Η περηφάνια μας είναι τα υπέροχα βράδια που δυο μήνες μας χάρισαν οι θαρραλέοι θεατές μας. .Είμαστε λοιπόν σε θέση να "κοκορευτούμε" για το Κοινό μας, όχι για μας.

Μήπως έχει δίκιο ο μπαμπάς μου που όλη μέρα βρίζει: «γαμώ το φελέκι τους, γαμώ»; Κι η μαμά μου: «Όλα τάχει η Μαριορή, ο φερετζές της λείπει». Αυτό το λέει για τα παγούρια που μας χάρισε ένας Μέγας Ευεργέτης.

Θέλω μέρες να πω και να γράψω τόσα. Για όσα μας συμβαίνουν, για όσα ερήμην μας αποφασίζουν και διατάσσουν, για όσα μας καίνε...

Πάντα φίλος, πάντα δικός μας, πάντα μαζί μας.

Πορεύτηκες θαυμαστά και θα είσαι πάντα μαζί μας.

Τι χαρμόσυνα νέα αλήθεια! Επιτέλους το ΣΕΗ στα χέρια των συνεπών, των δημοκρατικών, των απολίτικων από άποψη, των ελεύθερων -πάνω απ' όλα- πεφωτισμένων και φερέλπιδων συνδικαλιστών. Εκείνων που η πρώτη φροντίδα με το ξύπνημα είναι να πατάξο...

Αυτές τις άγριες μέρες που λυσσαλέα προσπαθούν ήσσονος σημασίας και αναίτιας υπεροψίας «συνάδελφοι»  να κατατάξουν -με ποιο δικαίωμα- τους ηθοποιούς σε κατηγορίες και να αποφασίσουν ποιοι θα κρατήσουν τον τίτλο και ποιοι όχι, συγγνώμη αλλά ...

Εμείς οι ατάλαντοι, έτσι μας αποκαλούν, που κάνουμε καμμιά φορά και λάθη αλλά όχι ατιμίες, θα σταθούμε για άλλη μια φορά όρθιοι και οι «απολίτικοι» ας συνασπιστούν εναντίον μας.