“Μόνο η ψυχή σου κι’ οι έγνοιες της για όλους τους βασανισμένους της γης, αντέχει και δεν παγιδεύεται. Κι’ εκείνα τ’ αθόρυβα και ζεστά δάκρυα, που βρίσκουν χαραμάδες και ξεφεύγουν…”
“Στην αντίπερα όχθη του κόσμου Δύο όντα παραλαμβάνουν τα πόδια του Μοχάμεντ Τα γδέρνουν ψάχνοντας τον κορεσμό…”
“…και μεις θα την ποτίζουμε σταγόνα σταγόνα, ωσότου να θεριέψει και να τυλίξει τ άναρθρα γρυλίσματα τριγύρω, ωσότου ν ανθίσει και να στεγνώσει η τόση λάσπη…”
“Ένα περφόρμανς αφιερωμένο όχι μόνο στη γιαγιά μου Γεωργία, αλλά σε όλα τα θύματα του κόβιντ και στους αγαπημένους αυτών.”
Ποίημα μιας εργαζόμενης, εμπνευσμένο από την εμπειρία της σε σύγχρονα εταιρικά περιβάλλοντα…
“…το μοναδικό του όνειρο είναι, την κόρη του να σπουδάσει, το μόνο του κέφι, είναι ο ελληνικός καφές, οι κουβέντες του είναι απλές…”
“Παιδιά της βιτρίνας και του ενυδρείου, κάποιας οθόνης και μιάς μηχανής, δημιουργήματα εργαστηρίου, καινούργια γρανάζια παλιάς μηχανής…”
Πλάσμα φερμένο από του χρόνου τη σκόνη “Το ανάστημά σου ολοένα και ψηλώνει Στους ώμους φέρεις του δίκιου την ευθύνη Μικρό κορίτσι, εσύ είσαι η Παλαιστίνη…”
“Εδώ Πολυτεχνείο – πενήντα ένα χρόνια μετά κι η εξέγερση έχει γραφτεί στην ιστορία κάθε χρόνο η νεολαία στου Νοέμβρη τις δεκαεφτά φωνάζει ακόμη για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία για την καλύτερη ζωή που μας στερούν Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία! “
“Μαζί τους είναι κει κι ακολουθούν όλοι όσοι έφυγαν άδικα σε φυλακές και εξορίες. Στο σύρμα, στη συκιά, στις πέτρες, στην πείνα και στα βουνά. Στα βασανιστήρια τα φριχτά…”
