Σαν σύγχρονος Δον Κιχώτης, είμαι και εγώ ένας από αυτούς τους μ…..ς που συνεχίζουν την «ταξική πάλη», δίχως αντίπαλο, και μετά το τέλος της ιστορίας. Και παρότι αντίπαλος δεν υπάρχει, πάλι έρχομαι δεύτερος, ενώ τα χτυπήματα που δέχομαι είναι μάλλον ψυχοσωματικά, διότι όπως λένε κάποιοι, «όλα από μέσα μας ξεκινάνε». Στο βάθος, κόκκινοι ανεμόμυλοι, κάπου μεταξύ εμού και της δευτέρας παρουσίας, άλλοτε πιο κοντά σε μένα, άλλοτε πιο κοντά στη Δευτέρα παρουσία, ανάλογα με τα ταξικά ματόγυαλα που φοράει ο καθείς. Σε κάθε περίπτωση, εγώ συνεχίζω να συμπεριφέρομαι, ω σα να με περιμένουν να διανύσω την απόσταση, όποια και αν είναι αυτή, όπου και αν φτάσω.