Ποίημα μιας εργαζόμενης, εμπνευσμένο από την εμπειρία της σε σύγχρονα εταιρικά περιβάλλοντα…
“…το μοναδικό του όνειρο είναι, την κόρη του να σπουδάσει, το μόνο του κέφι, είναι ο ελληνικός καφές, οι κουβέντες του είναι απλές…”
“Παιδιά της βιτρίνας και του ενυδρείου, κάποιας οθόνης και μιάς μηχανής, δημιουργήματα εργαστηρίου, καινούργια γρανάζια παλιάς μηχανής…”
Πλάσμα φερμένο από του χρόνου τη σκόνη “Το ανάστημά σου ολοένα και ψηλώνει Στους ώμους φέρεις του δίκιου την ευθύνη Μικρό κορίτσι, εσύ είσαι η Παλαιστίνη…”
“Εδώ Πολυτεχνείο – πενήντα ένα χρόνια μετά κι η εξέγερση έχει γραφτεί στην ιστορία κάθε χρόνο η νεολαία στου Νοέμβρη τις δεκαεφτά φωνάζει ακόμη για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία για την καλύτερη ζωή που μας στερούν Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία! “
“Μαζί τους είναι κει κι ακολουθούν όλοι όσοι έφυγαν άδικα σε φυλακές και εξορίες. Στο σύρμα, στη συκιά, στις πέτρες, στην πείνα και στα βουνά. Στα βασανιστήρια τα φριχτά…”
“Όρθια και ορθή νυχθημερόν, πάντα στο πλάι των αδύναμων κι’ ενάντια στο άδικο και στους πολέμους. Να ΘΡΗΝΕΙ αλλά και να ΠΑΛΕΥΕΙ!”
“Ε!..ΜΑΝΑ…ΞΥΠΝΑ.. Ο πόλεμος είναι δίπλα μας. Σβήσε την οθόνη της τηλεόρασης και του κινητού. Οι μάχες δίνονται στους δρόμους…”
“Ναρκοπέδια για αφελείς, να επιλέγουν τρόπο θανάτου αιχμαλωσίας και υποταγής.”
“Τέσσερα χρόνια μαρτυρίου και κατοχής τόσο αίμα, τόσοι θάνατοι και τόση πείνα μα τώρα νιώθει ο λαός θριαμβευτής, φεύγουν οι κατακτητές απ’ την Αθήνα! “
