Ζορζ Γουεά – Από τη χρυσή μπάλα στις χρυσές μπίζνες

Ο Ζορζ Γουεά είναι κατά πάσα πιθανότητα ο νέος πρόεδρος της Λιβερίας κι αυτό αναμένεται να επιβεβαιώσουν τα επίσημα εκλογικά αποτελέσματα που θα ανακοινωθούν αύριο. Πολλά ΜΜΕ φιλοξενούν ένα πανομοιότυπο ρεπορτάζ που επισημαίνει ο Γουεά είχε μια αντίστοιχη ευκαιρία και στις εκλογές του 2005, αλλά την έχασε, όχι επειδή είναι χασογκόλης, αλλά λόγω απειρίας (sic)! Που σημαίνει πως δεν είχε τους κατάλληλους συμμάχους αλλά αυτή τη φορά, το πάθημα του έγινε μάθημα και φρόντισε εγκαίρως να τις εξασφαλίσει.

Δε γνωρίζουμε πολλά για τη χώρα που είχε έναν εμφύλιο πόλεμο 15ετούς διάρκειας ως τις αρχές του αιώνα και αναρρώνει από τις πληγές της, αλλά κάποια πράγματα μοιάζουν γνωστά κι οικεία, γιατί έχουν τις ίδιες αιτίες και κοινούς υπεύθυνους. Ο Γουεά θα μπορούσε να πει πχ πως θα σκίσει τα δίχτυα της διαπλοκής, όπως έκανε και ως παίκτης, ότι θα βγάλει κόκκινη κάρτα στους ισχυρούς και τα μονοπώλια, κι άλλα τέτοια προεκλογικά. Μόνο που το έργο το έχουμε ξαναδεί και μοιάζει με σικέ αγώνα, που κερδίζεται χωρίς μάχη, παρά τα παχιά, μεγάλα λόγια.

Ο Γουεά είναι ο μόνος Αφρικανός που έχει κερδίσει στο παρελθόν τη χρυσή μπάλα (με τον αστερίσκο για την περίπτωση του Εουσέμπιο που είχε καταγωγή από τη Μοζαμβίκη, αλλά αγωνιζόταν ως Πορτογάλος) κι έσπασε ένα φράγμα χρόνων. Αλλά η πολιτική μας στάση-ταυτότητα δεν καθορίζεται μόνο από το χρώμα του δέρματος. Αν ήταν έτσι, ο Πελέ θα ήταν πρωτοπόρος ενάντια στο ρατσισμό κι όχι το αγαπημένο παιδί διαφόρων μονοπωλίων. Και δε θα προκαλούσε σάλο με τα σκάνδαλα με τα οποία συνδέθηκε το όνομά του, όταν ανέλαβε το υπουργείο Αθλητισμού στη βραζιλιάνικη κυβέρνηση. Μπορεί να λεγόταν το “μαύρο διαμάντι” αλλά ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, κι ας έχει πάρει πολλές χρυσές μπάλες (στην περίπτωση του Γουεά, γιατί ο Πελέ δεν έχει καμία).

Δε χρειάζεται εξάλλου να ανατρέξουμε σε περιπτώσεις από το εξωτερικό, για να πιστοποιήσουμε πως κάποιοι εξαργυρώνουν την καριέρα τους στον αθλητισμό, για να δώσουν λάμψη από τα μετάλλια και τις διακρίσεις τους στα κυρίαρχα κόμματα και να καλλωπίσουν την πολιτική τους: από τον Πύρρο Δήμα ως το Γιάννη Ιωαννίδη (για να θυμηθούμε τον παλιό δικομματισμό) και από τον Κωνσταντινέα του Σύριζα ως το Γιώργο Ανατολάκη, που δεν ήξερε καλά-καλά να πει δυο λέξεις στο κοινοβούλιο, αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα στην περίπτωσή του.

Αν κάνει αφαίρεση κανείς από την ουσία (ότι ο Γουεά δηλαδή πήρε ώθηση από την ποδοσφαιρική του καριέρα για να ξεκινήσει πολιτική καριέρα, και πέρασε από τη χρυσή μπάλα στον κόσμο με τις χρυσές μπίζνες για τους λίγους κι οικονομικά ισχυρούς), όλα τα αλλα προσφέρονται για χαβαλέ. Και για το ιντριγκαδόρικο ερώτημα πως θα ήταν ένα σφιχτό κι ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα (λατρεμένο κλισέ, σαν αυτά των εκφωνητών που μεταδίδουν αγώνες) με τους Λιβεριανούς σταρ που αγαπήσαμε στην Ελλάδα: από τον Κέλβιν Σέμπουε και το Τζο Νάγκμπε, μέχρι τον Κρίστοφερ Ρε, τον τίμιο Μακόρ και τον ανυπέρβλητο Ζίζι Ρόμπερτς, που έδειχνε στο χορτάρι πως είχε στόφα ηγέτη, προσόντα και προσωπικότητα.

Και μη χειρότερα…