλα αυτά τη σωστή προφορά του ονόματός του: Άνκρουμ…

Τόνι Κούκοτς

Το αέρινο θαύμα της Γιουγκοπλάστικα, ο υπαρχηγός του Ντράζεν στη Γιουγκοσλαβική ομάδα -και για ένα χρόνο στην Εθνική Κροατίας. Βασικό στέλεχος του δεύτερου threpeat των τρομερών Μπουλς των 90ς -πιο πρι είχε κάνει κι αυτός το δικό του με τα τρία σερί Πρωταθλητριών της Γιουγκοπλάστικα-Ποπ 84′.

Μπιλ Ράσελ

Αν οι τίτλοι ήταν το απόλυτο κριτήριο για την αξία ενός παίκτη, ο Τζόρνταν θα ήταν κάπου στα μισά του Μπιλ Ράσελ που ήταν ο κακός δαίμονας του άλλου μεγάλου παίκτη της εποχής, του Ουίλτ Τσάμπερλεϊν, και ούτως ή άλλως ένας θρύλος του αθλήματος ανεξαρτήτως τίτλων.

Κρις Μάλιν

Δεν ήταν ο πιο σπουδαίος αριστερόχειρας, ούτε καν ο σημαντικότερος παίκτης στην ιστορία του Γκόλντεν Στέιτ, που γράφει τώρα τις πιο χρυσές του σελίδες. Αλλά και μόνο που βρέθηκε στη μοναδική, αυθεντική (δηλαδή την πρώτη) ομάδα-όνειρο, έχει ένα παράσημο που θα το ζήλευαν σχεδόν όλοι.

Ντέιβιντ Ρόμπινσον

Ο Μάλιν δεν ήταν καν ο καλύτερος αριστερόχειρας στην ομάδα του, αφού υπήρχε ο “Ναύαρχος” Ντέιβιντ  Ρόμπινσον, με ελάχιστο λίπος στο κορμί του (κάτω από 5%). Ήταν μέλος της χρυσής γενιάς των σέντερ της εποχής και θεμέλιος λίθος για την υπερομάδα των Σπερς που χτίστηκε τα επόμενα χρόνια.

Ζάρκο Πάσπαλι

Ίσως ο καλύτερος ξένος που έχει περάσει από την Α1, βάση διάρκειας και απόδοσης, έκανε φίλους όπου κι αν πήγε, ακόμα κι όσους του φώναζαν ειρωνικά πως δε θα πάρει κύπελλο ποτέ (το φώναζε εξάλλου και ο ίδιος με την κούπα ανά χείρας…)

Ουόλτερ Μπέρι

Ο μόνος που μπορεί να αμφισβητήσει τον τίτλο του Ζάρκο, με αντίστοιχα μεγάλη προσφορά σε πολλές ομάδες, τίτλους και μπόλικη τρέλα που αποτυπωνόταν ακόμα και στο σουτ του.

Ιγκόρ Κουντέλιν

Ο πιο τρελός βρωμόχερος σουτέρ των ευρωπαϊκών γηπέδων, που εκτελούσε από το σπίτι του και σε κάνει να αναλογίζεσαι τι θα γινόταν αν προλάβαινε να παίξει με τη μεγάλη σοβιετική ομάδα.

Μανού Τζινόμπιλι

Ίσως στους δυο κορυφαίους Αμερικανούς παίκτες εκτός ΗΠΑ, αειθαλής και διαχρονικά παικταράς, πραγματική απόλαυση να τον βλέπεις, όσο και αν γερνάει.

Δημήτρης Διαμαντίδης

Το πιο μακρύ αριστερό χέρι, ο πιο εγκεφαλικός παίκτης, ο πιο βελτιωμένος κατά τη διάρκεια της καριέρας του σε σχέση με την αφετηρία του. Τα διαμάντια είναι παντοτινά.

Αναφορά τιμής ένεκεν: στον Παπανικολάου που βελτίωσε πολύ το σουτ του, αλλά δυνατό του σημείο παραμένει το πάθος του. Στον Αλέξανδρο Βεζένκοφ, που ψάχνει μια νέα αρχή στον Πειραιά. Στον Κιθ Λάνγκφορντ που είναι ένας μπασκετικός δολοφόνος. Στο Μαρτσουλιόνις, στον Αιζάια Τόμας, στο Φάντεμπεργκ, τον Γκόραν Ντράγκιτς και στον Τζέιμς Χάρντεν που ξεχνάει να παίξει άμυνα και να πασάρει κάποιες φορές και πάρα πολλούς άλλους που αδικούμε αφήνοντας απέξω.