Ήταν 21 Σεπτεμβρίου του μακρινού 2011, τότε που δουλειά δεν είχαμε, αλλά είχαμε ΠΑΣΟΚ, Μνημόνιο 1, τότε που άρχιζε η κρίση και κανείς δεν ήξερε πως θα εξελιχθεί, όταν σε ένα παλιό desktop που ακουγόταν σαν απορροφητήρας, κάπου στην όμορφη Θεσσαλονίκη ξεκινούσα να γράφω το πρώτο κείμενο του 2310net. Τότε νόμιζα ότι θα έφτιαχνα ένα μπλογκ που θα ασχολείται λίγο με τον ΠΑΟΚ, λίγο με την πολιτική και λίγο με τοπικές ειδήσεις άξιες σχολιασμού. Κούνια που με κούναγε... Η συνέχεια εξελίχθηκε φυσιολογικά: Όπως κάθε νέος στο χώρο, έγραφα ασταμάτητα. Και ένα και δύο κείμενα τη μέρα. Μέχρι που ήρθαν τα χρόνια της «ωριμότητας». Η κρίση είχε κάτσει για τα καλά στο λαιμό μας, το ΠΑΣΟΚ υπήρχε μόνο ως ανάμνηση και συνεχώς ξεχνούσα σε ποιο Μνημόνιο βρισκόμαστε. Τα κείμενα αραίωσαν, άλλαξαν και ύφος. Άλλωστε η πραγματικότητα όπως τη ζήσαμε τα τελευταία χρόνια ξεπερνούσε τα αντανακλαστικά και τις διαθέσεις κάθε τίμιου σχολιαστή. Μετά την ωριμότητα ήρθε η εποχή της παραίτησης. Η κρίση δεν έλεγε να τελειώσει και για να κρατηθώ στις επάλξεις χρειάστηκε να αναζητήσω νέες προκλήσεις συμμετέχοντας σε συλλογικές προσπάθειες με ανθρώπους που γνώρισα μέσα στον μικρό κόκκινο διαδικτυακό πλανήτη. Αν κάτι κατάλαβα όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι η συλλογικότητα είναι προτιμότερη από τη μοναξιά του μπλόγκερ, ότι η ευχαρίστηση δεν μετριέται με επισκεψιμότητα και ότι το καλύτερο κείμενο είναι αυτό που γράφεται στην πραγματική ζωή...